ထိုတစ္ေန.( ဇရာဗ်ာဓိ ဆင္ျခင္မိျခင္း )

စာေရးသူသည္ ဘုတလင္ျမိဳ႔နယ္ သခြတၱနယ္ အ-ထ-က ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးအျဖစ္ ထမ္းေဆာင္ဆဲျဖစ္ပါသည္။ အသက္ ၈၆-ႏွစ္အရြယ္ရွိ ေယာကၡမႀကီးကို ဇနီးျဖစ္သူက မျငိဳမျငင္ ေ၀ယ်ာ၀စၥျပဳစုလ်က္ရွိပါသည္။

ယေန႔ကား ဇနီးေဒၚခင္ေဆြသည္ သားႀကီးေမာင္သက္ႏိုင္ဦးႏွင့္အတူ မံုရြာသို႔ ေစ်း၀ယ္သြားသည့္အခါ စာေရးသူႏွင့္ သားငယ္ ေမာင္သက္ႏိုင္ေဇာ္တို႔သည္ အိမ္ေစာင့္ရင္း ေစ်းေရာင္းရင္း က်န္ရစ္၏။
ေန႔လယ္ခင္းတြင္ အိပ္ရာထက္မွ ေယာကၡမႀကီးက ငါ-အျပင္ထြက္ေတာ့မယ္ေဟ့-ဆိုသျဖင့္ အိမ္ထဲက ခုတင္မွသည္ အျပင္တန္းလ်ား (မီးဖိုထဲ)သို႔ တြဲပို႔ရပါသည္။

ထိုတန္းလ်ားသို႔ေရာက္ရန္ ေျခလွမ္းေပါင္း ၆၀-ခန္႔ လွမ္းရပါသည္။ သာမန္အေနျဖင့္ ေျခလွမ္း ၁၂-လမ္းခန္႔သာ ရွိပါလိမ့္မည္။
တန္းလ်ားမွာ ေနရာခ်ထားျပီးသည့္အခါ ထမင္းစားခ်င္သည္ဆိုသျဖင့္ ေကၽြးေမြးရေပ၏။
ထို႔ေနာက္ ေရခ်ိဳးမည္ဆိုသျဖင့္ ေရခ်ိဳးေက်ာက္ပ်ဥ္သို႔ တြဲပို႔ရ၏။ ထိုအခါမွာလည္း ေျခလွမ္းေပါင္း ၅၀-ခန္႔မွ် ခက္ခက္ခဲခဲ လွမ္းရပါေပသည္။

ဇရာအို ေယာကၡမႀကီး၏ ေျခလွမ္းမ်ားသည္ ေျခလွမ္းစိပ္စိပ္မွ်သာ ျဖစ္သည္။ ေရွ႔ေျခလွမ္းႏွင့္ ေနာက္ေျခလွမ္း သည္ လက္တဖ၀ါးခန္႔သာ ကြာျခားေပ၏။ သာမန္အေနျဖင့္ ေျခလွမ္းေပါင္း ၁၀-လွမ္းစာမွ်သာ ရွိပါေပသည္။ သို႔ျဖစ္ေပရာ ဇရာေျခလွမ္း၊ ဘယ္လိုလွမ္းလည္း၊ လွမ္းစိပ္စိပ္မွ်၊ ဗ်ာဓိျပသည္၊ မရဏခရီး၊ နီးျပီတကား-ဟု ရႈျမင္မိပါသည္။

ေယာကၡမႀကီးမွာ ေခါင္းမွဆံပင္ကို ကတ္ေၾကးျဖင့္ ကိုက္ျဖတ္ထားျခင္းအရ ဆံတုိစုတ္ဖြား ျဖဴေၾကာင္က်ား ျဖစ္ေနပါျပီ။ ေခါင္းတံုးတံုးရေအာင္ဆိုသည္ကို မေနတတ္ဆိုသျဖင့္ ကတ္ေၾကးျဖင့္သာ ကိုက္ထားရျခင္း ျဖစ္သည္။
ေရခ်ိဳးျပီး ထမည္ျပဳေသာ္ သူ႔ဘာသာ မထႏိုင္သျဖင့္ ထူမေပးရပါေပသည္။ သူ႔ထမီ သူလည္းယူငင္မ၀တ္ႏိုင္ပါျပီ။ ထမင္းစားလွ်င္လည္း လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ ႏွစ္လံုးစာမွ်သာ စားႏိုင္ပါသည္။

ခႏၶာဟုဆို၊ ရွိတိုင္းကုိယ္လည္း၊ အိုတေရြ႔ေရြ႔၊ ေနာက္ဆံုးေန႔၌၊ စုေတ့မျမဲ၊ ျပိဳကြဲအားလံုး၊ ေသျခင္းဆံုး၏-ဟူသည္ကို သံေ၀ဂရယူမိပါ၏။
ခႏၶာရထား၊ သံသရာသြား၊
ေလးပါးဘူတာ၊ ဆိုက္ရရွာ။
ဇာတိမွထြက္၊ ဇရာဆက္၊
နာခ်က္ မရဏာ၊ ေလးဘူတာ-ဟူသည့္ ၾကားနာရမႈႏွင့္အတူ သံေ၀ဂယူမိပါသည္။

၂၀၀၇-ခုႏွစ္ ဧျပီလထုတ္ ျမတ္မဂၤလာစာေစာင္ပါ ဆရာသိပၸံစိုးလွ-၏သတိသံေ၀ ယူၾကေပေရာ့-ဟု အိုျခင္း၊ နာျခင္း ဒုကၡကို ေဖာ္ျပခ်က္အား စြဲျမဲမိျခင္းႏွင့္အတူ လက္ေတြ႔ဆင္ျခင္မိပါသည္။ ထိုသို႔ ရႈျမင္ဆင္ျခင္မိရင္း
တေနကြယ္ ေသနယ္သို႔ တခါကူး၊
ေမ့ေလ်ာ့ကာ ေသဘူးထင္ပါနဲ႔ ၊
ေနကြယ္တာ အခ်ိန္မ်ားရင္ျဖင့္၊
ေသနယ္ရြာ တႀကိမ္သြားပါလိမ့္ကြယ္၊
တားမရဘူး။
ဟူသည္ကို ထပ္ဆင့္သံေ၀ဂ ပြားမိပါေတာ့သတည္း။

၀င္းေမာင္ (ျမိဳင္သာ)