ထူးျခားေသာျဖစ္ရပ္မွန္

ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတာင္ဒဂံုျမိဳ႔နယ္ ၂၅-ရပ္ကြက္တြင္ ေနထိုင္သူတဦးျဖစ္ျပီး စက္မႈဇုန္ ၁-ရွိ ကုမၸဏီတခုမွ စာရင္းကိုင္ ၀န္ထမ္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ အသက္ ၆၀-ေက်ာ္ မိဘႏွစ္ပါးကို တတ္စြမ္းသမွ် အလုပ္အေကၽြး ျပဳေနသူတဦးလည္း ျဖစ္ပါသည္။

အကို အမမ်ားမွာ အိမ္ေထာင္အသီးသီးက်ျပီး ေျပာင္းေရႊ႔သြားၾကရာ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္သြားခ်ိန္တြင္ အိမ္၌ အေဖႏွင့္အေမသာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တဦးပီပီ ဘာသာေရးဘက္တြင္ နားလည္သေလာက္ ေလ့လာလိုက္စားပါသည္။ ျမတ္မဂၤလာ၊ ဓမၼရံသီ အစရွိေသာ စာေစာင္မ်ား ဖတ္ရႈျခင္း အခါအားေလ်ာ္စြာ တရားနာယူျခင္း တရားရႈမွတ္ျခင္းမ်ားကို အခါအခြင့္သင့္တိုင္း ႀကိဳးစားျပဳလုပ္တတ္ပါသည္။

၂၀၀၇-ခုႏွစ္ ဇြန္လ၏ မိုးသည္းေသာ ေန႔တေန႔။
ကၽြန္ေတာ္ ရံုးမွျပန္လာခ်ိန္ ညေနပိုင္းတြင္ အိမ္မွာ အေဖမရွိပါ။ မေကြးမွ ေဆြမ်ိဳးမ်ားထံ အလည္အပတ္သြားေနရာ အေမသာ ထမင္းဟင္းခ်က္ရင္း ေစာင့္ေနပါသည္။ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း အိမ္ေရွ႔ခန္းမ်က္ႏွာၾကက္မွ မီးလံုးေဟာင္းကို လဲလွဲေနစဥ္ ေ၀ါ-ခနဲ ျမည္ဟည္းလာသည့္ ထူးဆန္းေသာအသံႀကီး ႏွင့္အတူ မုန္တိုင္းေဟ့၊ မုန္တိုင္း ဆိုေသာ ဆူညံေသာ သတိေပးသံမ်ား ထြက္ေပၚလာပါသည္။

သား ဘာသံႀကီးလဲ။
လာ လာ အေမ၊ ဒီအခန္းေထာင့္မွာ ၀ပ္ေနလိုက္။
အေမ့ကို အကာအကြယ္ျပဳ ၀ပ္ေနၾကစဥ္မွာပင္ အိမ္ေခါင္မိုး သြပ္ျပားမ်ားသည္ ေလျပင္းႏွင့္အတူ အလြန္လ်င္ျမန္ေသာ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ လြင့္ထြက္သြားၾကသည္ကို တအံ႔တၾသ ခံစားသိရွိလိုက္ရပါသည္။ အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာပင္ အင္အားျပင္းထန္ေသာ ေလဆင္ႏွာေမာင္းတိုက္ခန္မႈ ရပ္ဆိုင္းသြားပါသည္။

သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွ အိမ္ေခါင္မိုးမ်ား၊ ဆိုင္ခန္းအမိုးမ်ားမွာ လြင့္ထြက္ပ်က္စီးသြားၾကသလို သစ္ကိုင္းႀကီးမ်ား က်ိဳးေၾကျပီး ပိက်မႈဒဏ္ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႔ ျပိဳပ်က္ကုန္ၾကပါသည္။ ရုတ္တရက္ သတိျပန္၀င္ လာခ်ိန္တြင္ ျမင္ေတြ႔ရေသာ ျမင္ကြင္းမ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မ်ားစြာတုန္လႈပ္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အိမ္တေဆာင္လံုးနီးပါး သြပ္ခ်ပ္မ်ား ကြာက်သြားျပီး ဟင္းလင္းျပင္ႀကီး ျဖစ္ေနပါသည္။ သြပ္ခ်ပ္အနည္းငယ္သာ ျပန္လည္ေကာက္ယူႏိုင္ေသာ အေျခအေနတြင္ ရွိေနပါသည္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း ေအာ္သံ ဟစ္သံ အထိတ္တလန္႔ အကူအညီေတာင္းသံမ်ားကို စိတ္ႏွလံုး မခ်န္းေျမ့ဖြယ္ရာ ၾကားေနရပါသည္။

ေမာင္ထက္ျမတ္၊ ေလာေလာဆယ္ တာလပတ္ မိုးထားလိုက္ပါလား။
ဟုတ္ကဲ့ ဦးေလး၊ ကၽြန္ေတာ့ကို နည္းနည္း၀ိုင္းကူၾကပါ။ အေဖကလည္း မေကြးသြားေနလို႔။
ရပါတယ္၊ တို႔အိမ္ျပီးရင္ လာခဲ့မယ္။
အိမ္နီးနားခ်င္းတို႔၏ အကူအညီကို ရယူျပီး ယာယီအမိုး ျပဳလုပ္ထားရပါသည္။ သြပ္မိုးႏွင့္ သစ္သားတန္းမ်ား ပ်က္စီးဆံုးရႈံးမႈမ်ားကို ေတြးေတာရင္း အေမလည္း အေတာ္ပင္ ၀မ္းနည္းလ်က္ရွိေနပါသည္။

အေမ သိပ္လည္း ၀မ္းနည္းမေနပါနဲ႔၊ လူမထိခိုက္တာဘဲ ေတာ္လွပါျပီ။
ေအးပါ သားရယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီသြပ္ျပားေတြ ျပန္၀ယ္မိုးဖို႔ဆိုတာ. . .
မွန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ စာနာေသာ အေမက ေငြေၾကးကုန္က်မႈ အတိုင္းအတာအတြက္ ေတြးေတာပူပန္သလို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း လက္ရွိေစ်းႏႈန္းအရ သြပ္ခ်ပ္တန္ဖိုးကို သိရွိထားသူျဖစ္ရာ စိတ္ထဲ ေလးလံေနမိပါသည္။

အားမငယ္ပါနဲ႔ အေမရယ္၊ သားလစာထဲက ဖဲ့ျပီး စုထားတာေလးေတာ့ ရွိပါေသးတယ္။
အဲဒါ မင္းခရီးထြက္ဖို႔ စုထားတာမဟုတ္လား။ အေမ ႏွေျမာလိုက္တာကြယ္။
ျဖစ္လာမွေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလည္း အေမရယ္။
ညေန ၆-နာရီခန္႔တြင္ ရပ္ကြက္အတြင္းမွ ေလျပင္းဒဏ္လြတ္ေျမာက္သူ ေစတနာရွင္မ်ားက ထမင္းထုပ္မ်ား၊ ဘီစကြက္ထုပ္မ်ားကို တတ္အားသမွ် လိုက္လံေ၀ငွကာ အားေပးစကားမ်ား ေျပာၾကားၾကသည္။ သူတို႔ေက်းဇူးေၾကာင့္ စိတ္အားငယ္မႈမ်ား အေတာ္အတန္ ေျပေပ်ာက္ခဲ့ရပါသည္။

ေလျပင္းဒဏ္လြတ္ေျမာက္သူမ်ားထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တရံုးတည္းသား သူငယ္ခ်င္းကိုနႏၵလည္း ပါ၀င္သည္။
ဘာမွ အားမငယ္ပါနဲ႔။ လိုတာရွိရင္ တို႔ကိုေျပာ-ဟု အားေပးစကား ဆိုလာသည္။ ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ နက္ျဖန္ အိမ္ျပင္ဖို႔ ရံုးကို ခြင့္တင္ေပးပါ-ဟု အကူအညီေတာင္းဆိုရပါသည္။
ထိုေန႔ညက မိုးတစိမ့္စိမ့္ ရြာသြန္းေနရာ အမိုးအကာ မလံုျခံဳေသာေေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အေမတို႔ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ၾကပါ။ ေလျပင္းမုန္တိုင္း ေနာက္တခ်ီ ထပ္လာဦးမလားဆိုေသာ စိုးရိမ္စိတ္ ေရာျပြန္းေန ေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါသည္။

သား ဘုရားရွိခိုးျပီးျပီလား။
ဟုတ္ကဲ့ သား အခုပဲ ရွိခိုးေတာ့မလို႔ အေမ။
ေအးကြယ္ ျမတ္စြာဘုရားမွတပါး အားကိုးစရာ မရွိပါဘူး။ သားလည္း ဘုရားမွာဆုေတာင္းဟုတ္လား။
ဟုတ္ကဲ့ပါ အေမ။

အေမ့ကို ကတိစကားဆိုရင္း အိမ္ေရွ႔ဘုရားစင္ေရွ႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒူးတုပ္ထိုင္ခ်လိုက္ပါသည္။ ဆီမီးထြန္းညိပူေဇာ္ထားသည့္အတြက္ ေက်ာင္းေဆာင္ငယ္ထဲမွာ ျမတ္စြာဘုရား ဆင္းတုေတာ္မွာ သက္ရွိထင္ရွားရွိသည့္အလား ၀င္း၀ါသပၸါယ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့စိတ္ထဲတြင္ သက္ေတာ္ထင္ရွား ကိုယ္ထင္ျပသည့္အလား ယံုၾကည္ရင္း အားငယ္စိတ္မ်ား ေပ်ာက္ပ်က္သြားသလို ခံစားမိပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို မ်က္လံုးစံုမွိတ္ အာရံုျပဳကာ လက္အုပ္မိုးရွိခိုးရင္း တပည့္ေတာ္သည္ ရိုးသားစြာ ရွာေဖြရရွိေသာ လုပ္ခလစာေငြျဖင့္ မိဘႏွစ္ပါးတို႔အား ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ ငယ္စဥ္ သိတတ္စကာလမွစ၍ ယေန႔ထက္တိုင္ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ေသာ ႏြားသတၱ၀ါတို႔၏ အသားကို မစားဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္ ခဲ့ပါသည္ဘုရား။ ဤမွန္ကန္ေသာသစၥာစကားေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ ႀကံဳေတြ႔ေနရေသာ အခက္အခဲမ်ားကို ေျဖရွင္းႏိုင္ပါေစ အရွင္ဘုရား-ဟု ႏွလံုးသားထဲမွ ေလးေလးနက္နက္ ဆုေတာင္းရင္း အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ပါသည္။

ေနာက္တေန႔ ညေနေစာင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျပန္လည္ေကာက္ယူရရွိေသာ သြပ္ခ်ပ္ေဟာင္းမ်ားကို ဖာေထးျပဳျပင္ေနစဥ္ သြပ္ခ်ပ္အသစ္အမ်ား တင္ေဆာင္ထားေသာ ဒိုင္နာကားႀကီးတစင္း ေရာက္ရွိလာပါသည္။ ကားေရွ႔ခန္းတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုမၸဏီမွ မန္ေနဂ်ာ ဦးရန္ႏိုင္ႏွင့္အတူ သူငယ္ခ်င္း ကိုနႏၵတို႔ကိုပါ ေတြ႔ရပါသည္။

ေမာင္ထက္ျမတ္၊ ဘာမွစိတ္မညစ္နဲ႔ေတာ့။ မင္းသတင္းကို ၾကားတာနဲ႔ ဆရာတို႔အားလံုးက ဒီလိုကူညီဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတာပဲ။ ေဟာဒီမွာ သြပ္ခ်ပ္ေျခာက္ဆယ္။ ျပန္မိုးဖို႔ ေလာက္တယ္မဟုတ္လား။
သူငယ္ခ်င္း မင္းအတြက္ တို႔ဌာနက မုန္႔ေတြ ၀ယ္ေပးလိုက္ေသးတယ္ ေရာ့။
ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့၊ ေက်းဇူးတင္လွပါတယ္ ခင္ဗ်ား။
ရုတ္တရက္မို႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အေမတို႔ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ အံ႔ၾသမင္သက္ေနမိပါသည္။ ေခတ္ကာလေစ်းအားျဖင့္ တန္ဖိုးမနည္းလွေသာ သြပ္ခ်ပ္မ်ားကို ရရွိခဲ့ျခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့အလုပ္ႀကိဳးစာမႈအျပင္ ဘုရား တရား သံဃာ မိဘ ဆရာတို႔၏ ေက်းဇူးတရားေၾကာင့္ဟု ခံစားနားလည္မိပါသည္။ ထို႔ျပင္ ညအိပ္ရာ ၀င္ခါနီးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ဆိုထားခဲ့ေသာ ႏြားသတၱ၀ါ၏အသားကို ရာသက္ပန္ ေရွာင္ၾကဥ္ခဲ့ပါ၏-ဟူေသာ အရိုးစင္းဆံုး မွန္ကန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ ယခုလို အက်ိဳးေပးထူးေၾကာင္း အေသအခ်ာ ယံုၾကည္လိုက္ ပါသည္။ စစ္မွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ ေစတနာေမတၱာမ်ား ေရာင္ျပန္ဟပ္ကာ အက်ိဳးေက်းဇူး ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ခံစားခဲ့ရသည့့္အတြက္ ကံ ကံ၏အက်ိဳးကို ဆတက္ထမ္းပိုးတိုးျပီး ယံုၾကည္သက္၀င္ခဲ့မိ ပါေတာ့သည္။
( သူငယ္ခ်င္း၏ ျဖစ္ရပ္မွန္ကို ေရးသားတင္ျပပါသည္)
                                                                 
 ဇြဲေနေရာင္ျခည္
( ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၈-ခု ဇန္န၀ါရီလ)