“သမီးကိုမိဘေတြကaက်ာင္းဆက္မထားႏိုင္ေတာ့တဲ့အျဖစ္ဆိုေတာ့လူပြဲစားကလည္းရပ္ကြက္ထဲမွာထိုင္းကို
သြားၿပီးအလုပ္လုပ္ဖို႔မက္လုံးေပးစည္း႐ုံးတာကိုအိမ္ကယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ထည့္လိုက္တာပါ။ စရိတ္ၿငိမ္းေခၚလာတဲ့အျပင္အိမ္ကိုလည္းက်ပ္တသိန္းခြဲႀကိဳေပးခဲ့ေတာ့အဲ့ဒီ္ကေနအစျပဳၿပီးမဲေဆာက္မွာ အေရာင္းစားခံရၿပီးဒီ္ဘ၀ကိုေရာက္လာရတာပါ။
ဒီအလုပ္လုပ္ဖို႔တခါမွမစဥ္းစားခဲ့ပါဘူး။အခုေတာ့လည္းမိသားစုအတြက္အနစ္နာခံရတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ေတာ့တယ္” ဟုေျပာသူမွာထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွအသက္(၁၆)ႏွစ္အရြယ္ ပဲခူးၿမိဳ႕သူတဦးျဖစ္သည္။
နအဖလက္ထက္စီးပြားေရးက်ပ္တည္းရာမွလူကုန္ကူးမႈ၏သားေကာင္မ်ားျဖစ္ေနၾကသူမ်ားထဲတြင္
ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးငယ္အမ်ားအျပားလည္းပါ၀င္၏။ဘ၀ပ်က္ကာျပည့္တန္ဆာဘ၀တြင္ နစ္မြန္းေနၾကရသူျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္းေသာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ရွိေၾကာင္း
ျမန္မာ့အမ်ိဳးသမီးေရးေလ့လာေနသည့္အဖြဲ႔မ်ားကေျပာသည္။
ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္မဲေဆာက္ေဒသအတြင္းျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းျဖင့္အသက္ေမြးေနၾကသည့္
ျမန္မာမိန္းမငယ္မ်ားေထာင္ႏွင့္ခ်ီရွိသည္။အမ်ားစုမွာမိသားစုစား၀တ္ေနေရးအခက္အခဲကို
ေျဖရွင္းႏိုင္ရန္အတြက္စြန္႔စားကာအလုပ္အကိုင္လာေရာက္ရွာေဖြၾကျခင္းျဖစ္၏။သို႔ေသာ္ အေတြ႔အႀကဳံမရွိဘဲေနရာေဒသအသစ္ကိုေရာက္ရွိလာသူတို႔ထုံးစံအတိုင္းလူကယ္ရီႏွင့္ပြဲစား မ်ားေၾကာင့္ျပည့္တန္ဆာဘ၀သို႔ေရာက္ရွိခဲ့ၾကရေၾကာင္းကာယကံရွင္မ်ားကေခတ္ၿပိဳင္သို႔ ရင္ဖြင့္ေျပာၾကားသည္။ျမန္မာပုိင္ျပည့္တန္ဆာ႐ုံမ်ားေပၚလာသို႔ေသာ္လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္(၂၀)ခန္႔က
မဲေဆာက္ေဒသတြင္းျပည့္တန္ဆာ႐ုံမ်ား (၃၀)ခန္႔ရွိရာနမ့္က်ိဳင္းဖိ၊ဒါလင္၊ပတၱျမား၊ႏႈတ္ခမ္းေမႊး႐ုံ၊ မီးစက္႐ုံမ်ားအပါအ၀င္ထိုင္းလူမ်ိဳးပိုင္႐ုံမ်ားသာရွိၿပီးျမန္မာျပည့္တန္ဆာ႐ုံဟူ၍သီးျခားမရွိဘဲ ထိုင္းျပည့္တန္ဆာမ်ားၾကားထဲတြင္အေရာအေႏွာသေဘာသာရွိခဲ့ၾကသည္။
လြန္ခဲ့သည့္(၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ကစတင္ကာမဲေဆာက္ေဒသအတြင္းရွိျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းမ်ားတြင္
ျမန္မာမ်ားသာအဓိကလုပ္ကိုင္ၾကသည့္အေနအထားသို႔ေျပာင္းလဲလာခဲ့သည္။
ေဒသခံထိုင္းႏိုင္ငံသားမ်ားသည္အျခားေဒသမွမိတ္ေဆြမ်ားအားမဲေဆာက္သို႔အလည္ေခၚရာတြင္ “မဲေဆာက္ကိုေရာက္ရင္ေတာ့မင္းတို႔ကိုျမန္မာမိန္းကေလးေတြနဲ႔ျပဳစုမယ္။တို႔မဲေဆာက္ဆိုတာက
ျမန္မာမိန္းကေလးေတြေပါတဲ့ၿမိဳ႕ဆိုတာတႏိုင္ငံလုံးသိၾကတယ္” ဟု
ေျပာဆိုစမွတ္ျပဳၾကသည့္အထိျဖစ္သည္။
လက္ရွိမဲေဆာက္ၿမိဳ႕လယ္ရွိျပည့္တန္ဆာ႐ုံတခုတြင္အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည့္မသဲသဲက “ဒီအလုပ္လုပ္တာေငြရလြယ္တယ္လို႔ေျပာေနၾကတယ္။မလြယ္ပါဘူးရွင္၊အလုပ္တခါလုပ္ရင္က်မတို႔႐ုံမွာ ဘတ္(၃၀၀)ရတယ္၊တခ်ိဳ႕႐ုံဆိုရင္ဘတ္(၂၀၀)ပဲရတယ္။အလုပ္ရွင္ကတ၀က္၊ကိုယ္ကတ၀က္ရတယ္။ ကိုယ္ရတဲ့အထဲကစားစရိတ္၊ေနစရိတ္၊မီးဖိုး၊ေရဖိုး၊ပုလိပ္ေၾကးကအစအျဖတ္ခံရတယ္။
က်မတို႔ဘ၀လည္းရရစားစားပါပဲ။ဖာ႐ုံဆိုတာကတရား၀င္ဖြင့္ခြင့္ရတာမဟုတ္ေတာ့ဟိုလူဒီလူ ဖားရတာေတြကလည္းရွိတယ္။ဒီ္ၾကားထဲအလကားလိုက္ေပးရတာမ်ိဳးလည္းရွိတယ္။အပိုင္ရဲေတြဆိုရင္ သူတို႔ကို႐ုံကပိုက္ဆံလည္းေပးရတယ္။သူတို႔လိုရင္အလကားလည္းလိုက္ေပးရတယ္။ဒီကရဲနဲ႔ဗမာရဲက စကားသာမတူၾကတာအက်င့္စ႐ိုက္နဲ႔႐ုိက္စားလုပ္တာကေတာ့အကုန္တူတယ္”ဟုေျပာသည္။
ဆက္လက္၍“အိမ္ကိစၥအေၾကာင္းတစုံတရာရွိလို.ျမ၀တီကိုသြားတဲ့အခါမွာရဲ၊လ၀က၊ျပည္သူ႔စစ္၊မီးသတ္နဲ႔ အျခားတာဝန္ရွိသူေတြဟာက်မတို႔ဘ၀ကိုသိေတာ့အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွာၿပီးစစ္ေဆးတယ္၊ရစ္တယ္။ အဲ့ဒါသူတို႔ရဲ႕အလိုဆႏၵကိုျဖည့္ေပးမွပဲသြားေရး၊လာေရးအဆင္ေျပေတာ့တယ္။
ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ရဲဂိတ္ထဲမွာသူတို႔နဲ႔အိပ္ရတာရွိသလိုတခ်ိဳ႕ဆိုေတြ႔ကရာမွာရွိတဲ့အိမ္သာထဲမွာပဲ သူတို႔နဲ႔သြားရတဲ့အထိႀကဳံဖူးတယ္။ေနာက္ကိုက်မတို႔ဆီကလူေတြဟာျမ၀တီကိုသြားရင္အေဖာ္(ကြန္ဒုံး) အၿမဲေဆာင္သြားရတယ္။ကိုယ့္အႏၱရာယ္ကိုလည္းကာကြယ္ရေသးတယ္။မဲေဆာက္မွာကျပည့္တန္ဆာမႈနဲ႔ တရားစြဲတာမရွိေပမယ့္ဗမာျပည္မွာကေတာ့ရွိတယ္၊ေထာင္က်ႏိုင္တယ္။ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ကုတ္ေသြးစုပ္ခံရတာကပိုၿပီးဆိုးတယ္”ဟုေျပာသည္။
ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိသူမ်ားလည္း ျပည့္တန္ဆာျဖစ္ျမန္မာျပည့္တန္ဆာမ်ား၏ ေျပာျပခ်က္မ်ားအရ ႐ုိး႐ုိးသားသားလုပ္ကိုင္စားေသာက္ရန္အလုပ္လာရွာၾကေသာ္လည္းအေျခေနအရပ္ရပ္၏ တြန္းပို႔မႈေၾကာင့္ျဖစ္သြားၾကရေၾကာင္း၊ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိျဖင့္လာေရာက္လုပ္ကိုင္ျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္းေျပာသူမ်ားလည္းရွိသည္။
အသက္(၁၈) ႏွစ္အရြယ္မႏွင္းဆီက“ဒီအလုပ္လုပ္တာ(၂) ႏွစ္ရွိၿပီ။ပြဲစားကသမီးကိုဘန္ေကာက္မွာ အိမ္ေဖာ္အလုပ္တလဘတ္ (၅,၀၀၀)ရမယ္ဆိုၿပီးက်ေလာက္ေအာင္ေျပာေတာ့အိမ္ကလည္း ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ထည့္လိုက္တာပါ။ဘန္ေကာက္မေရာက္ဘဲဒီဘ၀ကိုေရာက္ခဲ့ရတယ္။
ေရာက္စမွာစကားလည္းနားမလည္၊ဘယ္သူနဲ႔မွလည္းအေတြ႔မခံဘူး။သမီးကိုထိုင္းသူေဌးအဖိုးႀကီး
တေယာက္နဲ႔အိပ္ခိုင္းတယ္။ပြဲစားနဲ႔ေခါင္းကဘယ္ေလာက္ရသလဲေတာ့သမီးမသိဘူး။
သမီးတို႔အိမ္ကိုလူႀကဳံနဲ႔ဗမာေငြ(၃)သိန္းပို႔ေပးတယ္။အေမကစာပို႔လာတယ္။ပို႔လိုက္တဲ့ေငြရတဲ့အေၾကာင္း၊ သမီးလိမ္လိမ္မာမာနဲ႔အလုပ္ႀကိဳးစားဖို႔ေျပာတယ္။အေမ့စာဖတ္ၿပီးက်မ႐ူးမတတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့လည္းမထူးဇာတ္ပဲခင္းလိုက္ရေတာ့တယ္။ဒီအလုပ္လုပ္တာေနာက္ပိုင္းမွာအေမတို႔ေကာ၊ သမီးတို႔ၿမိဳ႕ကလူေတြလည္းသိကုန္ၿပီ၊အိမ္ျပန္ဖို႔လည္းမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။လူႀကဳံနဲ႔ေတာ့ေငြေလးဘာေလး ပို႔ႏိုင္တာပဲရွိတယ္။ဘ၀ေရွ႕ေရးကေတာ့သမီးတို႔႐ုံမွာအရင္ကလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့အစ္မေတြအဖြဲ႔အစည္းက လူေတြနဲ႔ဆက္သြယ္ၿပီးႏိုင္ငံျခားကို ေရာက္သြားတာေတြရွိတယ္။သူတို႔ေငြျပန္ပို႔လို႔ဗမာျပည္က သူတို႔မိဘေတြလည္းတိုက္နဲ႔တာနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။သမီးလည္းအဆက္သြယ္ရွာၿပီး ႏိုင္ငံျခားကိုသြားဖို႔ စဥ္းစားထားတယ္” ဟုေျပာသည္။
ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ျဖင့္မိဘမ်ားကိုျပန္လည္ေထာက္ပံ့ႏိုင္သူမ်ားအနည္းငယ္သာရွိၿပီးအမ်ားစုမွာ လက္ရွိဘ၀မွ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ဘဲေပ်ာ္ရင္းပါးရင္းျဖင့္အခ်ိန္ကုန္သူမ်ားလည္းအမ်ားအျပားရွိသည္။
သက္မြန္ျမင့္ႏွင့္တူသည္ဟုလူေျပာမ်ားသည့္မိန္းကေလးက“ညဖက္အလုပ္လုပ္ၿပီးေန႔ဘက္ တေရးတေမာအိပ္ၿပီးရင္မဲေဆာက္ေစ်းထဲသြားၿပီးဘီယာေသာက္၊စီးကရက္ေသာက္၊ထမင္းစား၊ ကာရာအိုေကဆိုၿပီးကိုယ့္ဘ၀ကိုေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ယူရတယ္။
က်မတို႔လုပ္အားခအျပင္ကိုလာလည္တဲ့ဧည့္သည္ေတြကတရာမ်ိဳး၊ႏွစ္ရာမ်ိဳး မုန္႔ဖိုးေပးသြားတာေတြရွိတယ္။အဲ့ဒီအပို၀င္ေငြေတြနဲ႔စားေသာက္ေပ်ာ္ပါးရတာေပါ့။
ဒီအလုပ္လုပ္ေနရေပမယ့္က်မတို႔လည္းႏွလုံးသားနဲ႔ပါ၊အျပင္မွာလည္းခ်စ္သူရည္းစားေတြ အသီးသီးရွိၾကတယ္။ညဘက္အလုပ္လုပ္ေန႔ဘက္သူတို႔နဲ႔အတူစားေသာက္ေနထိုင္သြားလာရတာေပါ့။ က်မတို႔ရည္းစားကက်မတို႔ကိုေန.ပဲပိုင္တယ္၊ညကိုေတာ့႐ုံကပိုင္တယ္။
ကိုယ့္ရည္းစားလည္းအျခားလူေတြရဲ႕ရည္းစားလိုတူတူတန္တန္ရွိေအာင္ အိမ္ခန္းငွားေပးရတယ္၊ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္၀ယ္ေပးထားရတယ္။ကိုယ္ကခ်စ္ေတာ့သည္လိုမွမလုပ္ရင္ သူမ်ားဆီပါသြားမယ္” ဟုေျပာသည္။
မဲေဆာက္ေစ်းမွကာရာအိုေကဆိုင္ရွင္ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတဦးကမူ“ဒီမိန္းကေလးေတြကိုပိုက္ဆံစုဖို႔၊ အိမ္ကိုေငြပို႔ဖို႔က်မတို႔လည္းေျပာပါတယ္။အထိန္းအကြပ္မရွိတဲ့ၾကမ္းလိုပရမ္းပတာျဖစ္ကုန္ၿပီ၊သူတို႔ညဘက္ လုပ္လို႔ရတာကိုေန႔ဘက္မွာလာျဖဳန္းၾကတယ္။သူတို႔ရည္းစားထားတဲ့သူေတြကလည္းမဲေဆာက္မွာ လက္ေၾကာတင္းေအာင္အလုပ္မလုပ္စားခ်င္တဲ့ေကာင္ေလးေတြကဒီကေလးမေလးေတြကိုျခဴစားေနၾကတာ။
သူတို႔ရည္းစားေတြကိုနာရီ၊လက္စြပ္၊ဆြဲႀကိဳး၊ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္အျပင္အိမ္ခန္းပါ ငွားေပးတဲ့အထိျဖစ္တယ္။ေယာက္်ားတေယာက္ကိုမိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ကအၿပိဳင္လုၿပီးက်မဆိုင္ထဲမွာ ရန္ျဖစ္ၾက၊ဆဲၾက၊ဆိုၾက၊႐ုိက္ၾက၊ပုတ္ၾကနဲ႔ခဏခဏႀကဳံရတယ္”ဟုေျပာသည္။
မဲေဆာက္ရွိတည္းခိုခန္းတခုတြင္အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည့္ကိုေအာင္က“ေခတ္စနစ္ကမေကာင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြလည္းစာရိတၱဆိုတာဘာလည္းမသိေတာ့ဘူး၊အဆိုးအေကာင္းလည္း မသိၾကေတာ့ဘူး။က်ေနာ္္တို႔တည္းခိုခန္းမွာဆိုရင္ဧည့္သည္ကျမန္မာမိန္းကေလးလိုရင္ေခၚေပးရတယ္။ လာပို႔တဲ့သူကဆိုင္ကယ္နဲ႔လာတယ္၊လာတာကသုံးေယာက္။
ကေလးက(၁)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲရွိေသးတယ္။မိဘေတြနဲ႔အတူလာတယ္၊ဆိုင္ကယ္ေမာင္းတာကအေဖ၊ အေမလုပ္သူကျပည့္တန္ဆာဆိုေတာ့ဧည့္သည္နဲ႔အခန္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာအေဖလုပ္တဲ့သူက ကေလးကိုႏို႔ဘူးတိုက္ၿပီးအျပင္ကေစာင့္တယ္။
ကေလးအေမအခန္းတက္ၿပီးတာနဲ႔သားအမိ၊သားအဖသုံးေယာက္ဆိုင္ကယ္နဲ႔အတူတူျပန္သြားၾကတယ္။
အဲလိုပဲအေမနဲ႔သမီးျပည့္တန္ဆာ႐ုံတ႐ုံထဲမွာအတူတူအလုပ္လုပ္ၾကတာလည္းရွိတယ္။မဲေဆာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြရဲ႕အျဖစ္ကေတာ့ေျပာလို႔ေတာင္ယုံႏိုင္စရာမရွိတဲ့အေျခအေနေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ” ဟုေျပာသည္။
ဆႏၵအေလ်ာက္ျပည့္တန္ဆာလုပ္သူမ်ားလာသို႔ေသာ္ထိုင္းႏိုင္ငံ၌ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ လာလုပ္ၾကသည့္ျမန္မာမိန္းကေလးအေတာ္မ်ားမ်ားမွာကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ လာလုပ္ၾကသူမ်ားလာသည္။ယခင္ကျပည့္တန္ဆာလူသစ္တေယာက္ရရန္အခက္ခဲရွိေသာ္လည္း လြန္ခဲ့သည့္(၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔မွစၿပီးမဲေဆာက္ႏွင့္ျပည္တြင္းမွပြဲစားမ်ားအခ်ိတ္အဆက္ လုပ္လာၾကသည့္အတြက္ယခင္လိုအေျခေနမ်ဳိးမဟုတ္ေတာ့သည့္အေၾကာင္းကိုျပည့္တန္ဆာ
ဘ၀မွနားၿပီး ျပည့္တန္ဆာ႐ုံေထာင္ထားသူျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတဦးကေျပာသည္။
သူမက“က်မဒီအလုပ္ကိုအသက္(၁၈)ႏွစ္ေလာက္ကလုပ္လာတာ၊အခု(၄၀)ေက်ာ္ၿပီ။က်မတို႔ေခတ္က လူသစ္တေယာက္ရဖို႔ဆိုတာမလြယ္ေတာ့အလုပ္ရွင္ေတြကလည္းနည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးသုံးၿပီး လူသစ္ရွာေဖြခဲ့ရတယ္။
အခုဆိုရင္ျမန္မာျပည္မွာစား၀တ္ေနေရးအက်ပ္အတည္းရွိေတာ့ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ပြဲစားကေနတဆင့္ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ပုံပန္းသဏၭာန္၊အရြယ္အစားအမ်ိဳးမ်ိဳးမွာလို႔ရတဲ့အထိျဖစ္သြားၿပီ။
က်မတို႔႐ုံကအထက္တန္းလႊာ႐ုံမဟုတ္ဘူး၊ေ၀ေနယ်ေတြအတြက္ဖြင့္ထားေတာ့သာမန္လက္လုပ္လက္စား အလုပ္သမားေတြအလာမ်ားတယ္။အခန္းတခါတက္ရင္ဘတ္(၂၀၀)ပဲယူတယ္။ က်မတို႔နဲ႔ေကာင္မေလးေတြကတေယာက္တ၀က္ယူရတယ္။
သူတို႔ကိုတလတခါေငြရွင္းေပးရတယ္။တခ်ိဳ႕ႀကိဳထုတ္တဲ့လူလည္းရွိတယ္။ေငြရွင္းတဲ့အခ်ိန္က်ရင္ အိမ္လခနဲ႔ပုလိပ္ေၾကးတေယာက္(၁,၀၀၀)ႏုတ္တယ္။သူတို႔ကိုထမင္းေပးတယ္၊ဟင္းဖိုး(၁) ေန႔ (၂၀) ေပးတယ္။မဲေဆာက္မွာတႏိုင္တပိုင္အိမ္႐ုံအပါ၀င္လက္ရွိဖာ႐ုံ(၂၀)ေလာက္ရွိတယ္။႐ုံတိုင္းပုလိပ္ကို လစဥ္ေၾကးေပးရတယ္။တလ(၈,၀၀၀)ကေန(၁၀,၀၀၀)ၾကားရွိတယ္။
လိုင္းေၾကးေပးထားေတာ့အဖမ္းအဆီးရွိရင္ႀကိဳေရွာင္လို႔ရတယ္။ဘန္ေကာက္ကလာတဲ့အထူးအဖြဲ႔တို႔၊ စီမံခ်က္အဖြဲ႔စုံတို႔က်ေတာ့သူတို႔လည္းဘာမွလုပ္ေပးလို႔မရဘူး။မႏွစ္ကက်မတို႔႐ုံကို၀င္ဖမ္းေတာ့ က်မေယာက်္ားကိုဖာ႐ုံေထာင္မႈနဲ႔႐ုံးတင္တာေထာင္(၂)ႏွစ္နဲ႔(၇)လက်သြားတယ္”ဟု ေျပာသည္။
ယခင္ကျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းကိုေဒသခံလူမ်ိဳးမ်ားကဦးစီးလုပ္ကိုင္ၾကရာမွယခုအခါ ျမန္မာမ်ား ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ျဖင့္နားလည္မႈယူကာ“အိမ္ဘိ”ဟုေခၚသည့္(ျပည့္တန္ဆာ)အိမ္႐ုံမ်ားေထာင္ၿပီး ကိုယ့္အဆက္သြယ္ႏွင့္ကိုယ္လုပ္စားၾကသည္ဟုလက္ရွိမဲေဆာက္ျပည့္တန္ဆာ႐ုံတခုမွ ေခါင္းတဦးျဖစ္သူ ကိုအာႏုိးကရွင္းျပသည္။
ကိုအာႏုိးက“ကိုယ့္ျမန္မာေတြအခ်င္းခ်င္းအိမ္႐ုံေထာင္ၿပီးလုပ္စားၾကေတာ့ပိုၿပီးတြက္ေျခကိုက္တယ္။ ဟန္ျပအေနနဲ႔အိမ္ေရွ႕မွာေစ်းဆိုင္ေလးဖြင့္ထားမယ္၊စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ဖြင့္ထားမယ္။ဟုိတယ္တို႔၊တည္းခိုခန္းတို႔၊ အျပင္ေအာ္ဒါတို႔သြားဖို႔ၾကေတာ့ဆိုင္ကယ္နဲ႔လုိက္ပို႔ေပးရတယ္။တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြက မိသားစုရွိေတာ့ေအာ္ဒါလာတဲ့အခ်ိန္မွာဖုန္းနဲ႔ပဲအဆက္သြယ္လုပ္ရတယ္ဟုေျပာသည္။
ညိဳညိဳဟုအမည္ရွိသည့္အသက္(၂၅)ႏွစ္၀န္းက်င္မိန္းကေလးကလည္းသူမအလုပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္ယခုကဲ့သို႔ ရွင္းျပသည္။
“ဧည့္သည္ေခၚလို႔ဟုိတယ္ကိုသြားရင္က်မေယာက္်ားကေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔လိုက္ပို႔တယ္။ အလုပ္သြားရင္တခါတေလကေလးပါေခၚသြားရတယ္။က်မသားေလးက(၁)ႏွစ္ခြဲပဲရွိေသးတယ္။ က်မဧည့္သည္နဲ႔အခန္းတက္ရင္က်မေယာက်္ားကကေလးကိုႏို႔ဘူးတိုက္ရင္းအျပင္ကေစာင့္တယ္။ လူေတြကက်မတို႔လိုလူေတြကိုအျပစ္ေျပာခ်င္ၾကတယ္။
က်မကခႏၶာကိုယ္ကိုပဲေရာင္းတာပါ၊က်မေမတၱာနဲ.ႏွလုံးသားကေတာ့လင္နဲ႔ကေလးေပၚမွာ အျပည့္အ၀ရွိပါတယ္။ပတ္၀န္းက်င္ကိုဂ႐ုမစိုက္ႏုိင္ဘူး၊ကိုယ့္ကိုထမင္းေကၽြးတာမွမဟုတ္ဘဲ။ က်မတို႔လိုျမန္မာမိသားစုမဲေဆာက္တခြင္မွာရာနဲ႔ခ်ီရွိပါတယ္။
က်မေယာက္်ားပန္းရန္လုပ္ရင္တေန႔(၁၀၀)ထက္ပိုမရဘူး၊မိဘေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြကိုကူညီဖို႔မေျပာနဲ႔၊ ကိုယ္ေတာင္ထမင္းနပ္မွန္ဖို႔မလြယ္ဘူး။အဲ့ဒီေတာ့ေယာက္်ားကကေလးထိန္း၊အႀကိဳအပို႔လုပ္ေပါ့။
ေအာ္ဒါတခါသြားရင္(၅၀၀)ရတယ္၊(၁)နာရီေတာင္မၾကာဘူး၊ညအိပ္ရင္(၁,၅၀၀)ရတယ္။
ဗမာျပည္ကမိသားစုေတြကိုမ်က္ႏွာမငယ္ေအာင္အိမ္နဲ႔ယာနဲ႔ျဖစ္ေအာင္ကူညီႏိုင္ခဲ့တယ္။က်မတို႔လို အိမ္ေထာင္သည္ေတြဒီအလုပ္လုပ္စားတာမဲေဆာက္မွာရာနဲ႔ခ်ီရွိတယ္။ဒီအလုပ္ကမိုးရြာတုန္းေရခံရတာ၊ အရြယ္ရလာရင္ဘယ္သူမွကိုယ့္ကိုသုံးေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။အဓိကကေတာ့လင္မယားခ်င္းနားလည္မႈ ရွိဖို႔ပဲလိုတယ္”ဟုေျပာသည္။
ပန္းဦးေစ်းကြက္
ပန္းဦးေရာင္းရာမွျပည့္တန္ဆာေလာကတြင္က်င္လည္ခဲ့ရသူအသက္(၁၉)ႏွစ္အရြယ္မေႏြးေႏြးက သူ႕အျဖစ္ကုိျပန္ေျပာင္း ေျပာဆုိရာမွာ“သမီးေက်ာင္း(၅)တန္းထိေနခဲ့ဖူးတယ္၊ေမာ္လၿမိဳင္ကပါ။ ဟိုမွာသမီးတို႔ေမာင္ႏွမ(၄)ေယာက္ရွိတယ္။သမီးကအႀကီးဆုံး၊အေမကသေဘၤာဆိပ္မွာ အေၾကာ္ေရာင္းတယ္။ေစ်းထဲမွာေန႔ျပန္တိုးယူၿပီးအရင္းအႏွီးလုပ္ရတယ္။
အေဖကေလျဖတ္ထားတယ္၊လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး။အေမ့လုပ္စာနဲ႔မိသားစုဘ၀ ဘယ္လိုမွရပ္တည္လို႔မရဘူး။ေန႔စားလုပ္ရင္(၁,၅၀၀)က်ပ္ထက္ပိုမရဘူး၊ဆန္(၁)ျပည္က (၁,၀၀၀)ေက်ာ္တယ္။က်မတို႔အိမ္မွာမနက္(၁)ျပည္၊ည(၁)ျပည္ခ်က္ရတယ္။ေနာက္ဆုံးအေမနဲ႔သမီး မဲေဆာက္မွာအလုပ္လာရွာတယ္။ႀကက္သြန္ခြာတယ္၊ပန္းရန္လုပ္တယ္၊အလုပ္ကအဆင္မေျပတဲ့ၾကားထဲ ပုလိပ္ကခဏခဏဖမ္းေတာ့ေနာက္ဆုံးမွာသမီးတို႔နယ္ကပဲေခါင္းလုပ္တဲ့လူနဲ႔ဆက္မိတယ္။အေမကက်မကို မိသားစုအတြက္က်မကုိေရာင္းဖို႔ေျပာေတာ့လက္ခံလိုက္တယ္။
ဘတ္(၁၅,၀၀၀)နဲ႔ ေစ်းတည့္သြားတယ္။ေခါင္းနဲ႔တ၀က္စီရတယ္။သမီးနဲ႔အိပ္တဲ့ထိုင္းသူေဌးက သနားလို႔ဆိုၿပီးမုန္႔ဖိုးဘတ္(၃,၀၀၀)ေပးတယ္။ရတဲ့ေငြေတြကိုအေမ့ကိုေပးၿပီးအိမ္ျပန္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ကိုယ့္ေအာက္ကလူေတြကေက်ာင္းေနေတာ့အိမ္ကိုလစဥ္ပိုက္ဆံပို႔ ေပးရတယ္။
ပါကင္ေဖာက္တဲ့ကိစၥကဒီလိုရွိပါတယ္။ပထမတႀကိမ္ေဖာက္ရင္(၁၅,၀၀၀)၊ဒုတိယအႀကိမ္မွာ(၈,၀၀၀)၊ တတိယအႀကိမ္မွာ(၃၀၀၀)ေလာက္ရတယ္။သုံးႀကိမ္စလုံးသမီးကိုလုပ္တဲ့အဖိုးႀကီးေတြ ကြန္ဒုံးမသုံးၾကဘူး။ေနာက္မွျပန္စဥ္းစားၿပီးေတာ္ေတာ္ေၾကာက္သြားတယ္။ မဲေဆာက္ေဆးရုံႀကီးမွာေဆးစစ္ေတာ့ဒီေန႔ထိဘာေရာဂါမွေတာ့မရွိ္ေသးဘူး”ဟုေျပာသည္။
ျမန္မာျပည့္တန္ဆာက်န္းမာေရး
မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရွိ ျပည့္တန္ဆာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ျပည့္တန္ဆာမ်ားသည္မဲေဆာက္ေဆး႐ုံႀကီးတြင္ (၃) လတႀကိမ္ေသြးစစ္ၾကရၿပီး(၁)ပတ္တခါသားအိမ္စစ္ေဆးမႈခံယူရသည္ဟုမဲေဆာက္ေဆး႐ုံႀကီးမွ အထက္တန္းသူနာျပဳတဦးကေျပာၾကားသည္။
ေဆး႐ုံႀကီးႏွင့္ျပည့္တန္ဆာ႐ုံမ်ားအၿမဲတမ္းအဆက္အသြယ္ရွိေၾကာင္း၊ လိင္မႈဆိုင္ရာေရာဂါမ်ားကူးစက္မႈမျဖစ္ရေအာင္ပညာေပးအစီစဥ္မ်ားကိုေဆး႐ုံႀကီးႏွင့္အစိုးရမဟုတ္ေသာ အဖြဲ႔အခ်ိဳ႕မွအကူညီေပးလုပ္ေဆာင္လ်က္ရွိေၾကာင္းရွင္းျပသည္။
ေဆးစစ္မႈႏွင့္ပတ္သက္၍သြယ္သြယ္အမည္ရွိမိန္းကေလးက“ေဆးပုံမွန္စစ္ရတာကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ပဲ။ေဆးလာမစစ္တဲ့လူကိုေဆး႐ုံကသူေဌးမဆီဖုန္းနဲ႔ဆက္ၿပီးတိုင္ၿပီဆိုရင္ အတိုင္ခံရတဲ့လူကိုေငြရွင္းတဲ့ရက္မွာဒဏ္ေငြ(၅၀၀) ျဖတ္တယ္။
ေရာဂါျဖစ္ၿပီးေသတဲ့လူေတြရွိေတာ့ရွိတယ္။ၾကာၾကာမွတခါျဖစ္တာပါ။ဧည့္သည္ေတြကိုကြန္ဒုံးစြပ္ခိုင္းဖို႔၊ ကြန္ဒုံးမပါဘဲမလုပ္ၾကဖို႔သတိေတာ့ထားရတယ္။
ဖာက်ိဳးရင္ေဆးထိုးလို႔ရေပမယ့္ေအအိုင္ဒီအက္စ္ျဖစ္ရင္ေတာ့ဘ၀ဆုံးၿပီ။တခ်ိဳ႕ဧည့္သည္ေတြကမူးမူး႐ူး႐ူးနဲ႔ အစြပ္ကိုမသုံးခ်င္ဘူး၊တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္းလုပ္ရင္းတန္းလန္းနဲ႔အစြပ္ကိုခိုးျဖဳတ္တာလည္းရွိတယ္။
အႏၱရယ္မ်ားေတာ့ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီးေျပာရတယ္။ေျပာလို႔မရတဲ့အဆုံးကိုယ္ပဲအမ်ိဳးသမီးကြန္ဒုံးသုံးရတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာအလုပ္ရမယ္၊လစာေကာင္းတယ္၊ေငြလည္းႀကိဳယူလို႔ရတယ္ဆိုၿပီး ပြဲစားက အိမ္ကို ျမန္မာေငြ(၂)သိန္းေပးခဲ့တယ္။ဒီေရာက္မွပဲဒီဘ၀ေရာက္ခဲ့ရတာပါ။အယုံမလြယ္ၾကဖို႔ဗမာျပည္က လူေတြကိုသိေစခ်င္တယ္” ဟုုေျပာသည္။
ရန္ကုန္သူျဖဴျဖဴကလည္း“သမီးကဒီအလုပ္ကိုရန္ကုန္မွာကတည္းကလုပ္တာပါ။မဲေဆာက္မွာက လိမၼာရင္ေငြစုၿပီးအိမ္ကိုေငြပို႔ႏိုင္ေသးတယ္။ရန္ကုန္မွာကျပည့္တန္ဆာလုပ္တဲ့လူမ်ားၿပီးေပ်ာ္ပါးႏိုင္တဲ့ လူေတြကနည္းေတာ့တြက္ေျခမကိုက္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္မဲေဆာက္ကိုလာတာပါ။ရန္ကုန္မွာကဆယ္အိမ္မႉး၊ရာအိမ္မႉး၊ရဲ၊မီးသတ္ေတြက အလကားေခၚတာကမ်ားေတာ့ဒီဘက္ထြက္လာတာကပိုေကာင္းတယ္ဆိုၿပီးမဲေဆာက္ကို အရင္ေရာက္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕အဆက္အသြယ္နဲ႔ေရာက္လာတာပါ။ဒီမွာက ပုလိပ္ေၾကးေလာက္ပဲေပးရတယ္။ဒါကိုက်မတို႔နားလည္ပါတယ္။ဖာသည္နဲ႔ရဲဆိုတာကကိုင္းကၽြန္းမွီ၊ ကၽြန္းကိုင္းမွီပဲ”ဟုေျပာသည္။
အလုပ္သမား ျမန္မာျပည့္တန္ဆာမ်ားလည္းရွိအေျခေနအရပ္ရပ္၏တြန္းပို႔မႈေၾကာင့္မဲေဆာက္ရွိ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံမ်ားမွအလုပ္သမမ်ားလည္းျပည့္တန္ဆာေလာကအတြင္းေရာက္ရွိမႈမ်ားရွိသည္။
ျပည္တြင္းရွိမိဘမ်ားမွာအလုပ္အကိုင္ႏွင့္စားဝတ္ေနေရးျပႆနာမ်ားအျပင္တရားမ၀င္ ထီေလာင္းကစားမႈမ်ားေၾကာင့္အုိးေပ်ာက္၊အိမ္ေပ်ာက္ျဖစ္ကာပို႔သမွ်ေငြအလ်ဥ္မမီျဖစ္ၿပီးေငြေနာက္ လိုက္ရင္းျဖင့္ျပည့္တန္ဆာျဖစ္သြားသူမ်ားလည္းအမ်ားအျပားရွိသည္ဟုအိမ္ရုံတြင္ လုပ္ကိုင္ေနသူတဦးကလည္းေျပာသည္္။မဲေဆာက္ရွိအႏွိပ္ခန္းမ်ား၊ကာရာအိုေကဆိုင္မ်ား၊ စားေသာက္ဆိုင္စားပြဲထိုးမ်ားတြင္ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားအမ်ားစုလုပ္ကိုင္ေနၾကသည့္အေၾကာင္းကို စားပြဲထိုးျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမႏြဲ႕က“တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္းေရာက္ခါစမွာရွက္ေတာ့႐ုိး႐ုိးစားပြဲထိုးပဲလုပ္တယ္။
အိမ္ကခဏခဏပိုက္ဆံမွာတာလည္းပါတယ္၊ကိုယ္ကလည္းမဲေဆာက္မွာေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အိမ္နဲ႔ ေနခ်င္တာလည္းပါတယ္။ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းအရင္ေရာက္တဲ့သူေတြကလည္းစည္း႐ုံးေတာ့၊ ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္မနက္(၂)နာရီဆိုရင္ဧည့္သည္ေတြနဲ႔လိုက္အိပ္ေတာ့တေခါက္ကို(၁,၀၀၀)ေလာက္ရတယ္။
ဆိုင္မွာရတဲ့လခက(၁)လသုံးေလးေထာင္ထက္မပိုဘူး။ဒီလိုပဲအတုျမင္အတတ္သင္ရာကေနျဖစ္သြားၾကတာပါ။ အႏွိပ္သည္ေလာကမွာလည္းေငြရလြယ္ေတာ့ဗမာျပည္ကလာတဲ့မိန္းကေလးေတြတေန႔ထက္တေန႔ ပိုပိုမ်ားလာတယ္။အႏွိပ္သည္ေတြက်ေတာ့တခါႏွိပ္ရင္(၂)နာရီကိုဘတ္(၂၄၀)ကိုယ္က(၁၀၀)ပဲရတယ္၊ က်န္တာကအလုပ္ရွင္ယူတယ္။ေနထိုင္စားေသာက္ေရးကိုေတာ့သူတို႔တာ၀န္ယူတယ္။အဲဒီကေန အစျပဳၿပီးေနာက္ဆုံးကိုယ့္ကိုယ္ကိုေရာင္းစားတဲ့ဘ၀ကိုေရာက္သြားတာေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္”ဟုေျပာသည္။
ဘြဲ႕ရမ်ား၊ ေက်ာင္းဆရာမမ်ားပါ ျပည့္တန္ဆာျဖစ္
ျမန္မာျပည့္တန္ဆာေလာကတြင္ဘဲြ႔ရေက်ာင္းသူမ်ား၊ ျပည္တြင္းတြင္ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ခဲ့သူမ်ား၊ သူနာျပဳျဖစ္ခဲ့သူမ်ား၊ဆယ္တန္းေအာင္သည့္မိန္းကေလးမ်ားမွာထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ၿမိဳ႕မ်ားျဖစ္သည့္ ရေနာင္း၊မဲေဆာက္၊မယ္ဆိုင္ေဒသမ်ားႏွင့္ဘန္ေကာက္တြင္အမ်ားအျပားလုပ္ကိုင္လ်က္ရွိသည္ကိုမိစန္းဟု အမည္ခံယူထားသည့္မဲေဆာက္ေရာက္အထက္တန္းျပဆရာမတဦးကလည္းရင္ဖြင့္ေျပာၾကားသည္။
သူမက ဒီအလုပ္ကိုဘယ္သူမွမလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ျမန္မာျပည္မွာဘြဲ႔ရၿပီးလုပ္စရာအလုပ္မရွိဘူး။ ရွိျပန္ေတာ့လည္း၀န္ထမ္းလစာနဲ႔ကုန္ေစ်းႏႈန္းကဘယ္လိုမွဆက္စပ္လို႔မရဘူး။ လက္ရွိျမန္မာျပည္အေျခေနနဲ႔ဆိုရင္လူေမႊးေျပာင္ဖို႔မလြယ္ဘူး။
စကားႀကီးစကားက်ယ္ေျပာတယ္လို႔ ေတာ့မထင္ပါနဲ႔၊က်မတို႔ကစနစ္ဆိုးႀကီးရဲ႕သားေကာင္ေတြပါ။ ဘြဲ႔ရ ေက်ာင္းဆရာမေတာင္လူေမႊးမေျပာင္ဘူးဆိုေတာ့သာမန္လူဆိုရင္ပိုဆိုးၿပီေပါ့။ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ၿပီး ဖာသည္လုပ္ရေကာင္းလားဆိုၿပီးက်မကိုအျပစ္ေျပာတဲ့လူလည္းရွိပါတယ္။က်မသူတို႔ကို နားလည္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဂ်င္မေလးဂ်မ္းသီခ်င္းထဲကလိုေပါ့၊ဂ်င္ဆိုတာသူ႔ဖာသာသူမလည္တတ္ပါဘူး။လည္ေအာင္ဖန္တီးေပးတဲ့ အဓိကတရားခံမရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္က်ရင္ဂ်င္မေလးေတြကံေကာင္းလာမွာပါ”ဟုေျပာသည္။
(ဤသတင္းေဆာင္းပါးပါ ကာယကံရွင္မ်ား၏အမည္ရင္းမ်ားကုိ လႊဲေျပာင္းထားသည္)
Myanmar Online News
No comments:
Post a Comment