ေမာင္ျမႏွင့္ေမာင္လွဆုိပါေတာ့…သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ကဟိုဘက္ဒီဘက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္အိမ္မွာေနက်တယ္…
ႏွစ္ေယာက္လံုးကလူပ်ိဳလူလြတ္ေတြေပါ့…ေမာင္ျမမွာကစုေဆာင္းထားတဲ့ေရႊတုိေရႊစေလးေတြရွိတယ္…
သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကမ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္အိမ္မွာတာေနက်တာ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ကေခၚေျပာနွဳတ္ဆက္မရွိက်ဘူး
တစ္ေန႕ေမာင္ျမစုေဆာင္းထားတဲ့ေရႊထုပ္ေလးကေပ်ာက္သြားတယ္...ေမာင္ျမကမ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္အိမ္က
ေမာင္လွကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္...ေမာင္လွကေတာ့သူလုပ္ေနက်အတုိင္းေပါ့ သူအိမ္မွာသူအလုပ္လုပ္ေနပါတယ္ေမာင္ျမရဲ႕အျမင္ကေတာ့ေမာင္လွဟာသူ႕ရဲ႕ေရႊထုပ္ကိုခုိးထားလို႕
ဘယ္ေနရာမွာ၀ွက္ရမယ္ဆုိတာေနရာလိုက္ရွာေနတယ္လို႕ျမင္ေနတယ္ေလ.. ဘယ္ေန႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ေမာင္လွကလဲသူ႕အလုပ္ကိုအရင္တုိင္းပဲလုပ္ျမဲလုပ္တယ္ေမာင္ျမကလဲ သူ႕ေရႊထုပ္ကိုခုိးထားလို႕၀ွက္ဖို႕ၾကံစည္ေနတယ္လို႕ပဲျမင္တာေပါ့…………
ဒီလိုနဲ႕...မုိးရာသီကိုေရာက္လာပါတယ္...တစ္ေန႕မွာေမာင္ျမဟာသူ႕အိမ္ေရတံေလွ်ာက္မွာမုိးယုိေနလို႕
ဖာေထးဖို႕ျပင္ဆင္တဲ့အခါမွာမထင္မွတ္ပဲ
သူ႕ရဲ႕ေရႊထုပ္ကိုေတြ႕လိုက္ရပါတယ္အမွန္တကယ္ေတာ့ေရႊထုပ္ကိုၾကြက္ခ်ီသြားတာပါ အစာမဟုတ္မွန္းသိေတာ့ၾကြက္ကေရာက္ရာမွာပဲထားခဲ့တယ္..အဲဒီအခ်ိန္မွာေမာင္ျမဟာေမာင္လွကို
လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါတယ္...ဒီတစ္ခါေမာင္ျမၾကည့္လိုက္တဲ့အၾကည့္ကအရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး
ေမာင္လွအေပၚမွာသံသယကင္းကင္းနဲ႕သူၾကည့္လိုက္တာပါ…
လူတစ္ေယာက္ကဘယ္ေလာက္ပဲေကာင္းတာလုပ္လုပ္
ကိုယ္ကသူ႕ကိုအျမင္မၾကည္ေတာ့ဘူးဆုိရင္အေကာင္းမျမင္နုိင္ပါဘူး…………
ကၽႊန္ေတာ္လဲၾကံဳဖူးတာပါပဲ…ဒီစာေလးကိုဖတ္ျပီးကတည္းက
လူတုိင္းအေပၚမွာသံသယကင္းကင္းျမင္နုိင္ဖို႕အတတ္နုိင္ဆံုးၾကိဳးစားပါတယ္..
အားလံုးလဲလူတုိင္းအေပၚမွာသံသယကင္းကင္းျမင္နုိင္က်ပါေစ…
No comments:
Post a Comment