လူႀကီးႏွင့္လူငယ္တုိ႔သည္ သေဘာထားခ်င္းမတူ၊စိတ္ကူးခ်င္းမတူ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ခ်င္းမတူၾကေခ်။ မည္သည့္တုိင္းျပည္မည္သည့္ေခတ္တြင္မဆုိလူႀကီးႏွင့္လူငယ္တုိ႔သည္မကၡျဖစ္ၾက၏။ သုိ႔ရာတြင္အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ားတြင္အေရွ႕ႏုိင္ငံမ်ားထက္လူႀကီးလူငယ္စစ္ပဲြသည္သာလြန္ထင္ရွားလ်က္ရွိၾက ၏။ရွင္ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား။မဟာမက္သခင္၊ကရစ္ရွနား၊ကြန္းျဖဴးစိရပ္စသည္တုိ႔သည္ဗုဒၶဘာသာဝင္၊
မဟာေမဒင္ဘာသာဝင္၊ဟိႏၵဴဘာသာဝင္၊ကြန္းျဖဴးစိရပ္ဘာသာဝင္တုိ႔အား (ဂါရေဝါစ၊ နိဝါေတာစ) တရားေတာ္ကုိေဟာၾကားခဲ့သျဖင့္လူငယ္သည္လူႀကီးအားကုိင္း႐ႈိင္း႐ုိေသေသာအေလ့ရွိခဲ့၏။
အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ား၌မူကားအေရွ႕ႏုိင္ငံမ်ားထက္ထုိတရားသည္ေခါင္းပါးလ်က္ရွိခဲ့၏။သုိ႔ရာတြင္ေခတ္သည္ အလြန္ဆန္းၾကယ္ေသာအလုပ္မ်ားကုိလုပ္လ်က္ရွိသည္။ထုံးစံတုိ႔ကုိစြန္႔ျခင္း၊ဘာသာေရးတုိ႔၌ေပါ့ေလ်ာ့ျခင္း၊
ဂါရဝတရားပ်က္ျခင္းစသည္တုိ႔ခ်င္းနင္းဝင္ေရာက္လာၾကကုန္၏။ေခတ္ကုိလုိက္သျဖင့္ေကာင္းသည္လည္းရွိ၏။
ဆုိးသည္လည္းရွိ၏။မေကာင္းေသာဓေလ့ထုံးစံတုိ႔ေပ်ာက္ပ်က္ျခင္းသည္ေကာင္း၏။ဘာသာေရး၌
ေပါ့ေလ်ာ့ျခင္းသည္ေကာင္းသည္ဟုဆုိႏုိင္ပါမည္ေလာ။ေခတ္အတြက္ဂါရဝတရားပ်က္ျပားလာျခင္းကုိ ဆုိေပဦးအံ့။ေက်ာင္းသားႏွင့္ဆရာဆုိပါစုိ႔။ေရွးအခါကေက်ာင္းသားမ်ားသည္ဆရာမ်ားကုိခ်စ္ေၾကာက္ ႐ုိေသၾကကုန္၏။ယခုေခတ္ႀကီးကေက်ာင္းသားမ်ားအားဆရာမ်ားကုိမေၾကာက္ၾကႏွင့္ဟုဆုိ၏။ အေနာက္ႏိုင္ငံပညာေရးဆရာႀကီးတုိ႔သည္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ေၾကာက္စိတ္ကုိအလွ်င္းမေမြးျမဴၾကရန္ တုိက္တြန္း၏။ကၽြႏု္တုိ႔၏ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားသည္ဆရာဘုန္းေတာ္ႀကီးအားမည္မွ်ေၾကာက္ရသည္၊
ေရွးကတပည့္တပန္းတုိ႔သည္မိမိတုိ႔၏ဆရာသမားတုိ႔အားမည္မွ်ေၾကာက္ၾကရသည္ဆုိသည္မွာ အားလုံးအသိပင္ျဖစ္သည္။ေၾကာက္ျခင္းသည္႐ုိေသျခင္းႏွင့္မ်ားေသာအားျဖင့္ဒြန္တဲြလ်က္ရွိသည္။ သုိ႔ရာတြင္အက်င့္သီလေကာင္းေသာပုဂၢိဳလ္တုိ႔အားသူတစ္ပါးကမေၾကာက္ေသာ္လည္း႐ုိေသကုိင္း႐ွိဴင္းၾက၏။
မုိးညႇင္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးအားလူပုဂၢိဳလ္တုိ႔သည္မေၾကာက္ေသာ္လည္း႐ုိေသၾကကုန္၏။လူသာမန္ အခ်င္းခ်င္းမူကားအမ်ားအားျဖင့္ေၾကာက္မွသာလွ်င္႐ုိေသၾကကုန္၏။ထုိ႔ေၾကာင့္မဟုတ္ေလာ။
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္သည္ဆရာအားမေၾကာက္လွ်င္႐ုိေသျခင္းေပါ့ေလ်ာ့ေပမည္။ ထုိ႔သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားေတာ္မူေသာအာစရိယဂုေဏာအနေႏၱာပ်က္ျပားလ်က္ရွိေပသည္။ ထုိသုိ႔တပည့္သည္ဆရာအားေၾကာက္ျခင္း႐ုိေသျခင္းကင္းလွ်င္အေရွ႕ႏုိင္ငံ၏ယဥ္ေက်းျခင္းအခ်က္တစ္ခ်က္
သည္ပ်က္ျပားမည္ေလာဟုစုိးရိမ္ဖြယ္ရွိသည္။ျမန္မာလူမ်ဳိးတုိ႔၏ယဥ္ေက်းျခင္းအမူအရာတစ္ရပ္သည္ စကားေျပာဆုိျခင္း၌လြန္စြာသိမ္ေမြ႕ျခင္းျဖစ္သည္။ျမန္မာလူမ်ဳိးကဲ့သုိ႔ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕စြာစကားေျပာေသာ
လူမ်ဳိးသည္ကမၻာေပၚ၌ရွိမည္မထင္ေပ။အသက္ႀကီးျခင္း၊ဂုဏ္ႀကီးျခင္းကုိလုိက္၍ဦး၊ဦးေလး၊အေဒၚ၊အစ္မ၊ အစ္ကုိစသည္တုိ႔ကုိတပ္၍ေခၚေလ့ေျပာေလ့ရွိၾကသည္။ခင္ဗ်ာ၊ကၽြန္ေတာ္၊ရွင္၊ကၽြန္မစသည္တုိ႔သည္မ်ားစြာ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ျခင္းကုိျပ၏။အဂၤလိပ္ဘာသာ၌ယူႏွင့္အုိင္မွလြဲ၍သုံးစရာစကားမရွိခဲ့။ထုိသုိ႔ယဥ္ေက်းျခင္း
သည္ေခတ္၏တိုက္ဖ်က္ျပဳျပင္ျခင္းကုိအလုိမလုိက္သင့္ေပ။ေခတ္မီရမည္ဟုဆုိေသာ္လည္းမူလယဥ္ေက်းျခင္း
၏ေကာင္းေသာအခ်က္ကုိမေပ်ာက္ပ်က္စေကာင္းေပ။မ်ားမၾကာမီကေက်ာင္းႀကီးတစ္ေက်ာင္းတြင္
ေက်ာင္းသားႀကီးအခ်ဳိ႕တုိ႔သည္စုေပါင္း၍လက္မွတ္ထိုးၿပီးလွ်င္က်င္းပမည့္ဆဲဆဲျဖစ္ေသာအစမ္းစာေမးပဲြမ်ား
မျပဳလုပ္ရန္ဆရာႀကီးအားေလွ်ာက္ထားၾကေလ၏။၎တုိ႔၏အေၾကာင္းျပခ်က္မွာ အစမ္းစာေမးပဲြျပဳလုပ္မည္ဟုအေၾကာင္းၾကားျခင္းသည္နီးကပ္လြန္းျခင္း၊စာၾကည့္ခ်ိန္မရျခင္း၊ေက်ာင္းသားႀကီး
ႏွစ္ေယာက္ဖ်ားေန၍မေျဖႏုိင္ျခင္း၊တစ္ႏွစ္လွ်င္အစမ္းစာေမးပဲြတစ္ႀကိမ္ေလာက္လုပ္လွ်င္ေတာ္ေလာက္ျခင္း စသည္တုိ႔ျဖစ္၏။လြန္ခဲ့သည့္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္အခါကမူမည္သည့္ေက်ာင္းသားတုိ႔သည္ထုိကဲ့သုိ႔ေရးရန္ ဝံ့မည္နည္း။ဆရာႀကီးလုပ္သူသည္မိမိေကာင္းသည္ထင္၍လုပ္ေသာအရာတစ္ခုခုကုိမည္သူက မည္ကဲ့သုိ႔ပင္ေျပာေျပာေလွ်ာ့ေပးေသာလူမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ေက်ာင္းသားမ်ားေတာင္းဆုိခ်က္ကုိ မေပးႏုိင္ဟုခပ္တင္းတင္းပယ္ခ်လုိက္၏။စုံစမ္းၾကည့္ေသာအခါအတန္းထဲတြင္အလြန္ညံ့ဖ်င္းေသာေက်ာင္း သားႏွစ္ေယာက္သုံးေယာက္၏တုိက္တြန္းခ်က္ျဖင့္ေက်ာင္းသားအမ်ားကပင္လက္မွတ္ထုိးရေၾကာင္း သိရေလသည္။မိဘႏွင့္သားသမီး၊ဆရာႏွင့္တပည့္လူႀကီးႏွင့္လူငယ္တုိ႔၏ဆက္ဆံေရးသည္ အေနာက္ႏုိင္ငံ၏အတုကုိတျဖည္းျဖည္းယူလ်က္ရွိၾကသည္။ထုိသုိ႔ေျပာင္းလဲၾကသျဖင့္ကၽြႏု္တုိ႔၏ ဘာသာတရားေတာ္ႀကီးသည္ယိမ္းယုိင္လ်က္ရွိၿပီေလာ။လူႀကီးသည္ေႏွးကန္၏။ခ်င့္ခ်ိန္၏။လူငယ္သည္ စိတ္ျမန္၏။ဇြတ္လုပ္ခ်င္၏။စြန္႔စားလုိ၏။ဤကားနိယာမပင္တည္း။၂ ဦးစလုံး၌အေကာင္းအဆုိးဒြန္တဲြ လ်က္ရွိရာမဇၥၽိမပဋိပဋာလမ္းသည္အေကာင္းဆုံးမဟုတ္တုံေလာ။
ေလာကအလင္းတုိက္ထုတ္(၂ဝဝ၉-ဒီဇင္ဘာ)၊ဦးသန္႔၏လက္ေရြးစင္စာမ်ားမွ
No comments:
Post a Comment