ဟုသိသူအလြန္နည္းလွသည္။မသိသူကားအလြန္ပင္မ်ား၏။ထုိသူတုိ႔အထဲတြင္သာ၀တၳိျပည္သား
ႏြားသတ္သမားလည္းအပါအ၀င္ျဖစ္၏။
ထုိႏြားသတ္သမားသည္ႏြားတုိ႔ကိုသတ္၍အေကာင္းဆံုးေသာအသားတုိ႔ကိုယူျပီးလွ်င္ေကာင္းမြန္စြာ
ခ်က္ျပဳတ္ေစ၍ဇနီး-သားသမီးတုိ႔ႏွင့္အတူတကြစားေသာက္ေလ့ရွိသည္။ၾကြင္းေသာအသားတို႔ကိုလည္း အဖိုးေငြႏွင့္ေရာင္း၍အသက္ေမြးသည္။ယင္းသို႔ႏြားသတ္ေသာအလုပ္လုပ္လာသည္မွာယခု၅၅-ႏွစ္မွ်ရွိေပျပီ။
ျမတ္စြာဘုရားအားလည္းေကာင္း၊သံဃာေတာ္မ်ားအားလည္းေကာင္းတစ္ခါမွ်ယာဂုတစ္ဇြန္း၊ဆြမ္းတစ္ဇြန္း
ေလာင္းလွဴဖူးသည္မရွိေခ်။၎၏အဖို႔ကားႏြားသားဟင္းမပါလွ်င္ထမင္းစားေလ့မရွိ။
တစ္ေန႔ေသာအခါႏြားကိုသတ္၍ေရာင္းခ်ျပီးသည္ႏွင့္မိမိအတြက္ဖယ္ထားေသာအေကာင္းဆံုးအသားကို
မယားအားေပး၍ခ်က္ထားခိုင္းျပီးလွ်င္ျမစ္ဆိပ္သို႔ေရခ်ိဳးရန္သြားေလသည္။ထုိအခ်ိန္တြင္ ထုိႏြားသတ္သမား၏အလြန္ရင္းႏွီးေသာမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္သည္အိမ္သုိ႔ေရာက္လာကာႏြားသတ္သမား၏ မယားအား“အမဲသားက်န္လွ်င္နည္းနည္းမွ်ေရာင္းပါ”ဟုဆုိေလေသာ္ထုိမိန္းမက“အမဲသားမရွိေတာ့ပါ၊ သူစားဖုိ႔ထားတဲ့ဒီအမဲသားကလြဲလုိ႔ေရာင္းဖုိ႔မရွိေတာ့ပါ”ဟုေျပာသည္တြင္မိတ္ေဆြက“အဲဒီ အမဲသားပဲေပးပါ၊အိမ္မွာဧည့္သည္ေရာက္ေနလုိ႔ပါ”ဟုေျပာေျပာဆုိဆုိႏွင့္ပင္အမဲသားကိုအတင္းဆြဲယူ၍ သြားေလသည္။ႏြားသတ္သမားလည္းေရခ်ိဳးရာမွျပန္လာလွ်င္ထမင္းစားရန္ထမင္းပြဲကို ၾကည့္လုိက္ေသာအခါအမဲသားဟင္းကိုမျမင္သျဖင့္...
“အမဲသားဟင္း ဘယ္မွာလဲ”
“မရွိေတာ့ပါ”
“ခ်က္ထားဖုိ႔ ငါေပးခဲ့သည္ မဟုတ္လား”
ဟုေျပာေသာအခါ၎၏မယားကသင္၏မိတ္ေဆြအတင္းအက်ပ္ယူသြားေၾကာင္းကို အစံုအလင္ေျပာျပေသာအခါႏြားသတ္သမားသည္“ငါအမဲသားမပါဘဲထမင္းမစားႏုိင္ေၾကာင္း သင္သိပါလ်က္ေပးလုိက္ရမလား”စသည္ျဖင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးဆူပူေရရြတ္လ်က္ဓားကိုယူ၍ အိမ္ေနာက္တြင္ထားေသာႏြားျခံသို.သြားျပီးလွ်င္ႏြားတစ္ေကာင္အားဆြဲ၍ႏြား၏ပါစပ္တြင္းသို႔
လက္ႏွင့္ႏိႈက္လ်က္လွ်ာကိုဆြဲထုတ္လုိက္ျပီးဓားႏွင့္အရင္းမွျဖတ္၍ယူလာျပီးလွ်င္မီးက်ီးမီးခဲတြင္ကင္လ်က္ က်က္ေသာအခါထမင္းပန္ကန္တြင္တင္၍ထမင္းတစ္လုတ္စားကာႏြားလွ်ာကိုတစ္ကိုက္ကိုက္လ်က္ စားေသာခဏ၌ပင္လွ်င္ႏြားသတ္သမား၏လွ်ာသည္ျပတ္၍ထမင္းပန္ကန္၌က်ေလသည္။
ႏြားသတ္သမားသည္လည္းထုိႏြားကဲ့သို႔ပင္ခံတြင္းမွေသြးတုိ႔သည္ခံတြင္းႏွင့္အျပည့္က်ဆင္းလ်က္
အိမ္အတြင္းသို႔၀င္၍ေလးဘက္ေထာက္ကာထုိမွ-ဤမွေအာ္ဟစ္ေျပးသြားေလသည္။
ထုိသို႔ေျပးသြားလ်က္ပင္ႏြားလည္းေသ၍ႏြားသတ္သမားလည္းေအာ္ရင္းဟစ္ရင္းေသျပီးလွ်င္အ၀ီစိငရဲသို႔ က်ေလသည္။ဤသည္ကားရသအာရုံကာမဂုဏ္ေၾကာင့္ပစၥဳပၸန္ဘ၀မွာလည္းမခ်မ္းသာ၊
တမလြန္ေနာက္ဘ၀တြင္လည္းအ၀ီစိငရဲသို႔ပင္က်သြားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ဒုကၡေပးေသာအကုသိုလ္မူျဖစ္၏။
(ဓမၼပဒ႒ကထာ-၂၁၃)။
ယင္းကဲ့သို႔ကာမဂုဏ္အာရုံတုိ႔အတြက္မေကာင္းေသာအသက္ေမြးမူႏွင့္ရင္းႏွီး၍မိမိဖုိ႔ခ်ည္းထင္မွတ္ေသာ္လည္း
“ပရေလာကံ ဂစၧႏၱံ ပုတၱဓီတေရာ၀ါ ဘာတေရာဂါ ေဘာဂါ၀ါ နာႏုဂစၧႏၱိ၊ သရီရမၸိ အတၱနာ သဒၶိ ံန ဂစၧတိ”
“တမလြန္ေလာကသို႔သြားေရာက္ၾကကုန္ေသာသားသမီးတုိ႔သည္လည္းေကာင္း၊ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ
စသည္တုိ႔သည္လည္းေကာင္း၊ဥစၥာပစၥည္းတုိ႔သည္လည္းေကာင္းအတူမလုိက္ကုန္၊မိမိခႏၶာကိုယ္ သည္လည္း မိမိႏွင့္အတူမလုိက္”ဟူ၍လည္းေကာင္း။
“အတၱာေဂေဟ နိ၀တၱႏိၱ”
“ပစၥည္းဥစၥာဟူသည္ ပစၥည္းရွင္ေသေသာအခါ အိမ္မွာပင္ ေနရစ္သည္” ဟူ၍လည္းေကာင္း။
“ဥစၥာစု ထုိက္သူဖုိ႔၊ ခႏၶာေမြး ေျမေကြ်းဖုိ႔” ဟူ၍လည္းေကာင္း။
ဥစၥာပစၥည္းႏွင့္ပတ္သက္၍မေကာင္းသျဖင့္ရွာေဖြသူတို႔အတြက္သတိေပးေသာစကားမ်ားရွိခဲ့သည္တြင္ စိႏၱေက်ာ္သူဦးၾသ၏ၾသ၀ါဒထူးပ်ိဳ႕သည္လည္းအလြန္မွတ္ဖုိ.ေကာင္းေသာေၾကာင့္“ရယ္ျခင္းသံုးပါး” အပိုဒ္ကိုကူးထည့္လုိက္အံ့။
“သံုးပါးတသီး၊ရယ္ျခင္းၾကီးကား၊ဇနီးအိမ္ရွင္၊မိမိလင္လည္း၊ခ်စ္ခင္ေသာအား၊သမီးသားကို၊ပိုက္ဖ်ားအားရမ္း၊
ခ်ီရူတ္နမ္းေသာ္၊မယ္၀မ္းကေမြး၊သူမ်ားေသြးကို၊အေလးတျမတ္၊သင့္သားမွတ္၍၊လွည့္ပတ္ဖက္ခ်ီ၊ နမ္းေလျပီဟု၊မထီမေလး၊အသြမ္းေသြး၍၊အေ၀းမ်က္ကြယ္၊မယားရယ္၏။ငါ့လယ္ငါ့ယာ၊ငါ့ေျမတာဟု၊
ဥစၥာခင္မင္၊ဆုိျပန္လွ်င္လည္းအရွင္မဲ့ပါ၊ငါတုိ႔မွာကား၊ကမၻာမေက်၊မခ်င္းေန၏။ေအာက္ေသြးယြင္းယို၊ သင္တုိ႔ကိုယ္မွ၊လိုမပုိင္ဘဲ၊ဖြယ္သရဲဟု၊က်ိန္ဆဲေသာႏွယ္၊ေျမကရယ္၏။ငါ့၀ယ္ငါ့ေရႊ၊ငါ့ေၾကးေငြဟု၊ စိတ္ေစၾကည္သာ၊ဆုိျပန္ပါလည္း၊ၾကမၼာေဆာ္တုိက္၊ေကာင္းေတာ္ခုိက္ကို၊ဧည့္ဆုိက္မွ်သာ၊တည္းခိုပါရွင့္။ ငါးျဖာရန္သူ၊ယူလွည့္တုိ႔ပါ၊ေသမင္းခြာလည္း၊သင့္ရာအေလ်ာက္၊တုိ႔ေရာက္သည္ပင္၊ တုိ႔အရွင္လွ်င္၊ျဖစ္ခ်င္လြန္းလွ၊လြန္မင္းစြဟု၊ေဒါသခ်ီခ်ယ္၊ေရႊေငြရယ္သည္။သံုးသြယ္ရယ္ေဆးပ်က္သြမ္းေသြး”
(ၾသ၀ါဒထူးပ်ိဳ႕ - ၁၅)
ယင္းသို႔လွ်င္“မိမိတုိ႔ေနာက္သို႔ပစၥည္းဥစၥာရတနာတုိ႔သည္မလုိက္မပါပါဘဲဧည့္သည္အေနမွ်သာျဖစ္ေၾကာင္း ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးယူခဲ့ေသာ္ငါတုိ႔ပါသြားမည္၊သင္တုိ႔ကိုေသမင္းေခၚလွ်င္သင္တုိ႔သာပါသြားမည္။ငါတုိ႔ကားမပါ၊ သင့္သည့္ေနရာတုိ႔သို႔ငါတုိ႔ေရာက္မည္၊ငါ့ေရႊငါ့ေငြႏွင့္ငါတုိ႔ရဲ႕အရွင္သခင္ျဖစ္ခ်င္လြန္းသူတုိ႔”ဟုေရႊေငြက ရယ္သည္ဟူ၏။
“ပစၥည္းသခၤါရ-လူသခၤါရ”ဟုဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိင္းလုိလုိေျပာေနၾကသည္၊ဤပစၥည္းသခၤါရျဖစ္သကဲ့သို႔ လူလည္းသခၤါရဟုသိခဲ့ေသာ္အဘယ္ေၾကာင့္အကုသိုလ္ႏွင့္လူကရင္းႏွီး၍သခၤါရပစၥည္းကုိရွာေဖြသနည္း၊ လက္ေတြ႕တြင္မ်ားစြာကြာျခားျပီးေလာကတြင္စား၊၀တ္၊ေနမူကာမအေၾကာင္းစုေၾကာင့္မတရား ပစၥည္းရွာသူတို႔၏ယူက်ံဳးမရေသာျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို ျပပါအံုးမည္။
ဆရာၾကီးဦးၾကည္(သစၥာဒီပကမူလဓမၼာစရိယ)မဟာဒုကၡကၡႏၶသုတ္အဖြင့္စာအုပ္မွျပန္လည္ထုတ္ႏုတ္ ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။
No comments:
Post a Comment