အရိုးဆံုး တရားအားထုတ္နည္း

အခုဒီမွာထိုင္ေနတယ္ေနာ္...။ကိုယ့္လက္ႏွင့္လက္ႏွစ္ခုထိေနတယ္။ဟိုဒကာၾကီးဆိုလည္း လက္ႏွင့္လက္ထိထားတယ္။ဟိုဒကာၾကီးကလည္းလက္ႏွင့္လက္ထိထားတယ္ေနာ္။ အဲဒီထိထားတဲ့ေနရာကိုစိတ္ႏွင့္အာရံုျပဳၾကည့္စမ္းပါ။ဘာကိုသိရသလဲ?
ဘယ္လိုအာရံုမ်ိဳး၊ဘယ္လိုsensationမ်ိဳး၊ဘယ္လို feeling မ်ိဳးရွိလဲ?
(........)
အင္း...။ဟုတ္တယ္။ေႏြးေနတယ္ေနာ္။အဲဒါေႏြးေနတာsensationတစ္ခုဘဲ။ဒီမွာေသခ်ာကပ္ျပီး
ၾကည့္လိုက္ပါအံုး။
သူ႔မွာလႈပ္ေနတာတစ္ခုခုရွိႏိုင္သလား?ရွိသလား?ရွိတယ္ေနာ္။သတိေသေသခ်ာခ်ာထားၾကည့္လို႔ရွိရင္ Pulseကအဲဒီမွာၾကည့္လို႔ရတယ္။ေတာ္ေတာ္ေတာ့သိမ္ေမြ႔တယ္ေနာ္။ဒါေပမယ့္သိတယ္။ဒီမွာ Pulse ရွိတယ္။ျပီးေတာ့တုန္ေနတယ္။Vibration ရွိတယ္။Vibrationမွန္းသိလို႔ရတယ္။သူကပိုေတာင္ သိမ္ေမြ႔ေသးတယ္။အဲဒီလိုပိုျပီးေတာ့သိမ္ေမြ႔တာကိုသိေလေလ၊သတိပိုေကာင္းေလေလ၊ သမာဓိပိုေကာင္းေလေလဘဲ။ပထမေတာ့အၾကမ္းစားကိုသိရတာဘဲ။အၾကမ္းစားကိုသိႏိုင္တဲ့သမာဓိႏွင့္ သိမ္ေမြ႔တာကိုသိႏိုင္တဲ့သမာဓိဆိုရင္သိမ္ေမြ႔တာာကိုသိႏိုင္တဲ့သမာဓိကပိုေကာင္းတယ္။ အၾကမ္းစာကိုသိတဲ့သတိႏွင့္သိမ္ေမြ႔တာကိုသိတဲ့သတိႏွင့္ဆိုရင္သိမ္ေမြ႔တာကိုသိတဲ့သတိက ပိုုျပီးအားေကာင္းတယ္။
အဲဒီေတာ့သိမ္ေမြ႔တဲ့အာရံုကိုပိုျပီးေတာ့ဂရုစိုက္ျပီးေတာ့ပိုျပီးေတာ့အေလးထားျပီးေတာ့ စိတ္ကေလးႏွင့္ေသေသခ်ာခ်ာကပ္ျပီးေတာ့သိေနဖို႔လိုတာ။ဘာမွမခက္ဘူး။
ဒီလိုသိေနလို႔ရွိရင္လံုး၀အေတြးအေတာမရွိေတာ့တဲ့အခါမွာဒီသိရတဲ့အာရံုကိုငါလို႔မထင္ေတာ့ဘူး။ ပထမေတာ့ငါ့လက္ကပူေနတာလို႔ဒီလိုထင္တာကိုး။ငါ့...လက္...ပူ....သံုးခုကတြဲထားတယ္။
ေနာက္သတိအင္မတန္ေကာင္းလာတဲ့အခါမွာ၊လံုး၀အေတြးအေတာမရွိတဲ့အခါမွာ၊ ပစၥဳပၸန္တကယ္တည့္တဲ့အခ်ိန္မွာငါလည္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊လက္လည္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ပူတာဘဲရွိေတာ့တယ္။ငါဆိုတဲ့ပညတ္လည္းကြာသြားျပီ။လက္ဆိုတဲ့ပညတ္လည္းကြာသြားျပီ။
ပူတယ္ဆိုတဲ့သဘာ၀sensationေလးတစ္ခုကိုဘဲသိေနရေတာ့တာဘဲ။
အဲဒီလိုငါလည္းမဟုတ္၊လက္လည္းမဟုတ္ပဲႏွင့္ပူတာကိုသိတဲ့အခ်ိန္မွာသူဟာပရမတၳကိုသိတာဘဲ။ ပညတ္မပါေတာ့ဘူး။ငါပူတာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။လက္ပူတာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ပူတာဟာပူတာဘဲ။ သူ႔ဟာသူဘဲ။အဲဒီလိုသိရင္ကိုဘဲရုပ္ကိုရုပ္လို႔သိလိုက္တာဘဲ။ရုပ္ကိုငါလို႔မထင္ေတာ့ဘူး။ရုပ္ေပၚမွာငါဆိုတဲ့ အထင္အျမင္မွားမႈဟာေပ်ာက္သြားျပီ။ဒါဟာေျပာျပေတာ့ရိုးရိုးေလးႏွင့္လြယ္လြယ္ေလးေနာ္။
အာရံုကရိုးရိုးေလးေနာ္။ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ပူတဲ့အာရံုေလး။သို႔မဟုတ္ရင္လႈပ္ေနတဲ့အာရံုေလး။
ဒီဟာေလးအေပၚမွာစိတ္ကေလးကိုတည့္တည့္ေလးထားျပီးေတာ့သိသိ၊သိသိေနတဲ့အခါမွာ လံုး၀အေတြးလည္းကင္းသြားျပီ။ပညတ္လည္းစိတ္ထဲမွာမထင္ေတာ့ဘူး။သူ႔ကိုနာမည္လည္း မတပ္ေတာ့ဘူး။လက္ရဲ ႔ပံုသ႑ာန္ၾကီးကိုလည္းဘဲစိတ္ထဲကအာရံုမျပဳေတာ့ဘူးဆိုရင္ တည့္တည့္သိတဲ့အခ်ိန္မွာငါလည္းမရွိဘူး၊လက္လည္းမရွိဘူး။ပူတာဘဲရွိေတာ့တယ္။ငါမရွိဘူး၊
လက္မရွိဘူး။လႈပ္တာဘဲရွိေတာ့တယ္။အဲဒီေတာ့ပစၥဳပၸန္တကယ္တည့္တဲ့အခ်ိန္မွာပညတ္မပါပဲႏွင့္ ပရမတ္ကိုတကယ္တည့္တည့္သိတဲ့အခ်ိန္မွာအဲဒီလိုဘဲအမွန္ကိုသိတာဘဲ။သိပ္ခဲခဲယဥ္းယဥ္းၾကီးလည္း မဟုတ္ဘူးေနာ္။အဲဒီေတာ့အာရံုကအင္မတန္ရိုးတယ္။သိပံုေလးကလည္းအင္မတန္ရိုးတယ္။ ဆန္းဆန္းၾကယ္ၾကယ္မဟုတ္ဘူးေနာ္။ဒါေပမယ့္အဲဒီလိုသိလို႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အသိဉာဏ္ကေတာ့ အင္မတန္နက္နဲတယ္။ဒီလိုအနတၱဆိုတဲ့သဘာ၀ကိုေျပာရတာၾကားရလို႔၊စာအုပ္ထဲမွာဖတ္ရလို႔သိပံုႏွင့္ အခုလိုတကယ္ျဖစ္ေနတာေလးကိုအေတြးမပါပဲႏွင့္တည့္တည့္သိတဲ့အခါမွာသိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ထဲမွာအင္မတန္အားရေက်နပ္မႈျဖစ္လာတယ္။တခါတေလ အင္မတန္ထူးဆန္းတယ္လို႔ေတာင္ထင္တယ္။ဟာ....ဘယ္လိုျဖစ္သြားတုန္းလို႔။ဒီလိုထင္သြားတယ္ေနာ္။
အျမဲတမ္းငါ....ငါ.....ငါ....ဆိုျပီးေတာ့စြဲလာတဲ့အစြဲၾကီးဟာအဲဒီအခ်ိန္မွာခဏေလာက္ေပ်ာက္သြားတယ္။
သိတဲ့စိတ္ကေလးရွိတယ္။သိေနရတဲ့ပူတဲ့အာရံု၊သို႔မဟုတ္လႈပ္တဲ့အာရံုေလးဘဲရွိတယ္။က်န္တာဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး။အဲဒီလို feeling အင္မတန္ထူးဆန္းတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာျဖစ္ေနတဲ့အသိဉာဏ္ဟာ အင္မတန္နက္နဲတယ္။ရိုးတဲ့အာရံု၊သိတာလည္းဘဲရိုးရိုးေလးသိတယ္။သို႔ေသာ္လည္းု
ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အသိဉာဏ္ကအင္မတန္ၾကီးက်ယ္တယ္။အင္မတန္နက္နဲတယ္။ဒါေၾကာင့္ တရားအားထုတ္လို႔ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အသိဉာဏ္ဟာဆန္းဆန္းျပားျပားမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ဘာမွ Philosophically Analyseလုပ္ေနစရာမလုိဘူး။ေတြးစရာ၊ၾကံစရာဘာမွမရွိဘူး။တိုက္ရိုက္သိတဲ့ ဉာဏ္ေလးျဖစ္လာတာဘဲရွိတယ္။အင္မတန္နက္နဲတယ္။အင္မတန္ရိုးတယ္။အဲဒီေတာ့အဲဒီလိုရိုးရိုးႏွင့္ နက္နက္နဲနဲသိေအာင္ကိုဘဲတရားအားထုတ္ရတာဘဲ။ဘာမွဆန္းဆန္းျပားျပားရွာဖို႔သိဖို႔ ၾကိဳးစားေနတာမဟုတ္ဘူး။ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္မွာျဖစ္ေနတဲ့သဘာ၀ကိုအမွန္အတိုင္းသိဖို႔ဘဲၾကည့္ေနတာဘဲ။
အဲဒီလိုဘဲခႏၶာကိုယ္မွာျဖစ္သမွ်တျခားဘယ္လိုအာရံုမ်ိဳးကိုဘဲျဖစ္ျဖစ္သတိေလးႏွင့္ေသေသခ်ာခ်ာ
ကပ္ျပီးေတာ့ၾကည့္တဲ့အခါမွာအျမဲတမ္းဘဲသူ႔သေဘာႏွင့္သူဟာသူျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာၾကာေလ ပိုထင္ရွားေလ၊ၾကာေလပိုထင္ရွားေလျဖစ္လာတယ္။သတိေကာင္းတဲ့သူဟာဒီအာရံုကို သိေနတဲ့စိတ္ကိုလည္းသူသိေနတယ္။လႈပ္ေနတာကိုသိတယ္။အဲဒီလႈပ္ေနတာကိုသိတဲ့စိတ္ကိုလည္း သိတယ္။အေလ့အက်င့္မ်ားလာရင္ဒီလိုဘဲသိလာတာဘဲ။ပထမေတာ့အာရံုကိုဘဲသိတယ္။စိတ္ကိုမသိဘူး။
ေနာက္အင္မတန္သတိသမာဓိေကာင္းလို႔အေလ့အက်င့္မ်ားလာတဲ့အခါမွာျဖစ္ေပၚေနတဲ့အာရံုကိုလည္း သိတယ္။အဲဒီအာရံုကိုသိတဲ့စိတ္ကိုလည္းသိတယ္။ဒီလိုနဲ႔ဘဲဆက္ျပီးေတာ့ၾကည့္သြားလို႔ရွိရင္ ဒီသိတဲ့စိတ္ကလည္းဘဲသူသိတဲ့သေဘာေလးသက္သက္ပဲဆိုတာကိုျမင္တယ္။သူလည္းဘဲ အျမဲတမ္းမရွိဘူး။ရွိခ်င္တဲ့အခါရွိတယ္ေနာ္။တခါတေလသတိေမ့တဲ့အခါမွာ၊ေမာဟအားၾကီးေနတဲ့အခါမွာ ပစၥဳပၸန္မွာျဖစ္ေနတဲ့အာရံုကိုမသိဘူး။အဲဒီေတာ့သိတဲ့စိတ္ကိုျပန္ၾကည့္တဲ့အခါမွာလည္းဘဲငါသိတယ္ဆိုတဲ့ အထင္ဟာမပါလာေတာ့ဘူး။သိတဲ့သေဘာေလးကဘဲသိတယ္ဆိုတာေလးကိုကိုယ့္ဉာဏ္မွာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေပၚလာတယ္။သိေနရတဲ့ရုပ္ကိုလည္းဘဲငါပူတယ္၊ငါလႈပ္တယ္၊ငါေညာင္းတယ္၊ ငါနာတယ္လို႔ ဒီလိုမထင္ေတာ့ဘူးေနာ္။ပူတဲ့သေဘာေလးကသူ႔ဖာသာသူပူတာဘဲ။ သိတဲ့သေဘာေလးကလည္းသူ႔ဖာသာသူသိတာဘဲ။ရိုးရိုးေလးဘဲ။လႈပ္တဲ့သေဘာကလည္းသူ႔ဟာသူ လႈပ္တဲ့သေဘာေလးရွိတယ္။သိတာကလည္းသူ႔ဟာသူသိတာဘဲ။
အဲဒီေတာ့ဘယ္အရာကိုၾကည့္ၾကည့္သဘာ၀အျဖစ္နဲ႔ဘဲျမင္တယ္။ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါအျဖစ္ႏွင့္မျမင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီဉာဏ္ဆိုတာနဲနဲေနာေနာဉာဏ္မဟုတ္ဘူးေနာ္။နာမ္ရုပ္ကိုပိုင္းျခားျပီးေတာ့သိတဲ့ဉာဏ္ျဖစ္သြားျပီ။
ေလာကီကိစၥေတြမွာ၊Philosophy ေတြဘာေတြဘယ္ေလာက္ပဲနက္နက္နဲနဲၾကီးက်ယ္တာေတြ
ေလ့လာဖတ္ရႈေနအံုးေတာ့၊ဒီေလာက္နက္နဲတဲ့ဉာဏ္မ်ိဳးကိုရဖို႔ရန္မလြယ္ဘူး။အေတြးေလးႏွင့္ဘဲ သိရတာကိုး။အထင္ႏွင့္ဘဲသိရတာကိုး။အခုဟာကအေတြးမပါဘူး။အထင္မဟုတ္ဘူး။တကယ္ျဖစ္ေနတာကို
တိုက္ရိုက္ၾကည့္ျပီးသိရတာမို႔လို.အင္မတန္နက္နဲၾကီးက်ယ္တဲ့ဉာဏ္ျဖစ္တယ္။အဲဒီဉာဏ္မ်ိဳးကိုရတဲ့သူဟာ နဂိုတုန္းကသူသိထားတဲ့အသိအျမင္၊အထင္မွားမႈေတြဟာအမ်ားၾကီးေပ်ာက္ကုန္တယ္။သူ႔ရဲ ႔ Personality ပါ တခါတည္းေျပာင္းလဲသြားႏိုင္တယ္။အသိဉာဏ္ပါေျပာင္းလဲသြားႏိုင္တယ္။အေတြးအေခၚနဲ႔ရတဲ့ အသိဉာဏ္ဟာ Personality အေျပာင္းအလဲကိုတကယ္မျဖစ္ေစႏိုင္ဘူး။ဒီလိုတိုက္ရိုက္ၾကည့္ျပီးေတာ့ သိလာတဲ့အသိဉာဏ္ဟာ Personality ကုိအမ်ားၾကီးေျပာင္းလဲသြားေစတယ္။
သူတို႔အေနာက္ႏိုင္ငံကေျပာတဲ့ Personality ဆိုတဲ့စကားလံုးကိုယူျပီးေတာ့သံုးလိုက္ရတာပါ။
လူ႔ရဲ ႔စိတ္ေနသေဘာထား၊အျပဳအမူ၊အသိအျမင္ေျပာင္းလဲသြားတာ။ေျပာင္းလဲတာမွတကယ္ကို သိသိသာသာၾကီးကိုေျပာင္းလဲသြားတာဘဲ။ေျပာင္းျပန္ျပန္မလာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္တယ္။ ထိထိေရာက္ေရာက္ၾကိဳးစားလို႔ရွိရင္။အဲဒီေတာ့တရားအားထုတ္တာေတြမွာနည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ အားထုတ္တာေတြရွိေပမယ့္ဒီပစၥဳပၸန္မွာျဖစ္ေနတဲ့၊ခႏၶာကိုယ္မွာျဖစ္ေနတဲ့သဘာ၀တရားကိုအေတြြးမပါ၊ ပံုသ႑ာန္မွန္းဆမႈမပါဘဲႏွင့္တိုက္ရိုက္သိတဲ့ဒီတရားအားထုတ္တဲ့နည္းဟာအရိုးဆံုး၊သဘာ၀အက်ဆံုး၊ အထိေရာက္ဆံုးျဖစ္တယ္။အေကာင္းဆံုးဘဲ။Simple ျဖစ္တယ္။Natural ျဖစ္တယ္။ Effective ျဖစ္တယ္။ျပီးေတာ့ Simple ျဖစ္မွေကာင္းတယ္။သိပ္ျပီးေတာ့ Complicated ျဖစ္လာရင္၊ ရႈပ္ေထြးကုန္တာမို႔လို႔လုပ္ရတာအဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ပင္ပန္းတယ္။ေရရွည္မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ တမင္တကာလုပ္ယူရတာမဟုတ္တဲ့ရိုးရိုးေလးျဖစ္ေနတဲ့၊သဘာ၀တရားကိုရိုးရိုးေလးဘဲ သတိေလးႏွင့္ကပ္ျပီးေတာ့ၾကည့္ျပီးေတာ့သိေနဖို႔ဘဲလိုတာဘဲ။
                                  (ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက)