ဤအခန္းသည္မိဘမ်ားပူပန္တတ္ေသာ အမ်ားျဖစ္တတ္သည့္ အေလ့အက်င့္မ်ားရွိေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ပါသည္။မိဘေတြအမ်ားဆုံး အၾကံဉာဏ္ေတာင္းတတ္ၾကေသာေလ့အက်င့္မ်ားအေၾကာင္းလည္းျဖစ္ပါသည္။
လက္မစုတ္ျခင္း
သာမန္ကေလးတုိင္လုိုလိုတစ္ခါမဟုတ္တစ္ခါေတာ့လက္မစုတ္တတ္မည္။တစ္ခ်ဳိ႕ကခဏပဲစုတ္သည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့အၾကာႀကီးစုတ္သည္။ဤသုိ႔လက္မစုတ္၍ဘာမွ်မထိခုိက္ႏုိင္ပါ။အေျခအေနကုိမွားယြင္းစြာ ကုိင္တြယ္၍သာျပႆနာေပၚႏုိင္ပါမည္။မိခင္ရင္ႏုိ႔ကုိစုိ႔ရေသာကေလးသည္စုတ္ရသည့္ အရသာကုိသိသြားသည္။ႏို.စုိ႔ရေသာအခ်ိန္နည္း၍ျဖစ္ေစ၊ႏို.ဗူးႏုိ႔သီးေခါင္းေပါက္ဝသိပ္က်ယ္ေန၍ျဖစ္ေစ၊ ကေလးသည္စုတ္ရသည့္အလုပ္ကုိမဝေရစာလုပ္ရတတ္၏။ထုိ႔အတြက္အစားထုိးစရာ မွာသူ႔လက္မကုိသူစုတ္ျခင္းပင္။ႏို.ျဖတ္ခ်ိန္တြင္မိခင္ႏုိ႔မစုိ႔ရ။ႏို.ဗူးမေသာက္ရသည့္အခါသူကကုိယ့္ လက္မကုိျပန္စုတ္တတ္ၾက၏။ကေလးသည္ပင္ပန္းလာေသာအခါ၊ညီးေငြ႕လာေသာအခါ၊အိပ္ခ်င္ လာေသာအခါလက္မစုတ္သည့္အက်င့္ရွိလာသည္။လက္မကုိအတင္းဖယ္ပစ္လွ်င္သူကဇိမ္ပ်က္တတ္၏။ ထုိအခါေဒါသထြက္လာမည္။စိတ္ကေယာက္ကယက္ျဖစ္လာမည္။ကေလးကုိလက္မ အတင္းဆဲြဖယ္တာတုိ႔၊လက္အိတ္စြပ္ေပးတာတုိ႔သည္ႏိွပ္စက္ျခင္းပုံံစံတစ္မ်ဳိးဟုပင္ဆုိရမည္။မိဘကေတာ့ စီးကရက္ကုိမီးမျပတ္ေစဘဲဆက္တုိက္ေသာက္တတ္ၿပီးကေလးကုိေတာ့လက္မေလးစုတ္တာပင္ ခြင့္မျပဳၾကသည္မွာအေတာ္မတရားေသာအမႈပင္ျဖစ္သည္။
ႏုိ႔ေစာေစာျဖတ္ေသာကေလးအမ်ားစုသည္ဤလက္မစုတ္သည့္အေလ့အက်င့္စဲြတတ္သည္ဟုထင္ ၾကသည္။သုိ႔ေသာ္(၉)လ၊(၁ဝ)လေလာက္မိခင္ႏုိ႔စုိ႔ရသူမ်ားသည္လည္းလက္မစုတ္တတ္သည္ကုိ
ေတြ႕ရျပန္သည္။အခ်ဳိ႕ကေျပာသည္။လက္မစုတ္သည့္ကေလး၏သြားေပါက္ႏႈန္းမွာမူမမွန္ပါတဲ့။ သက္ေသအတိအက်ေတာ့မျပႏုိင္ၾကပါ။ဤအခ်က္သာမွန္လွ်င္လူႀကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတုိ႔၏ သြားႏွင့္ေမး႐ုိးဖဲြ႕စည္းပုံေတြပုံစံပ်က္ေနမည္သာျဖစ္၏။လက္မစုတ္တာမ်ား၍လက္မေလးနည္းနည္း ပုိသိမ္သြားတာတုိ႔၊နည္းနည္းပုိရွည္လာတာတုိ႔ေတာ့ရွိေကာင္းရွိမည္။ဒါကလည္းျပႆနာမဟုတ္ပါ။
အဓိကျပႆနာမွာလက္မစုတ္ေသာကေလးမဟုတ္။ဒါကုိေၾကာင့္က်ပူပင္ေနေသာကေလးမိခင္။ မိခင္လုပ္သူကကေလးလက္မကုိမၾကာခဏဆဲြဖယ္ပစ္ေနေသာအခါကေလးမွာစိတ္ဒုကၡေရာက္ရ၏။ ကေလးမွာပုိၿပီးစိတ္ကေယာက္ကယက္ျဖစ္၊ပုိၿပီးစိတ္ဆင္းရဲ၊ပုိ၍အူလည္လည္ျဖစ္ရသည္သာ အဖတ္တင္၏။ဤျပႆနာကုိအေျဖရွာရန္မွာတစ္ခုထဲရွိသည္။သူ႔ဖာသာသူလက္မစုတ္ေနပါေစ။ မသိခ်င္ေယာင္သာေဆာင္ေနပါ။လက္မစုတ္သလုိပင္အခ်ဳိ႕ကေလးမ်ားသည္ေစာင္မွခ်ည္စေတြဆဲြထုတ္
ၿပီးပါးေတြ၊မ်က္လုံးေတြမွာေလွ်ာက္ပြတ္တာတုိ႔၊ငွက္ေမြးႏွင့္မ်က္ႏွာကုိျပန္သပ္တာတုိ႔လုပ္တတ္၏ ဒါေတြလည္းလက္မစုတ္တာရပ္သြားခ်ိန္တြင္သူ႔အလုိလုိေပ်ာက္သြားေသာအက်င့္မ်ားျဖစ္၏။
အက်င့္မွာႏွစ္အေတာ္ၾကာစဲြေနလွ်င္ကားကေလးသည္အထီးက်န္ႏုိင္ၿပီးအေဖာ္လုိျခင္း သေကၤတဟုေျပာရမည္။ကေလးထိန္းေက်ာင္းေရာက္လွ်င္ဒါမ်ဳိးအက်င့္ေပ်ာက္သြားတတ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံလည္းသူ႔ကုိစိတ္ဝင္စားစရာကစားစရာေတြဝယ္ေပးၿပီးကစားခုိင္းပါ။တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ့ သက္တူရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြေခၚၿပီးအိမ္မွာကစားပါေစ။
ေခါင္းတုိက္ျခင္း၊ လူးလွိမ့္ျခင္း
အခ်ဳိ႕ကေလးမ်ားသည္အိပ္ကာနီးတြင္ကုတင္ႏွင့္ေခါင္းကုိေဆာင့္တတ္၏။ သုိ႔မဟုတ္ေခါင္းကုိေရွ႕တုိးေနာက္ငင္လွိမ့္တတ္၏။အခ်ဳိ႕ကလည္းကုတင္ေပၚတြင္ ခႏၶာကုိယ္ကုိေဆာင့္ၿပီးေျမာက္ႂကြလုပ္တတ္သည္။ဘာေၾကာင့္ကေလးေတြဤသုိ႔လုပ္သည္ကုိမသိရ။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့မိခင္၏ပုိက္ေထြးယုယမႈနည္းပါး၍ထုိသုိ႔ကေလးေတြစိတ္မူမမွန္ျဖစ္ရသည္ဟုဆုိ၏။ မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစမိဘမ်ားအေနႏွင့္အရမ္းကာေရာစိတ္မပူသင့္ပါ။မိခင္၏ေမတၱာကုိျပသႏုိင္လွ်င္ကေလးတြင္
ထုိအေလ့အက်င့္မ်ားေပ်ာက္သြားမည္သာျဖစ္၏။ထုိသုိ႔ျဖစ္ရျခင္းမွာကေလးတြင္အသိဉာဏ္နိမ့္က်၍မဟုတ္။ ကုတင္ႏွင့္ေခါင္းကုိေဆာင့္တတ္ေသာကေလးကုိမထိခုိက္ေစရန္ကုတင္ေခါင္းရင္းတြင္အဝတ္ေတြခုေပးပါ။ မိခင္လုပ္သူကေန႔အခါႏွင့္ညအိပ္ယာဝင္ခါနီးတြင္ကေလးကုိယုယပုိက္ေထြးေခ်ာ့ျမႇဴေပးပါ။ကေလးကုိ ဒါမ်ဳိးမလုပ္နဲ႔ဟုမဆူပါႏွင့္။မမာန္မဲပါႏွင့္။ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းလွ်င္ထုိအက်င့္မေပ်ာက္သည့္အျပင္ တာရွည္တတ္သည္ကုိသတိျပဳပါ။
လက္သည္းကုိက္ျခင္း
လူႀကီးတစ္ေယာက္လက္သည္းေတြကုိက္ေနတာျမင္လွ်င္မည္သူမွ်မႏွစ္ၿမိဳ႕ပါ။မိမိ၏ကေလးလက္သည္း ကုိက္တာေတြ႕ရေသာမိဘေတြကလည္းလူႀကီးေတြႏွင့္တသေဘာထဲထားကာမႀကိဳက္လွပါ။ တကယ္ေတာ့ကေလးေတြလက္သဲကုိက္တာစိတ္မပူပါႏွင့္။ၾကာလွ်င္ထုိအေလ့အက်င့္ သူ႔ဖာသာသူေပ်ာက္သြားပါမည္။"ကေလးဘာေၾကာင့္လက္သည္းကုိက္သလဲ"စိတ္လႈပ္ရွားမႈလကၡဏာဟု ကၽြန္ေတာ္မယူဆပါ။စိတ္လႈပ္ရွားမႈတစ္စုံတစ္ရာေတာ့ရွိေကာင္းရွိပါမည္။ကေလးေပါက္စေလးအဖုိ႔ ပုိင္ဆုိင္မည့္လက္နက္ဆုိလုိ႔သူ႔သြားႏွင့္သူ႔လက္သည္းမ်ားသာရွိသည္။သူ႔သြားျဖင့္သူ႔လက္သည္းကုိ ကုိက္ရာလက္နက္တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုသုံးျခင္းသေဘာသာျဖစ္သည္။တနည္းဆုိရလွ်င္သူ၏ ရန္လုိစိတ္သဘာဝကုိေျပရာေျပေၾကာင္းထိမ္းသိမ္းသည့္သေဘာျဖစ္၏။သူ႔ေရွ႕တြင္ မိဘႏွစ္ပါးရန္ျဖစ္ေနလွ်င္သူသည္ဘဝလုံျခံဳမႈမရွိသည္ကုိခံစားရ႐ုံမကမိဘႏွစ္ပါးအနက္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိေဒါသထြက္လိမ့္မည္။(အမ်ားအားျဖင့္အေဖကုိေဒါသထြက္တတ္သည္)သုိ႔ေသာ္ တခ်ိန္တည္းမွာပင္သူ၏အေဖကုိလည္းစစ္မွန္စြာခ်စ္မည္။သုိ႔ျဖင့္ပဋိပကၡႏွစ္ခုၾကားတြင္ သူဗ်ာမ်ားရ၏။ေဒါသႏွင့္ေမတၱာ။လူတစ္ေယာက္ထဲကုိခ်စ္လဲခ်စ္၊ေဒါသလဲထြက္၊သူ႔ေဒါသကုိ အျပင္မထြက္ရန္ထိန္းမရ၍ေျဖဆည္သည့္အေနႏွင့္လက္သည္းေတြကုိကုိက္ျခင္းျဖစ္၏။
အခ်ဳိ႕ကေလးမ်ားက်ေတာ့တစ္ခါတစ္ရံမွာသာလက္သည္းကုိက္သည္။ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ ႐ုပ္ရွင္မ်ားၾကည့္သည့္အခါစင္ေပၚသုိ႔ကုိယ့္အလွည့္မေရာက္ခင္ေစာင့္ေနရေသာအခါသုိ႔မဟုတ္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုခုျဖစ္ေပၚေနေသာအခါလက္သည္းကုိက္သည္။အမ်ားအားျဖင့္မူလက္သည္းကုိက္တာ
သည္အဓိကေရာဂါလကၡဏာမဟုတ္ပါ။ပူပန္စရာလည္းမလုိပါ။ထုိ႔အတူ၎အက်င့္ကုိအတင္းအၾကပ္လည္း ဖယ္ရွား၍မရႏုိင္ပါ။ဖယ္ရွားလွ်င္လည္းခဏသာရမည္။ကေလးသည္မသိစိတ္ႏွင့္ထုိအျပဳအမူကုိ လုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ထုိ႔ေၾကာင့္မိဘမ်ားကဘယ္လုိထားထားသူသည္လုပ္ခ်ိန္တန္လွ်င္လုပ္ေနမွာသာျဖစ္၏။
႐ုိက္မယ္ႏွက္မယ္ၿခိမ္းေခ်ာက္ေစကာမူသူကအေလ့အက်င့္ကုိေဖ်ာက္ရမွာထက္အျပစ္ဒဏ္ခံဖုိ႔ အသင့္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။သုိ႔ေသာ္ေဖ်ာင္းဖ်ျခင္းျဖင့္သာျပဳျပင္သင့္သည္။
ထစ္အမႈ
သုံးႏွစ္သားေလာက္တြင္ကေလးသည္စကားေျပာေသာ္လည္းထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ျဖစ္တတ္မည္။ သူ႔အေတြးေတြကျမန္ဆန္ၿပီးႏႈတ္ခမ္းကအမီမလုိက္ႏုိင္၍ထစ္အျခင္းျဖစ္သည္။ဘယ္သန္ကေလးကုိ ညာသန္ကေလးျဖစ္ေအာင္အတင္းေျပာင္းပစ္ရာတြင္လည္းစကားထစ္တတ္သည္။စကားေျပာမႈကုိ ထိန္းေသာဦးေႏွာက္၏ဗဟုိခ်က္မေနရာႏွင့္လက္လႈပ္ရွားမႈထိန္းကြပ္ေသာေနရာတုိ႔သည္နီးကပ္စြာ ဆက္ႏြယ္ေနၾက၍ျဖစ္၏။ထုိအခ်ိန္တြင္လက္အေနအထားကုိအတင္းေျပာင္းပစ္ကစကားေျပာထစ္ အလာမည္မွာေသခ်ာ၏။မည္သည့္လက္ကုိပုိ၍အသုံးျပဳမွာလဲဆုိတာကုိကေလးအားဆုံးျဖတ္ရန္ အခ်ိန္ေပးသင့္သည္။ဘယ္သန္ျဖစ္သည္ကျပႆနာမဟုတ္။ဘယ္သန္ကုိညာသန္ျဖစ္ေအာင္ အတင္းေျပာင္းျပစ္သည္ကျပႆနာ။ကေလးေတြစကားထစ္ျခင္း၏ေနာက္အေၾကာင္းအရင္းတစ္ခုမွာ စိတ္မတည္ၿငိမ္မႈေၾကာင့္ျဖစ္သည္။အခ်ဳိ႕စကားထစ္ျခင္းမွာယာယီသာျဖစ္၏။မိခင္ေဆး႐ုံတက္သည့္အခါ သုိ႔မဟုတ္ေနာက္တုိးကေလးေမြးသည့္အခါမ်ားတြင္ျဖစ္တတ္၏။ေဒါသအရမ္းထြက္သည့္အခါ သိပ္ေၾကာက္သည့္အခါတြင္လည္းထစ္ေငါ့တတ္သည္။အခ်ဳိ႕ယာယီစကားထစ္ျခင္းမွာကိစၥမရွိေသာ္လည္း အခ်ိန္အေတာ္ၾကာထစ္ေငါ့လွ်င္မူစိတ္ေရာဂါကုဆရာဝန္ထံျပသသင့္သည္။စကားေျပာေလ့က်င့္သည့္ သင္တန္းမ်ားလည္းအသုံးဝင္ပါသည္။စကားထစ္သည့္ကေလးကုိစိတ္ရွည္လက္ရွည္ျပဳျပင္ပါ။ စကားထစ္လုိ႔မိဘေတြကမခ်စ္ေတာ့ဟုကေလးမခံစားေစရ။မိဘေငါက္ငန္း၍ထုိအက်င့္မေပ်ာက္ႏုိင္။ စိတ္ရွည္သည္းခံစြာနားလည္မႈရွိရွိႏွင့္စကားထစ္တာကုိျပဳျပင္ေပးၾကပါ။မိဘကစိတ္မရွည္ပါက ကေလးကုိျပဳျပင္ရာတြင္ပုိမိုခက္ခဲႏိုင္ပါသည္။
ကေလး၏ပထမငါးႏွစ္ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနကျပဳစုသည္
No comments:
Post a Comment