ငါအိုသြားတဲ့အခါငါဟာအရင္ကငါမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ငါ႔ကိုနားလည္ေပးပါ…၊စိတ္ရွည္ရွည္ထားဆက္ဆံေပးပါ။
ခ်ိနဲ႔နဲ႔လက္ေတြနဲ႔ထမင္းဟင္းေတြအကၤ်ီေပၚေလာင္းမိတဲ့အခါ၊ဖိနပ္ၾကိဳးေတြခ်ည္ဖို႔ေမ့သြားတဲ့အခါ၊ငါ့ကို မရြံပါနဲ႔၊ငယ္ငယ္တုန္းကငါသင္ေပးခဲ့တာေတြကိုေက်းဇူးျပဳျပီးသတိရေပးပါ။
အပ္ေၾကာင္းထပ္မကေျပာဖူးတဲ့စကားေတြကိုငါျပန္ေျပာမိတဲ့အခါစကားမျဖတ္ဘဲေက်းဇူးျပဳျပီး နားေထာင္ေပးပါ၊ငယ္ငယ္တုန္းကအိပ္ရာ၀င္တိုင္းတစ္ေထာင့္တညပံုျပင္ေတြကိုမရိုးေအာင္ေျပာရင္း ငါေခ်ာ့သိပ္ခဲ့ဖူးတာေတြကိုသတိရေပးပါ။
မလႈပ္မရွားနိုင္လို႔ေရခ်ဳိးဖုိ႔အကူအညီလိုတဲ့အခါငါ့ကိုမျငိဳျငင္ပါနဲ႔၊ငယ္ငယ္တုန္းကေခ်ာ့တစ္လွည့္
ေျခာက္တစ္ခါေရခ်ဳိးေပးခဲ့ဖူးတဲ့ပံုရိပ္ေလးကိုျမင္ေယာင္ေပးပါ။
ေခတ္သစ္၊နည္းပညာသစ္ေတြကိုမသိနားမလည္ခဲ့ရင္ငါ့ကိုမေလွာင္ပါနဲ႔၊ငယ္ငယ္တုန္းက “ဘာေၾကာင့္”ဆိုတဲ့ေမးခြန္းတိုင္းကိုစိတ္ရွည္စြာငါျပန္ေျဖခဲ့တာကိုသတိရေပးပါ။
စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္မပါႏြမ္းလ်ျပီးလမ္းမေလ်ာက္နိုင္တဲ့အခါခြန္အားပါတဲ့လက္တစ္စံုနဲ႔ငါကုိကူတဲြေပးပါ၊ လမ္းေလ်ာက္သင္စအရြယ္တုန္းကတစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္းေလ်ာက္က်င္႔ေပးခဲ့ဖူးတာကိုေက်းဇူးျပဳျပီး သတိရေပးပါ။
အသက္ၾကီးလာလို႔စကားေျပာရာမွာေရွ႕ေနာက္မညီဘဲအေၾကာင္းအရာေတြကိုငါေမ့သြားတဲ့အခါ အခ်ိန္ေပးျပီးစဥ္းစားခြင့္ေပးပါ၊စကားအေၾကာင္းအရာေတြကငါ့အတြက္အေရးမၾကီးပါဘူး။ေဘးကေန ငါေျပာသမွ်ကိုနားေထာင္ေပးရင္ေက်နပ္ပါျပီ။
တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔အိုစာသြားတဲ့ငါ့ကိုၾကည့္ျပီး၀မ္းမနည္းပါနဲ႔၊နားလည္ေပးပါအားေပးပါ၊အရင္တုန္းက လူ႔ဘ၀တက္လမ္းအတြက္ငါလမ္းညႊန္ခဲ့သလိုအခုအခ်ိန္မွာငါ့ဘ၀ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြအတြက္ အေဖာ္ျပဳေပးပါ။အခ်စ္နဲ႔ေအးမွ်မႈေတြကိုငါျပံဳးျပံဳးေလးလက္ခံမွာပါ။အဲဒီအျပံဳးေတြထဲမွာမဆံုးတဲ့
ငါ့ေမတၲာေတြေတြ႔ရမွာပါ။
No comments:
Post a Comment