ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြအတြက္ပင္ကိုဉာဏ္ကိုအသံုးမျပဳခ်င္ေလာက္ေအာင္ဗုဒၶစာေပကဖူလံုျပည့္ဝလြန္းတာလည္း
တစ္ေၾကာင္းပါ။ေတာေတာင္ေတြကိုခ်ီးမြမ္းခန္းေရးလိုရင္ေဝႆႏၲရာဇတ္ေတာ္ထဲကဟိမဝႏၲာ ခ်ီးမြမ္းခန္းေတြ၊ကာဠဳဒါယီကပၸိလဝတ္ျပည္အျပန္ခရီးျဖစ္တဲ့ဂါထာ၆၀ကိုမီွၿပီးေရးလိုက္မယ္။ အပ်ဳိလွည့္တဲ့အေၾကာင္းေရးခ်င္ရင္မေဟာ္သဓာ၊ကုသမင္းတို႔ရဲ႕ဇာတ္ကိုမွီေရးလိုက္မယ္။ေယာက္်ားပီပီသသ
စြန္႔စားတဲ့အေၾကာင္းေတြေရးခ်င္ရင္မဟာဇနကဇာတ္ကိုမွီေရးလိုက္မယ္။လမင္းႀကီးကိုခ်ီးမြမ္းခန္းေရးခ်င္ရင္
လည္းသာမညဖလသုတ္ကိုမွီေရးလိုက္မယ္။အဲဒီလိုေလာကအလွ၊လူ႔ေဘာင္၊လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္အေၾကာင္းအရာ မ်ဳိးစံုဟာဗုဒၶစာေပထဲမွာလိုသမွ်အကုန္ရိွေနေတာ့ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြအတြက္ေဖာက္ထြက္ၿပီးေတြးေတာဖို႔ဆိုတာ မလိုေတာ့ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ဒီလိုအိႏၵိယဘက္ကဆင္းသက္လာတဲ့စာေပေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈေၾကာင့္ ျမန္မာ့စာေပေရတိမ္နစ္ခဲ့ရသလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေရွ႕ျမန္မာျပည္အေနအထားကိုျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ...စာပံုႏွိပ္စက္ေတြ
မေပၚေပါက္ေသးေတာ့ေပရြက္ေတြမွာေရး၊ပ်ဥ္ျပားကိုထမင္းရည္နဲ.မီးေသြးအရည္ေဖ်ာ္သုတ္ၿပီးေရး။ ဒါေတြေၾကာင့္ျမန္မာ့စာေပဟာမက်ယ္ျပန္႔႐ံုတင္မကပဲေပ်ာက္ပ်က္သြားတာေတာင္ မ်ားခဲ့ပါေသးတယ္။ေနာက္...ေတာရြာေတြမွာေနတဲ့စာတတ္ေပတတ္ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ကို မသြားခဲ့ရင္ငတ္ေသဖို႔အေၾကာင္းေတြျဖစ္လာေတာ့ဘုရင္ရဲ႕အသံုးေတာ္ခံျဖစ္ေအာင္
ႀကိဳးစားခဲ့ၾကရတာေတြလည္းရိွပါေသးတယ္။အဲဒီမွာျမန္မာ့စာေပဟာထပ္ၿပီးေတာ့ေရတိမ္နစ္ရေတာ့တာပါပဲ။
ဘုရင့္စိတ္ႏွလံုးကိုျပံဳးရႊင္ေစဖို႔အတြက္ဘုရင့္ရဲ႕အႀကိဳက္ေတြကိုလိုက္ေရးရ၊ဘုရင့္ခ်ီးက်ဴးခန္းေတြဖြင့္ရနဲ.
ေရႊနားေတာ္သြင္းဧခ်င္းေတြေပၚလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ဘုရင္စက္ေတာ္ေခၚေနကၾကမ္းကိုအသံျမည္ေအာင္ မနင္းရစေသာစိႏၲေက်ာ္သူ၏ၾသဝါဒအထူးပ်ဳိ႕မ်ား၊မင္းညီမင္းသားတို႔မိန္းမပိုးေသာအခါကူညီအားေပးေသာ
ေဇယ်ရႏၲမိတ္...ရွင္သံခို၊ျမဝတီမင္းႀကီးဦးစသူတို႔ရဲ႕စာေပေတြ...ဒီလိုမင္းအလိုလိုက္စာေရးဆရာေတြ
ေရွ႕ေခတ္ေရွ႕အခါကမ်ားျပားခဲ့ဖူးပါတယ္။အဲဒီေတာ့ျမန္မာ့စာေပဆုိတာမင္း၊မွဴးမတ္၊သူေဌးသူႂကြယ္
တို႔အတြက္အသံုးေတာ္ခံဖို႔သက္သက္သာျဖစ္ခဲ့ရၿပီးဆင္းရဲသားေက်းလက္ေနျပည္သူတို႔အတြက္ မျဖစ္ခဲ့ရပါဘူး။
ေခတ္ေတြေျပာင္းၿပီးစာေရးသားပံုမ်ားေျပာင္းလဲတိုးတက္လာခဲ့ေသာ္လည္းအေၾကာင္းအရာအားျဖင့္ေတာ့ ဘာမွထူးထူးျခားျခားေျပာင္းလည္းလာတာမေတြခဲ့ပါဘူး။လကၤာအဆင့္မွစကားေျပ၊ေတးထပ္အဆင့္မွ
ေခတ္ေတြေျပာင္းၿပီးစာေရးသားပံုမ်ားေျပာင္းလဲတိုးတက္လာခဲ့ေသာ္လည္းအေၾကာင္းအရာအားျဖင့္ေတာ့ ဘာမွထူးထူးျခားျခားေျပာင္းလည္းလာတာမေတြခဲ့ပါဘူး။လကၤာအဆင့္မွစကားေျပ၊ေတးထပ္အဆင့္မွ
ျပဇာတ္၊သီခ်င္းဘြဲ႔ခံမွပတ္ပ်ဳိး၊ရတုမွရကန္စသည္အားျဖင့္ေရးသားနည္းစနစ္သာကြဲျပား အေၾကာင္းအရာကားထူးမျခားနားပါပဲ။ရွင္မဟာရ႒သာရကပ်ဳိ႕ျဖင့္ခ်ီးက်ဴးခဲ့ေသာအေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို နတ္ရွင္ေနာင္ကရတုနဲ႔ခ်ီးက်ဴးတယ္။ျမဝတီမင္းႀကီးဦးစကပတ္ပ်ဳိးျဖင့္ခ်ီးက်ဴးခဲ့ေသာအေၾကာင္းအရာကို ဦးပုညကေတးထပ္နဲ႔ခ်ီးက်ဴးတယ္။ေရးသားပံုအေၾကာင္းအရာကေတာ့ဘုရားေဟာနိပါတ္ဇာတ္ေတာ္ေတြ ခ်ည္းပါပဲဗ်ာ။အားရစရာတစ္ကြက္မွမရိွခဲ့ပါဘူး။
ထိုသို႔အားရစရာမရိွေသာအေျခအေနမွာေဖာက္ထြက္လာမႈအနည္းငယ္ေတာ့ရိွပါေသးတယ္။ ပုဂံေခတ္ေလာကုတၱရာစာေပမ်ားႀကီးပြားေနစဥ္အေတာအတြင္မွာေလာကီေရးဘက္ကို
ဦးစားေပးေရးသားလိုက္တဲ့စတုရဂၤဗလအမတ္ႀကီးရဲ႕ေလာကနီတိ၊ဟိေတာပေဒသစာေပမ်ားဟာ တစ္ေခတ္တစ္ခါမွာေဖာက္ထြက္လာတဲ့စာေပလို႔ဆိုလို႔ရပါတယ္။ဒါေပမယ့္ဒီစာေပမ်ားသည္လည္း ပါဠိဘာသာျဖင့္ ေရးသားေသာ စာေပမ်ားျဖစ္၍
ျမန္မာ့စာေပ၌ အက်ဳံးဝင္သည္ဟု ဆိုရမွာ ခပ္ခက္ခက္ပါပဲ။ အဲ... အနႏၲသူရိယအမတ္ႀကီးရဲ႕မ်က္ေျဖလကၤာတစ္ပုဒ္ကေတာ့ျဖင့္စံခ်ိန္ျပည့္မီတယ္လို႔
ဆိုရမလား။
ဒီၾကားထဲျမန္မာေတြဟာအယူသီးလိုက္ေသးသဗ်ာ။ရွင္မဟာရ႒သာရတို႔ ရွင္မဟာသီလဝံသတို႔ကေလာကီနဲ႔ႏြယ္တဲ့စကားလံုးအဆန္းေလးေတြေရးသားလာတဲ့အခါ...ကဲ့ရဲ႕ၾကတယ္ေလ။ သဘင္သည္ဘုန္းႀကီးေတြဆိုၿပီးဝိုင္းပယ္ၾကတယ္။ရဟန္းတန္ေပမယ့္ကေလးကလားဆန္တဲ့ပ်ဳိ႕ေတြ လကၤာေတြေရးရမလားဆိုၿပီးသပိတ္ေတြေမွာက္ၾကေသး။ဆိုးလိုက္တဲ့အယူသီးမႈေတြဗ်ာ။
ေနာက္ပိုင္းေခတ္ေတြေရာက္လာေတာ့မင္းအလိုလိုက္မင္းအႀကိဳက္ကိုဆန္႔က်င္ၿပီးေရးတဲ့
ေယာအတြင္းဝန္ႀကီးဦးလႈိင္လိုရဲဝံ့သူေတြထြက္ေပၚလာလို႔ျမန္မာ့စာေပဂုဏ္တက္လာခဲ့ပါေသးတယ္။ သို႔သာ္လည္းမင္းရဲ႕အျငဴစူကိုခံရတာပါပဲဗ်ာ။ဒါေတြကိုေတြးေတြးမိေတာ့ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕စိတ္ဓာတ္က
အံ့ၾသစရာေကာင္းတာလား၊ျမန္မာေတြအေပၚအုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ခဲ့တဲ့သူေတြရဲ႕
စိတ္ဓာတ္က ေသးသိမ္တာလားဆိုတာေတြးရင္းေတြးရင္းေခါင္းေတြခ်ာခ်ာလည္ခဲ့ရပါတယ္ဗ်ာ။
ေမဓာနႏၵ
သီရိလကၤာ
No comments:
Post a Comment