ဒူးရင္းသီး ႏွင့္ အာလူးမ်ား...

ေၾကာ္ျငာ မကပ္ရ။
အမႈိက္ မပစ္ရ။
ပန္း မခူးရ။
ျမက္ခင္းေပၚ မနင္းပါနဲ႔။
ပိုက္ဆံ မေပးပါနဲ႔။
ေဆးလိပ္ မေသာက္ရ။

သူနဲ႔သက္ဆိုင္ရာ ဆိုင္ရာေနရာမ်ားတြင္ ထိုစာတန္းကေလးမ်ားကို ဆိုင္းဘုတ္၌ ေရးသား၍ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္ကို၄င္း၊ စာရြက္တြင္ ေရး၍ ကပ္ထားသည္ကိုေသာ္၄င္း၊ စာရႈသူမ်ား သတိထားမိၾကပါလိမ့္မည္။ ထိုစာတန္းမ်ားသည္ တားျမစ္ခ်က္မ်ား (တားျမစ္ထားေသာ စာတန္းမ်ား) ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း စာေရးဆရာ ေမာင္ညိဳျပာ-ကမူ ထိုစာတန္းမ်ားကို “အသက္မဝင္ေသာ စာတန္းမ်ား”ဟု ေခၚေဝၚျခင္း ျပဳ၏။ အမွန္တကယ္လည္း ထိုစာတန္းမ်ားသည္ ခ်ိတ္ဆြဲထားရံုကလြဲ၍ တစ္စံုတစ္ရာ အသက္ဝင္ျခင္း မရွိသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖဟ္၏။ လူအခ်ိဳ႔သည္ ထိုတားျမစ္ခ်က္မ်ားကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း က်ဴးလြန္ေဖာက္ဖ်က္ျခင္းျပဳေနသည့္ေနာက္ ထိုစာတန္းမ်ား ေရးသားခ်ိတ္ဆြဲ ထားျခင္း၊ သို႔မဟုတ္-ကပ္ထားျခင္းသည္လည္း လံုးဝ အဓိပၸါယ္မရွိေတာ့ျပီ မဟုတ္သေလာ။

“ေၾကာျငာ မကပ္ရ”ဟူေသာ ေနရာ၌ ေၾကာ္ျငာ ကပ္ၾက၏။
“အမႈိက္ မပစ္ရ”ဟူေသာေနရာ၌ အမႈိက္ ပစ္ၾက၏။
“ပန္း မခူးရ”ဟူေသာ ဥယ်ာဥ္၌ မိမိကိုယ္ကို မေရႊအထက္တန္းစားဟု ယူဆထားၾကေသာ မိန္းမ ႀကီး,ငယ္ မ်ားက ပန္းေတြခူးၾက၏။
ျမိဳ႔ေတာ္၏ အလွအပအတြက္ တမင္ေမြးျမဴ စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ ျမက္ခင္းမ်ားကို ျမက္ခင္းေပၚ မနင္းပါနဲ႔ဟူေသာာ စာတန္းအား မ်က္ကြယ္ျပဳလ်က္ ေျချဖင့္ နင္းကာေက်ာ္ျဖတ္ၾက၏။
“ပိုက္ဆံ မေပးပါနဲ႔”ဟူေသာ ေနရာမ်ားတြင္လည္း ေတာင္းသည့္သူက ေတာင္းေနေတာ့ မေပး၍ မျဖစ္ျပန္၊ ထို႔ေၾကာင့္ “ပိုက္ဆံ မေပးပါနဲ႔”ဟူေသာ  တားျမစ္ခ်က္ကို ခ်ိဳးေဖာက္ ပိုက္ဆံေပးျခင္းအမႈကို မလႊဲမေရွာင္သာ ျပဳမိၾကျပန္၏။

“ေဆးလိပ္ မေသာက္ရ”ဟူေသာ စာတန္းသည္လည္း လံုးဝ အဓိပၸါယ္မရွိသေယာင္၊ ေကာင္ကေလးတခ်ိဳ႔သည္ ေဆးလိပ္ေၾကာ္ျငာ မင္းသားဂိုက္ဖမ္းလ်က္ ငါးသံုးလံုး စီးကရက္ကို ႏႈတ္ခမ္းတြင္ေတ့ကာ ကားေပၚသို႔တက္လာၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း စာေရးဆရာ (ေမာင္ညိဳျပာ)က ထိုစာတန္းမ်ားကို “အသက္မဝင္ေသာ စာတန္းမ်ား”ဟု ေျပာသည္မွာ မလြန္၊ အမွန္ကို အမွန္အတိုင္း ေၾကာ္ျငာျခင္းသာ။ ယင္းသည္ စာေရးဆရာ၏ တာဝန္ပင္ မဟုတ္သေလာ။

တရားဝင္တားျမစ္ထားသည့္ ေရးသားေဖာ္ျပထားသည့္၊ စာတန္းမ်ား မရွိေသာ္လည္း မိမိ၏အသိစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ မိမိဘာသာ ဆင္ျခင္ရမည့္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္  အရာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပင္ရွိပါသည္။
ဆိုပါေတာ့---
ကားေပၚတြင္ “သံဃာေတာ္မ်ားသာ”ဟူေသာ သီးသန္႔စာတန္း ရွိ၏။ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ မိန္းမမ်ားအတြက္၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားအတြက္ ဟူ၍ကား သီးသန္႔စာတန္း ေရးမထား၊ သို႔ေသာ္ မိမိ၏ လူမႈေရးအသိ စိတ္ဓာတ္၊ ယဥ္ေက်းမႈအရ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ မိန္းမ၊ သက္ႀကီးရြယ္အို ကေလးတြဲေလာင္းနဲ႔ သားသည္မိခင္ အစရွိသည္တို႔ကို ထိုင္ေနသူအခ်ိဳ႔က ေနရာမွ ထေပးၾက၏။ ဦးစားေပးၾက၏။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ မသိက်ိဳးကၽြန္ ျပဳေနၾကေလသည္။ 

ကၽြန္ေတာ္သည္ ကားစီးရင္း ေတြးမိေတြးရာ ေလွ်ာက္ေတြးေနရာမွ ဆူးေလကားဂိတ္မွ အလုအယက္ ဆူညံဆူညံျဖင့္ တက္လာေသာလူအုပ္ေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ လန္႔ဖ်ပ္သြားမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွ ဆင္းသြားေသာ လူႏွစ္ေယာက္၏ေနရာတြင္ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ ဝင္ထိုင္သည္။ တစ္ေယာက္က ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္၊ ဆိုဖီယာေလာရင္းလို ပံုစံမ်ိဳး၊ သူတို႔ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ သူတို႔ဆီမွ ျပင္းထန္စူးရွေသာ အနံ႔တစ္ခုကို သတိထားမိလိုက္သည္။ ကားထြက္သည္ႏွင့္ ထိုမိန္းမႏွစ္ေယာက္သည္ ၄င္းတို႔၏ ဆြဲျခင္းေတာင္းထဲမွ အထုပ္ကိုယ္စီကို ထုတ္ယူလိုက္ၾကသည္။ ျပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ၄င္းတို႔၏အထုပ္ထဲမွ ဒူးရင္းသီးအမႊာမ်ားကို အားရပါးရ စားေတာ့သည္။ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ မိန္းမ ဆိုဖီယာေလာရင္းက အကဲဆံုး၊ ကၽြန္ေတာ္ ကားေပၚမွ ခုန္ခ်ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္ပင္ ေပါက္လာ၏။ (လူတစ္ေယာက္အတြက္ အစားသည္ အျခားလူတစ္ေယာက္ အတြက္ အဆိပ္အေတာက္) ျဖစ္ေနတတ္သည္ဟူေသာ စကား၊ အသိတရား၊ ထိုမိန္းမႏွစ္ေယာက္တြင္ ရွိဟန္မတူ။ သူတို႔ ျမိန္ေရယွက္ေရ စားေနေသာ ဒူးရင္းသီး၏အနံ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခ်က္ခ်င္း အေကာင္းပကတိကေန ေခါင္းေတြကိုက္၊ ဇက္ေၾကာေတြတက္လာကာ အလိုလိုေနရင္း စိတ္ေတြ တိုလာေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ့္တြင္ အသင့္ပါလာေသာ ပရုတ္ဆီဘူးကေလးပါ၍ ေတာ္ေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လြယ္အိတ္ထဲမွ ပရုတ္ဆီဘူးကို ထုတ္ယူ၍ ႏွာေခါင္းကို ဦးဆံုးပြတ္၊ နားထင္ႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္၊ ကုပ္ေၾကာ ႏွစ္ဖက္စလံုးကို ပြတ္မိေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္အေရွ႔ အလယ္တန္းခံုတြင္ ထိုင္ေနေသာ မိန္းမပ်ိဳကေလး သည္လည္း ႏွာေခါင္းကို လက္ကိုင္ပုဝါျဖင့္ အုပ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အလိုက္သိစြာျဖင့္ သူ႔ကို ပရုတ္ဆီဘူးကေလး လွမ္းေပးလိုက္မိသည္။ တျခားသူေတြကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့လဲ မ်က္ႏွာေတြ ရႈံ႔မဲ့လ်က္။ စင္စစ္ ဒူးရင္းသီးလို အစားအစာမ်ိဳးမွာ မိမိအိမ္တြင္မိမိ ထမင္းေတြ ဘာေတြ စားေသာက္ျပီးမွ အခ်ိဳတဲသည့္အေနျဖင့္ ေအးေအးေဆးေဆး စားေသာက္ရမည့္ အစားအစာမ်ိဳး။ အခုလို လူပံုအလယ္တြင္ စားရမည့္ အစားအစာမဟုတ္၊ ယခုေတာ့ ၄င္းတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ မဆင္ျခင္ေသာ လြတ္လပ္မႈ တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္မႈသည္ လူအမ်ားအား အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစေတာ့၏။ သူတို႔ကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က သူတို႔၏ အျပဳအမူကို ကန္႔ကြက္ရႈတ္ခ် ေျပာဆိုသည္ဆိုပါအံ႔ ထိုမိန္းမႏွစ္ေယာက္က ျပန္ေျပာမည့္စကားကို ကၽြန္ေတာ္ သိေနျပီးျပီ။ “ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ စားတာ ဘာျဖစ္လဲ-ကားေပၚမွာ ကားစီးရင္း ဒူးရင္းသီး မစားရဘူးလို႔ တားျမစ္ထားတာ ရွိသလား၊ ဥပေဒေကာ ရွိသလား၊” ထိုသို႔ အသိဉာဏ္မဲ့စြာ ကက္ကက္လန္ေအာင္ ျပန္၍ ရန္ေတြ႔မည္မွာ ေသခ်ာ၏။ 

ကၽြန္ေတာ္သည္ မိမိငယ္စဥ္ မူလတန္းေက်ာင္းသားျဖစ္မည္။ ထိုအထုပ္ကေလးကား ၅၀-သားခန္႔ရွိမည့္ အာလူးထုပ္ကေလး။ အဆင္သင့္ အခြံသင္ျပီးသား၊ အာလူးျခင္းႀကီးထဲမွ အပုပ္အနာမ်ားကို သီးသန္႔ဖယ္ထုတ္ျပီး ကုန္စံုပိုင္ရွင္က လမ္းေဘးေစ်းသည္ကို ေရာင္းလိုက္၏။ လမ္းေဘးေစ်းသည္က ထိုအာလူးမ်ားကို အိမ္သို႔သယ္လာကာ အိမ္တြင္ျပန္၍ ျပဳျပင္၏။ ျပဳျပင္သည္ဆိုျခင္းမွာ အာလူးမ်ား၏ မေကာင္းသည့္ အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို ဓားျဖင့္ လွီးျဖတ္ကာ အခြံသင္ျခင္း ျဖစ္၏။ ျပီးမွ လမ္းေဘးေစ်းတြင္ ေစ်းေပါေပါျဖင့္ ခ်ေရာင္းျဖင္းျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအာလူးမ်ားသည္ တခ်ိဳ႔က တျခမ္း၊ တခ်ိဳ႔က တစိတ္၊ ေစာင္းသည့္ဟာက ေစာင္း၊ ေစြသည့္ဟာက ေစြ ပံုသ႑ာန္အေထြေထြ ျဖစ္ေနျခင္းပင္။ ဒါေတြကို နံနက္တိုင္း ေစ်းသြားေနရေသာ ကၽြန္ေတာ္က ေနာေက်ျပီးျဖစ္၏။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပလိုက္ခ်င္ပါသည္။

“အာလူးမေလးေရ၊ ဒါ ရွက္စရာမဟုတ္၊ ကိုယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ ကိုယ္၊ ကိုယ့္အထြာနဲ႔ ကိုယ္၊ စားသံုးရတာပဲ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ထိခိုက္ေစတာမွ မဟုတ္တာ၊ ရွက္ဖို႔ေကာင္းတာက ဟို-ဒူးရင္းသီးမေတြလို” သူသည္ ၄၉-အစိမ္းေပၚသို႔ ကမန္းကတန္း ေျပးတက္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္ကား ဒဂံုထဲသို႔ဝင္မည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အပိုင္းကို ေရာက္မည့္ ၆၁-ကားကို ရွာေဖြရဦးမည္။ ကားေတြကား ရႈပ္ယွက္ခပ္လ်က္၊ သို႔ေသာ္ ေတြ႔သည့္ကားတိုင္း တက္စီး၍ရသည္ မဟုတ္၊ သူ႔အပိုင္းနဲ႔သူ၊ သူ႔လိုင္းႏွင့္သူပါတကား။
                                                                                                      
                                                                                                ေဇာ္ေနာင္