နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ။
(၁)တိေလာကဟု၊မရႏုိင္းတူ၊ဘက္မျပဴသည့္၊သံုးဆူရတနာ၊မာတာပိတ၊ဆရာစသား၊အရွင္မ်ားကို၊
ျပစ္မွားမဆုိ၊ရုိေသၾကေစ၊သာမေဏက၊သူငယ္စသား၊တပည့္မ်ားတုိ႔၊မွတ္သားၾကပ္ၾကပ္၊မျပတ္သို႔ပင္၊ ဆံုးမသင္သည္၊ ၀မ္းတြင္းအျမဲသြတ္။
ျပစ္မွားမဆုိ၊ရုိေသၾကေစ၊သာမေဏက၊သူငယ္စသား၊တပည့္မ်ားတုိ႔၊မွတ္သားၾကပ္ၾကပ္၊မျပတ္သို႔ပင္၊ ဆံုးမသင္သည္၊ ၀မ္းတြင္းအျမဲသြတ္။
(၂)ကေယာက္ကယက္က်က္က်က္ေပ်ာက္ေပ်ာက္၊စားေသာက္အိပ္ေန၊မရွိေစႏွင့္၊ေသေသသပ္သပ္၊
စိတ္ယူစြဲ၍ အျမဲမွတ္။
(၄)ဘုရားေျခရင္း၊ေက်ာင္းအသင္းတြင္၊ျမက္သစ္ပင္ကို၊ျမင္လွ်င္မဖြယ္၊မတင့္တယ္ေသာ္၊လယ္၍မျပတ္၊ တံျမက္ခတ္။
(၅)သံုးေဆာင္ေရႏွင့္၊ေသာက္ေရအုိးတြင္၊ေရနည္းျမင္ေသာ္၊ ေခၚငင္ညီညြတ္သြား၍ခပ္။
(၆)ေရခပ္သြားလည္းကစား၍သာမေနႏွင့္၊ကစား၍သာ၊ ေရမွာၾကာေသာ္၊ သဲဒဏ္ေရဒဏ္၊
ေပးရန္မွန္သည္၊ ခံမည္သာၾကံေတာ့ မင္းတုိ႔ေက်ာ။
(၇)ေန႔ညဥ္႔နံနက္၊က်ိန္းစက္ေမြ႕ရာ၊သင္ျဖဴးဖ်ာကို၊ခင္းကာယူျငား၊ေခါက္သြင္းထား။
(၈)သကၤန္းသပိတ္၊ ပရိကၡရာ၊ ၾကြသြားခါေသာ္၊ ယူရာသည္မ်ား ျပင္၍ထား။
(၉)ခရီးပန္းပင္၊လာသည္ျမင္ေသာ္၊အလ်င္ယူလွမ္း၊၀တ္သကၤန္းကို။ေခြ်းစြန္းမူကား၊ေနပူျဖန္႔လႊား၊ သြင္းေခါက္ထား။
(၁၀)ေရခ်မ္းကပ္လ်က္၊ေျခလက္ဆုပ္နယ္၊မူၾကီးငယ္ကို၊လြဲဖယ္မသြား၊ယပ္ေလခပ္၍ေနထံပါး။
(၁၁)ကိုယ္လက္ဖိန္း၍၊က်ိန္းစက္ေသာခါ၊တစာစာႏွင့္၊ျပာျပာေလာင္ေလာင္၊တေဟာင္ေဟဒာင္သည္၊
ေခါင္ေခါင္ၾကမ္းကိုမနင္းႏွင့္။
ေခါင္ေခါင္ၾကမ္းကိုမနင္းႏွင့္။
(၁၂)ရုိင္းစိုင္းနီးကပ္၊မကိုင္းညြတ္ဘဲ၊မတ္တတ္တုိး၍၊မသြားႏွင့္။
(၁၃)စားဖြယ္စားရာ၊ကပ္ေသာခါလည္း၊ခ်ဥ္လာနီးေစ၊ေျခစံုေန၍၊ရုိေသကိုင္းညႊတ္ခ်ဥ္း၍ကပ္။
(၁၄)ဘုဥ္းေပးဆုိတမ္း၊ရဟန္းတို႔အား၊စားမည္လားဟု၊စကားသည့္ႏွယ္မေမးႏွင့္။
(၁၅)မိဦးဘဦး၊ဆရာ့ဦးကိုခူး၍အလ်င္မစားႏွင့္။
(၁၆)မိဘဆရာ၊ထားသည့္ဟာကို၊မ်က္ႏွာကြယ္လွ်င္၊မယူငင္ႏွင့္၊လိုခ်င္ေသာအား၊စားခ်င္ျငားက၊ ၀ပ္တြားခယေတာင္းပါၾက။
(၁၇)သပိတ္ဆြမ္းခြက္၊ေဆာင္ရြက္မျပတ္၊ဆြမ္းဟင္းဗ်ပ္ကိုပြတ္တံုညစ္ေၾကး၊
ျမဴေမွးမတင္၊ စင္ေအာင္ေဆး။
(၁၈)ေက်ာင္းတြင္အိမ္တြင္၊မသန္႔စင္၍၊ျမင္သည္ရွိေသာ္၊ယူငင္သိမ္းဆည္း၊အထည္းသိုျငား၊ေကာင္းေကာင္းထား။
(၁၉)အမူနည္းမ်ား၊ ခန္႔ထားရွိေသာ္၊ တစ္ခြန္းေခၚက၊ ၾကားေသာ္ခဏ ခ်ဥ္းကပ္ၾက။
(၂၀)ကိစၥရွိျငား၊ သြားသည္မ်ား၊ လ်င္လ်ားခဏလာပါၾက။
(၂၁)ဖ်ားနာေက်ာင္းတြင္၊ ရွိခဲ့လွ်င္ေသာ္၊ ၾကင္ၾကင္နာနာ ညီညာျဖျဖ၊ ေဆး၀ါးေပး၍
လုပ္ေကြ်းၾက။
(၂၂)သီတင္းသံုးခ်င္း၊ ခ်စ္ဟုန္ျပင္းသည့္၊ ပဥၥင္းႏွင့္ရွင္၊ ညီသြင္ အစ္ကို၊
လြန္ၾကည္ညိဳသည္၊ ငါ့ကိုအဖ မွတ္ၾကပါ။
(၂၃)အသက္ၾကီးငယ္၊ ၀ါၾကီးငယ္ကို၊ လႊဲဖယ္မေသြ၊ ႏွိမ္ခ်ေလ။
(၂၄)ရုိေသတုပ္ကြ၊ ဆည္းကပ္ၾကလ်က္၊ ေန႔ညၾကည္ျဖဴ နည္းခံယူ၍၊ ၾကီးသူေခၚက၊
ၾကြၾကြလည္းလာ၊ ဗ်ာဗ်ာကြ်ႏု္ပ္၊ ပုဆစ္တုပ္လ်က္၊ ဖံုးအုပ္ေျခလက္၊ လြန္ျငိမ္သက္သည္၊ ေက်ာင္းထြက္လူေပ
ဆုိရေစ။
(၂၅)တရားေပစာ၊ေဟာေသာခါလည္း၊ႏႈတ္မွာမေစာင့္တေထာင့္စကား၊တတားဟားသည္၊ရုိင္းကာမုိက္မဲမေျပာႏွင့္။
(၂၆)လွဴဖြယ္တန္းဖြယ္၊ၾကီးငယ္တည္တည္၊ေရာက္လာသည္ကို၊လဲခါခဏ၊သူ႔ခြက္ေယာက္ကို၊
မေပ်ာက္ေန႔ႏညေပးလိုက္ၾက။
(၂၇)ကြမ္းေဆးမီးလွ်င္၊ဧည့္သည္ျမင္ေသာ္၊အလ်င္ခဏတည္ပါၾက။
(၂၈)မင္းသြား ငါသြား၊ ျငင္းခံုပြားေအာင္၊ စကားေတာက္ဆပ္ မဆုိအပ္။
(၂၉)မျပတ္မျခာ၊ ဆူလွယ္လာ၍၊ ငါ၏ထံပါး၊ ေ၀စားရရ၊ ေနပါၾက။
(၃၀)ရဟန္းသံဃာ၊ တည္းခုိလာေသာ္၊ သင့္ရာအထူး၊ သင္ျဖဴးဖ်ာႏွင့္၊ လာ၍ျဖျဖ
ခင္းကုန္ၾက။
(၃၁)ပရိသတ္လည္း၊ မျပတ္ေက်ာင္းတြင္ ရွိလွ်င္တေထြ၊ တပည့္ေတြကို၊ တေျပ(ျပည္)တစ္ရြာ၊
သြားေသာအခါလည္း၊ ညီညာေလ်ာက္ပတ္၊ လက္ကေတာ့ကို၊ ေကာင္းေကာင္းထုိးကုန္လတ္။
(၃၂)မလွ်ပ္မေပၚ၊ေခၚလွ်င္လည္းရ၊ထၾကြေမြ႕သိမ္၊ဣေျႏၵႏွင့္၊ ျငိမ္ျငိမ္ေနဘိ၊
မ်က္စိမျငိမ္း၊ နားမျငိမ္းသည္၊ ဟိန္းဟဲ့မဆုိေစရႏွင့္။
(၃၃)မ်က္ေမွာက္ေကာင္းျငား၊ ျပင္တစ္ပါးမွာ၊ တျခားမက်င့္ၾကေလႏွင့္။
(၃၄)မသင့္တတ္ျငား၊ ရန္စကားျဖင့္၊ ေထြျပားေပြလီ၊ တစီစီႏွင့္၊ တဟဒီဟီသည္၊
က်ီစား၍လည္းမေနႏွင့္။
(၃၅)ဟီနနတၳ၊ မဆဲၾကႏွင့္၊ ၾကီးကငယ္သည္၊ နင္ဟယ္ကိုမွ်၊ မဆုိၾကႏွင့္၊ ရန္စခ်ဳပ္ခ်ည္၊
ေရွာင္လြဲဖည္၍၊ သတ္မည္ကိုထား၊ လက္ဖ်ားႏွင့္မွ်၊ မတုိ႔ၾကႏွင့္၊ ခ်စ္လွရုိေသ၊ အခ်င္းခ်င္းကို၊
သင့္တတ္ေစဟဒု၊ မေအအရင္း၊ တစ္၀မ္းတြင္းသို႔၊ သားရင္းတူကြ၊ မွင္ကုန္ၾက။
(၃၆)သကၤန္းအ၀တ္၊ ခြ်တ္ထားပစ္ေလ၊ မရုိေသ၍၊ ကေလက၀၊ စုတ္ရွလတ္လည္း သူ႔အ၀တ္ကို
မ၀တ္ႏွင့္။
(၃၇)တစ္ေယာက္ကိစၥ၊ ကိုင္တြယ္ၾကေသာ္၊ ေျခၾကြလက္သ မေနရာသည္၊ တတ္ပါသမွ်
ညီညာၾက။
(၃၈)ဆရာေနခင္း၊ အင္ပ်ဥ္းေညာင္ေစာင္း၊ လဲေလွ်ာင္းဘံုလွ်ိဳ၊ ထုိထုိထက္မ၊
မေနရာသည္၊ ျမင့္ရာမသင့္၊ မထုိင္ႏွင့္။
(၃၉)ေရွ႕ကစူးစူး၊ ဒူးလက္ကိုေထာင္၊ ထုိင္ေဆာင့္ေၾကာင့္ႏွင့္၊ ေပါင္ေထာင္
လက္ကား၊ အပါး ၾကပ္ၾကပ္ မေနအပ္။
(၄၀)ရွင္ႏွင့္သူငယ္၊ ေသာက္ေရအိုးကို တျခားတယ္၊ သံုးဖြယ္မသင့္၊ ေက်ာင္းဦးေရကိုလည္း
မေသာက္ႏွင့္။
(၄၁)ၾကီးသူငယ္သူ၊ ရွင္လူကစ၊ ဟူသမွ်လည္း၊ မိဘဆရာ၊ ဘယ္မွာမမွတ္၊ ယုတ္ျမတ္မသိ၊
က်ိဳးမရွိဘဲ၊ မိမိကိုသာေထာမနာလ်က္၊ ဆထက္လြန္စြာ၊ တုိ႔သူငါကို၊ မပါမည္လား၊ ဘယ္ခန္႔ျငားဟု၊
တုတုပပ၊ ျပစ္မွားၾကလွ်င္၊ မိဒဏ္ဘဒဏ္၊ ဆရာ့ဒဏ္ကို၊ ခံရလိမ့္မယ္ မယြင္းစြ။
(၄၂)ရဟန္းသံဃာ၊ အရိယာကို၊ လူသာမဏတုိ႔ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ငဲ့ငဲ့၊ ကဲ့ရဲ႕က်ီစား၊
လွည့္စားမျပဳ၊ တုဖက္မဆုိ၊ ရုိေသၾကေစ၊ ေျမြေပြး, ေျမြေဟာက္၊ မထိေစာက္သို႔ ရြံ႕ေၾကာက္ေစ။
(၄၃)ေမြေတာ္ဓာတ္ေတာ္၊ ရုပ္ထုေတာ္ကို၊ ဖူးေျမာ္မျပတ္၊ ေရွးေက်ာင္းဦးမွာ၊
ျဖည့္ၾက၀တ္တက္၊ နံနက္မိုးေသာက္၊ ခ်ိန္ခါေရာက္ေသာ္၊ ၀တ္ေလွ်ာက္မပ်က္၊ လက္အုပ္တင္ထား၊
ဘုရား တရား သံဃာ၊ ရတနာသံုးပါး၊ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို၊ ၾကိဳးစားလံု႔လ ေဆာက္တည္ၾက။
(၄၄)ငါကသည္စာ၊ သည္ဂါထာကို၊ ျမဲစြာၾကပ္မက္၊ ဆရာအပ္ေသာ္၊ တတ္လွေစခ်င္၊
ငါ့ကိုသင္ဟဒု၊ ထိပ္တြင္လည္းရြက္ လ်င္လ်င္ရေအာင္ ၾကိဳးစားက်က္။
(၄၅)အခ်ိန္တန္၍၊ စာအံဆုိလွ်င္၊ မရႊင္မ်က္ႏွာ၊ မသာမခ်ိဳ၊ ထုိထိုအၾကံ၊
ၾကီးစြာဖန္၍၊ မအံတစ္ခါ၊ အံတစ္ခါႏွင့္ မ်က္ႏွာတစ္ပါး၊ စာတျခားလည္း၊ စကားေျပာေဟာ၊ သေသာေသာသည္၊
ရယ္ေမာ၍လည္းမေနႏွင့္။
(၄၆)မျပတ္သအံ၊ တညံညံသည္၊ စာအံစာဖတ္၊ ၾကပ္ၾကပ္ျမဲျမဲ၊ သည္လဲညသတ္၊ ျပတ္ျပတ္သားသား၊
စကားဆုိေထြ ပီလွေစ။
(၄၇)သင္ပုနး္ထန္းရြက္၊ ေပထက္စီကာ၊ ေရးေသာခါလည္း အကၡရာကို၊ ေသခ်ာလွေစ၊
စာလံုးကိုလည္း လွလွေစ။
(၄၈)မပ်င္းမရိ၊ လံု႔လရွိ၍၊ သတိအထဲ၊ အရိုးစြဲေအာင္၊ တေဖာင္ေဖာင္လွ်င္၊
သန္းေခါင္ညဥ္႔နက္၊ သင္က်က္သမွ်၊ စစကုန္ေစ၊ ေန႔ကိုအလြတ္ရြတ္ႏုိင္ေစ။
(၄၉)ရဟန္းေမာင္ရွင္၊ သူငယ္သြင္သို႔၊ မသင္မရြတ္၊ မဖတ္စာေပ၊ မေရမရာ၊ ေန႔သာကုန္ျငား၊
ရက္သာမ်ားေအာင္၊ စကားေဖာင္ဖြဲ႕၊ တံုလွည့္က်ယ္ပြား၊ စကားေျပာေဟာ၊ တေသာေသာသည္၊ ရယ္ေမာ၍လည္း
မေနႏွင့္။
(၅၀)တစ္ေယာက္တျခား၊ စကားမဆုိ၊ ကိုယ္စီကိုယ္င၊ သင္ပုန္းေပမွာ၊ လက္မကြာေအာင္
စာေရးၾက။
(၅၁)နားပန္ဆံႏွင့္၊ ေနာက္ဆံလည္းထား၊ ျဖဴထြားေခါင္းေပါင္း၊ နားေတာင္း၀တ္ကာ၊
ပန္းပန္ကာႏွင့္ သီကာျမဴးရႊင္၊ ေရႊ, ေငြဆင္၍၊ သင္တုိ႔သည့္ႏွယ္ မက်င့္ႏွင့္။
(၅၂)သကၤန္းမွာလည္း၊ ပိႏၷဲအျပင္၊ လွေစခ်င္၍၊ လြင္လြင္ပပ၊ ျပဳၾကမသင့္၊
နႏြင္းဆုိးႏွင့္၊ တိန္းညက္ဆုိးကိုလည္း မ၀တ္ႏွင့္။
(၅၃)ဒသသီဆယ္ပါး၊ ဘုရားမုခပါဌ္၊ ရွင္က်င့္၀တ္ကို၊ ေစာင့္ၾကပ္ျမဲေထြ၊ ညီလွေစ။
(၅၄)ေရွးဆရာမြန္၊ ရွင္သီလ၀ံသ၊ ေထရ္ဂုဏ၏၊ ႏွံ႕မွ်အေက်ာ္၊ မိန္႔ေတာ္ႏူတ္ထြက္၊
ဆံုးမခ်က္ကို၊ သက္သက္သာသာ၊ ပါဌ္ဂါထာႏွင့္၊ လကၤာမဟုတ္၊ က်မ္းရုိးထုတ္ကို၊ ႏူတ္ျဖင့္မွတ္မည္၊
ခက္လွသည္ေၾကာင့္၊ ရမည္မွန္စြာ၊ လြယ္ပါေစေၾကာင္း၊ စိတ္ျဖင့္ၾကံ၍၊ ဉာဏ္ျဖင့္ေလာင္းသည္၊
ေကာင္းေကာင္းက်က္မွတ္ၾကေလကုန္။
(၅၅)ဗဟုသုတ၊ တတ္ပါခ်င္လွ်င္၊ သင္သာခိုက္ကို၊ သင္လုိက္ၾက။
(၅၆)သို႔ပင္တေစ၊ မေနရသာ၊ ေက်ာင္းကခြာေသာ္၊ ေနာင္ခါေနစင္တ ရွိတတ္စြ။
(၅၇)အတတ္ပညာ၊ တတ္မွသာလွ်င္၊ ေက်ာင္းမွာေနက်ိဳး၊ နပ္မည္ပ။
(၅၈)ဆံုးမစကား၊ ဆုိသည္မ်ားကို၊ မွတ္သား၀မ္းထဲ၊ စိတ္မစြဲလွ်င္၊ သံဒဏ္ေရဒဏ္၊
ေပးရမွန္သည္။ ခံမည္သာၾကံေတာ့ မင္းကိုေက်ာ။
(၅၉)ယခုအခါ၊ သာသနာတြင္မူ လူျဖစ္မည္မွ်၊ ရခဲလွ၏။ လူမွ သာမေဏ၊ ျဖစ္ေစျမတ္ျခင္း၊
ပဥၥင္းသံဃာ၊ ျဖစ္ျပန္ပါမူ၊ ဆုိရာမရွိ ျမတ္ေခါင္ထိဟု၊ သိၾကပါေစ၊ သည့္ထက္သာသည္၊ ျမတ္စြာဆုသာ
လွမ္းပါေလ။
(၆၀)ရွင္သီလ၀ံသ၊ ေထရ္ဂုဏ၏၊ ဆံုးမစကား၊ မနာၾကားက၊ လားလိမ့္ပါယ္ရပ္ရြာ။
(၆၁)ပစၥဳပၸႏၷ၊ ခုဘ၀၊ ေနရကိုယ္ထီးသာ။
(၆၂)ပညာမရ၊ လွ်ပ္ေပၚလွ၊ သူမ်ာ့ေနာက္လုိက္သာ။
(၆၃)ေနာက္လုိက္၀န္ထမ္း၊ လူညစ္ႏြမ္း၊ ၀မ္းမွ်မ၀ပါ။
(၆၄)မ်က္ႏွာညိူးပါး၊ လူ႔ငႏြား၊ အမ်ားေစစားရာ။
(၆၅)ေစားေလေလ၊ ပိုးမေသ၊ ေျခႏွင့္ေက်ာက္စရာ။
(၆၆)ေျခေက်ာက္ပါးတီး၊ လူမုိက္ၾကီး၊ ႏူတ္သီးတစာစာ။
(၆၇)ဘယ္ငွာကိုမွ်၊ ခြဲမရ၊ တလႅရြံဖြယ္သာ။
(၆၈)၀တ္ရာေတာင့္တ၊ ၀မ္းမ၀၊ ေခ်းရသူ႔ဥစၥာ။
(၆၉)ရခါေသာ္ကား၊ ငေတာင္းစား၊ ေရွာင္ရွားေနေလပါ။
(၇၀)ေတာမွာပုန္းေအာင္း၊ မုိးေလေခါင္၊ ေျပာင္းေရႊ႕ရပ္ေ၀းစြာ။
(၇၁)ရပ္ရြာတစ္ပါး၊ ေရာက္တံုျငား၊ လားလားမလုပ္ပါ။
(၇၂)ပမာသြင္သြင္၊ ေတြ႕ေလျမင္၊ ကိုယ္ငင္ထိုးတြန္းကာ။
(၇၃)ၾကင္နာရိပြတ္၊ တလ်ပ္လ်ပ္၊ ရက္ျပတ္ငတ္ဖုိ႔ပါ။
(၇၄)ရွာေဖြေခ်းငွား မရျငား၊ သြား၍ ခိုးေလပါ။
(၇၅)ခိုးခါမိေလ၊ ထုိးခုတ္ေလ၊ က်ေလပါယ္ရပ္ရြာ။
(၇၆)ဤစာေရႊက်မ္း၊ ဆံုးမခန္း၊ ရဟန္းလူရွင္၊ လြန္ၾကင္လည္ ထင္လိမ့္ယခုခါ။
(၇၇)၀ါယာလံု႔လ၊ ၾကိဳးပမ္းက၊ ရလိမ့္ဉာဏ္ပညာ။
(၇၈)လိမၼာသိတတ္၊ ေလာကဓာတ္၊ တက္လိမ့္မ်ားဂုဏ္အင္။
(၇၉)သိျမင္က်မ္းဂန္၊ သူ႔ထက္လြန္၊ ဂုဏ္မြန္အမ်ားထင္။
(၈၀)ရွင္လူအမ်ား၊ လြန္ခန္႔ညား၊ သိၾကာနတ္အသြင္။
(၈၁)ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း ပြင့္သစ္ပန္း၊ မႏြမ္းမ်က္ႏွာျမင္။
(၈၂)ျမင္ျမင္သမွ်၊ ၾကည္ညိဳၾက၊ သိပၸဂုစ္ျမတ္ရွင္။
(၈၃)လုိအင္ျပည့္စံု၊ ေရာက္လာပံု၊ ဂုဏ္ေၾကာင့္လြန္ေပၚထင္။
(၈၄)ရင္ခြင္တစ္ပါး၊ ေျပာင္းလဲသြား၊ ဖုိးမ်ားေက်ာက္အသြင္။
(၈၅)ေကာင္းကင္မိုး၀၊ ေရာင္ထြန္းပ၊ လျပည့္၀န္းအသြင္။
(၈၆)သံသရာဘ၀၊ ေျပာင္းလွည့္ၾကြ၊ ေ၀ဒနတ္ဘံုတြင္။
(၈၇)မ်ားပင္နတ္ေပါင္း၊ ရံသိန္းေသာင္း၊ ေလာင္းေတာ္နတ္အသြင္။
(၈၈)ပဥၥင္းငါးမည္၊ နတ္တို႔စည္၊ မည္သည့္အဆံုးအပ္။
(၈၉)ေဒ၀ကညာ၊ ဆငး္ကလ်ာ၊ ရလွာပတ္ကံုးအင္။
(၉၀)ေပ်ာ္ရႊင္ခံစား၊ လြန္ရွည္လ်ား၊ ဘုရားမိေတးတြင္။
(၉၁)အလ်င္လက္ဦး၊ သူ႔ထက္ထူး၊ ဖူးရမခြ်တ္ပင္။
တိေလာကဟုဆံုးမစာ ျပီး၏။
သစၥာမ႑ိဳင္ ဆယ္ေစာင္တြဲစာအုပ္မွ ျပန္လည္ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။
No comments:
Post a Comment