တ႐ုတ္လိုအပ္ခ်က္၊အင္တာနက္ေစ်းကြက္နဲ႔ ျမန္မာသတို႔သမီးမ်ား

 

တ႐ုတ္လယ္သမားေတြဟာသူတို႔ႏိုင္ငံမွာအမ်ိဳးသမီးနည္းပါးလို႔သတို႔သမီးရွားပါးေပမယ့္အခုအခါမွာအင္တာ
နက္အြန္လိုင္းေတြအပါအ၀င္တရားမ၀င္နည္းလမ္းေတြနဲ႔ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြကိုဇနီးမယားအျဖစ္လြယ္ကူစြာ

ရွာေဖြႏုိင္ေနၾကပါၿပီ။တ႐ုတ္ႏိုင္ငံမွာတအိမ္ေထာင္ကေလးတေယာက္မူ၀ါဒခ်မွတ္ထားတာၾကာပါၿပီ။

ေယာက္်ားေလးကိုသာအေလးထားေမြးၾကတာေတြရွိေနၿပီးမိန္းကေလးကိုမယူခ်င္ၾက၊မေမြးၾကတာေတြ

ေၾကာင့္လည္း က်ား-မ ဦးေရကြာဟေနတာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္အရြယ္ေရာက္တ႐ုတ္လယ္သမားလုလင္ပ်ိဳေတြဟာသူတို႔အတြက္သတို႔သမီးရွားပါးေနတဲ့အျပင္ လယ္သမားျဖစ္ေနလို႔လည္းတ႐ုတ္မိန္းကေလးေတြရဲ႕စိတ္၀င္စားမႈမရ၊တ႐ုတ္႐ိုးရာအရ မဂၤလာခန္း၀င္ပစၥည္းလည္းမတင္ႏိုင္ၾက။ဒါေၾကာင့္တ႐ုတ္လယ္သမားေတြဟာအနီးအနားေဒသ အထူးသျဖင့္ျမန္မာႏိုင္ငံကသတို႔သမီးရရွိေရးအတြက္နည္းလမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ႀကိဳးပမ္းလာတာျဖစ္ပါတယ္။
“တ႐ုတ္အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကိုလက္ထပ္ယူႏိုင္ဖို႔ကအကုန္အက်အရမ္းမ်ားတယ္ဗ်”လို႔ ယီေဟလ်န္းလို႔ေခၚတဲ့တ႐ုတ္လယ္သမားကေျပာပါတယ္။သူဟာလြန္ခဲ့တဲ့ ၆ ႏွစ္ေလာက္ကျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကိုဇနီးမယားအျဖစ္၀ယ္ခဲ့သူပါ။
ယီေဟလ်န္းက“ျမန္မာသတို႔သမီးရဖို႔ကစရိတ္သက္သာတယ္၊ဒါေၾကာင့္က်ေနာ္တို႔(တ႐ုတ္ လယ္သမားေတြ)လိုခ်င္ၾကတာ”လို႔လည္းဆိုပါတယ္။
ယီေဟလ်န္းဟာျမန္မာဇနီးသည္နဲ႔ေပါင္းသင္းၿပီးသမီးေလးတေယာက္နဲ႔အတူျမန္မာနယ္စပ္အနီးက ရြာေလးတရြာမွာေနထိုင္ပါတယ္။အခုလိုလက္ထပ္ေပါင္းသင္းဖို႔အတြက္တ႐ုတ္ယြမ္ ၅၀၀၀ (အေမရိကန္ေဒၚလာ ၈၀၀)ကုန္က်ခဲ့တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ဒီကုန္က်စရိတ္ကိုတ႐ုတ္သတို႔သမီးအတြက္ ႐ိုးရာအရကုန္က်မယ့္ယြမ္၁၀၀၀၀နဲဲ႔လည္းသူကႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ေနပါေသးတယ္။
သူဟာတရားမ၀င္သတို႔သမီးကုန္ကူးတဲ့၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြကိုသုံးၿပီးသူ႔ဇနီးကို၀ယ္ယူခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ေက်းလက္ေဒသတ႐ုတ္လယ္သမားေတြၾကားမွာေတာ့အင္တာနက္၀က္ဘ္ဆိုက္ကိုအသုံးျပဳၿပီး သတို႔သမီးရွာေဖြမႈေတြက်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ရွိလာေနပါၿပီ။အဲဒီလိုျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြ တ႐ုတ္လယ္သမားေတြရဲ႕ဇနီးမယားအျဖစ္ပုိ႔ေဆာင္ခံရတာေတြဟာလူကုန္ကူးခံရမႈရဲ႕ ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ရွိတယ္လို႔မႏွစ္ကအစိုးရရဲ႕ထုတ္ျပန္ခ်က္မွာေဖာ္ျပထားပါတယ္။
ျမန္မာသတို႔သမီးရွာေဖြမႈမ်ားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးမၾကာေသးခင္ကေလ့လာခ်က္အရအြန္လိုင္း ၀က္ဘ္ဆိုက္ေၾကာ္ျငာသုံးရွာေဖြတာဟာရွက္စရာကိစၥမဟုတ္ေတာ့ဘဲျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္လိုျဖစ္လာၾကတာကို

ေတြ႕ရပါတယ္။“ဟဲလိုကိုလူပ်ိဳ၊အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ရည္ရြယ္ႀကိဳးစားေနတာလား။ဇနီးၾကင္ဖက္မရွိလို႔ စိတ္ပ်က္ အႀကံအိုက္ေနတာလား။အၾကင္နာအယုယေပးတာခံယူလိုပါသလား”လို႔သတို႔သမီးဇနီးသည္ ရွာေဖြဆက္သြယ္ေရး၀က္ဘ္ဆိုက္တခုရဲ႕အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွာမိတ္ဆက္ေရးထားပါတယ္။
“ခင္ဗ်ားဟာသာမန္ဆင္းရဲသားလယ္သမားျဖစ္ေနရင္ေတာင္ျမန္မာသတို႔သမီးေလးေတြကခင္ဗ်ားနဲ႔ထာ၀ရ မခြဲမခြာေနထိုင္သြားမွာပါ”လို႔လည္းပါပါတယ္။“လွလည္းလွ၊စရိတ္လည္းသက္သာ၊လြယ္လည္းလြယ္”
တျခားသတို႔သမီးကုန္ကူးတဲ့၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြလို“ျမန္မာသတို႔သမီးေရြးခ်ယ္ရာ”(Burmese Bride Matching) ၀က္ဘ္ဆိုက္မွာလည္းေရြးခ်ယ္လို႔ရမယ့္ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးဓာတ္ပုံေတြ တင္ျပေပးထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ၿပီးေတာ့aရြးခ်ယ္၀ယ္ယူလိုသူေတြအတြက္လိုအပ္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြလည္းေဖာ္ျပေပးထားပါတယ္။ဧရာ၀တီကဆက္သြယ္ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ ဆိုက္မွာတင္ျပထားတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြထဲကႏွစ္သက္ရာသေဘာက်တာကိုေရြးယူႏုိင္ေၾကာင္း အခုလိုေျပာပါတယ္။
“အမ်ိဳးသမီးအတြက္ယြမ္၈၀၀၀ေပးရမယ္၊ၿပီးေတာ့ယြမ္၅၀၀၀ကိုမဂၤလာခန္း၀င္ေၾကးေပးရမယ္”လို႔ အမည္မေဖာ္လိုသူအမ်ိဳးသားတဦးကျပန္ေျဖပါတယ္။
သတို႔သမီးကုန္ကူးမႈနဲ႔ဆက္စပ္ေနတဲ့ေနာက္ထပ္၀က္ဘ္ဆိုက္တခုမွာလည္းေစ်းႏႈန္းအေနနဲ႔ကြာျခားမႈ မရွိသေလာက္တင္ျပထားတာေတြ႕ရပါတယ္။
“ျမန္မာအိမ္ရွင္မေတြကတ႐ုတ္အိမ္ရွင္မေတြထက္အမ်ားႀကီးသာတယ္”လို႔အက်ိဳးေဆာင္သူတေယာက္က ညႊန္းဆိုပါတယ္။သူ႔ကိုယ္သူေတာ့“တ႐ုတ္လူပ်ိဳႀကီးမ်ားကယ္တင္သူ”လို႔လည္းေျပာပါေသးတယ္။
၀က္ဘ္ဆိုက္တခ်ိဳ႕မွာေတာ့အဆင္ေျပသလိုေရာင္း၀ယ္ၾကတာေတြရွိေပမယ့္ “ျမန္မာသတို႔သမီးေရြးခ်ယ္ရာ” (Burmese Bride Matching) ဆိုတဲ့၀က္ဘ္ဆိုက္မွာေတာ့၀ယ္ယူလိုသူ အေနနဲ႔တကိုယ္ရည္ျဖစ္ရမယ္၊႐ိုးသားရမယ္၊စိတ္ရင္းေကာင္းရမယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ေတြနဲ.ျပည့္စုံရမွာ

ျဖစ္ၿပီးႏွိမ္ခ်ဆက္ဆံတာမ်ိဳးေတြ၊ေလာင္းကစားလုပ္တာေတြမရွိရဘူးလို႔လည္းေဖာ္ျပေပးထားပါတယ္။
ဒါေပမယ့္တကယ္လက္ေတြ႕မွာေတာ့ေခတ္သစ္ေငြ၀ယ္ကြ်န္စနစ္ပုံစံတမ်ိဳးသာျဖစ္တယ္လို႔ လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္သူေတြကေျပာဆိုကန္႔ကြက္ပါတယ္။
“ျမန္မာမိန္းကေလးေတြတ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕မိန္းမေတြျဖစ္လာတယ္၊ၿပီးေတာ့သူတို႔ခင္ပြန္းအတြက္ ကေလးေမြးေပးရတယ္”လို႔ထိုင္းအေျခစိုက္ကခ်င္အမ်ိဳးသမီးအစည္းအ႐ုံး(Kachin Women’s Association of Thailand – KWAT) ကမြန္းေနလီကေျပာပါတယ္။ဒီအဖြဲ႕ဟာျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းကခ်င္ျပည္နယ္မွာ တႏွစ္ၾကာေလ့လာမႈေတြလုပ္ခဲ့တာပါ။
သူကဆက္ေျပာျပတာကေတာ့အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေတြဟာခင္ပြန္းသည္ေတြရဲ႕အတင္းအက်ပ္ခိုင္းေစခံရတာေတြ

ရွိေနၿပီးေန႔ခင္းဘက္မွာအလုပ္ေတြလုပ္ေနၾကရသလိုညပိုင္းမွာေတာ့လိင္ကၽြန္ျဖစ္ေနၾကရပါတယ္တဲ့။
တ႐ုတ္ျပည္ယူနန္နယ္မွာေတာ့ဇနီးမယားအျဖစ္လူကုန္ကူးခံရတဲ့အမ်ိဳးသမီးေလးေတြဟာပ်မ္းမွ်အသက္ ၁၄ ႏွစ္ကေန ၂၀ ၾကားအရြယ္ေတြျဖစ္ၿပီးအသက္အႀကီးဆုံးက၅၇ ႏွစ္၊ အငယ္ဆုံး ၁၁ ႏွစ္အထိ ရွိတယ္လို႔ေဒသခံလူကုန္ကူးမႈတိုက္ဖ်က္ေရးအဖြဲ.ဦးေဆာင္သူတဦးျဖစ္တဲ့လီခြ်န္ကင္းကလည္းေျပာျပပါတယ္။
တခါတရံမွာေတာ့အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးသားျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြလည္းလူကုန္ကူးခံရမႈထဲမွာ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ပါ၀င္ေနတယ္လို႔KWAT ရဲ႕ ၂၀၀၈ကထုတ္ျပန္တဲ့အစီရင္ခံစာမွာေဖာ္ျပထားပါတယ္။ KWAT အဖြဲ႕ဟာလူကုန္ကူးမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးလာမယ့္လထဲမွာအစီရင္ခံစာဆက္လက္ တင္ျပဖို႔ရွိတယ္လို႔လည္းသိရပါတယ္။“တ႐ုတ္တို႔ဘာေၾကာင့္သတို႔သမီးလိုအပ္ခ်က္ျမင့္မားရသလဲ”
တ႐ုတ္ျပည္မွာသတို႔သမီးလိုအပ္ခ်က္ျမင့္မားလာတာဟာအစိုးရရဲ႕တအိမ္ေထာင္ကေလးတေယာက္ မူ၀ါဒနဲ႔ဆက္စပ္ေနပါတယ္။မိန္းကေလးထက္ေယာက္်ားေလးကိုပဲလိုခ်င္ၾကတာကလည္းတ႐ုတ္တို႔ ႐ိုးရာယုံၾကည္မႈပါ။အဲဒီယုံၾကည္မႈေၾကာင့္တ႐ုတ္ေတြဟာေယာက္်ားေလးေမြးဖြားလာဖို႔သာအလိုရွိၿပီး မိန္းကေလးေမြးဖြားလာတာကိုအလိုမရွိၾကပါ။တအိမ္ေထာင္ကေလးတေယာက္မွာလည္းမိန္းကေလးဆိုရင္ မယူလိုဘဲေယာက္်ားေလးသာေရြးခ်ယ္ရင္းတ႐ုတ္မိသားစုေတြမွာေယာက္်ားသားဦးေရပိုမိုမ်ားျပား လာတာျဖစ္ပါတယ္။“ဒီမူ၀ါဒနဲ.႐ိုးရာယုံၾကည္မႈအစြဲေတြေၾကာင့္မိန္းကေလးရွားပါးလာလို႔ လူကုန္ကူးသူေတြကိုေဒၚလာ၃၅၀၀ေပးၿပီးဇနီးမယား၀ယ္ယူၾကရတာျဖစ္တယ္”လို႔ မြန္းေနလီကေျပာပါတယ္။တ႐ုတ္အစိုးရရဲ႕ဇြန္လကထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့စာရင္းအရအေရွ႕အာရွႏိုင္ငံေတြမွာ လူဦးေရ ၁.၃ ဘီလီယံရွိၿပီး ေယာက္်ား ၁၁၇ ဦးမွာ မိန္းမ ၁၀၀ ပဲ ရွိေၾကာင္း၊၂၀၂၀မွာေတာ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေယာက္်ားပ်ိဳဦးေရသန္း၃၀အထိျမင့္တက္လာႏိုင္ေၾကာင္းသိရပါတယ္။
တိုင္းျပည္အစြန္အဖ်ားကတ႐ုတ္လူပ်ိဳေတြအေနနဲ႔ခ်မ္းသာျပည့္စုံမႈမရွိတဲ့အတြက္ေၾကင့္၊တ႐ုတ္အမ်ိဳးသမီးကို

လက္ထပ္မယူႏိုင္္ဘဲတျခားပိုဆင္းရဲတဲ့ႏိုင္ငံကဇနီးသည္ကိုရွာရတာျဖစ္တယ္လို႔ဆုိၾကပါတယ္။
“က်ေနာ့္အေဖကလယ္သမား၊အေမကလည္းလယ္သမားပဲ။တ႐ုတ္အမ်ိဳးသမီးေတြကက်ေနာ့္ကို ဘယ္ေတာ့မွလက္ထပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ကားေကာင္းေကာင္း၊အိမ္ေကာင္းေကာင္းမွ မရွိတာကိုး”လို႔လြန္ခဲ့တဲ့၂ ႏွစ္ေလာက္ကျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတဦးကိုဇနီးအျဖစ္၀ယ္ယူခဲ့သူတ႐ုတ္အမ်ိဳးသား တဦးကဆိုပါတယ္။ကုလသမဂၢရဲ႕အဆုိအရျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြကိုတ႐ုတ္ႏိုင္ငံရဲ႕ေတာင္ပိုင္း

ျပည္နယ္ေတြျဖစ္တဲ့ယူနန္၊ဖူက်င့္၊ဟိုင္နန္၊စိခြ်မ္နဲ႔အန္းေဟြ ေတြမွာလူကုန္ကူးခံရမႈ မၾကာခဏေတြ႕ရေၾကာင္းသိရပါတယ္။အျခားအျဖစ္အပ်က္ေတြကေတာ့တ႐ုတ္ျပည္ အေရွ႕ဘက္ပိုင္းျပည္နယ္ေတြျဖစ္တယ္လို႔အစိုးရမဟုတ္တဲ့အဖြဲ႕အစည္းေတြရဲ႕ အစီရင္ခံစာေတြမွာလည္းေတြ.ရပါတယ္။အဓိကအားျဖင့္ေတာ့ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြတ႐ုတ္ျပည္ေရာက္ၿပီး ဇနီးအျဖစ္လူကုန္ကူးခံေနရတာဟာအေရွ႕ေတာင္အာရွႏိုင္ငံေတြထဲမွာအဆင္းရဲဆုံးႏိုင္ငံျဖစ္ေနတာရယ္၊ အဲဒီဆင္းရဲမႈကေနလြတ္ေျမာက္ခ်င္တာရယ္ေတြေၾကာင့္လို႔ဆုိပါတယ္။
အေမရိကန္ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးဌာနရဲ႕ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္အစီရင္ခံစာမွာေတာ့“ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဇနီးအျဖစ္တ႐ုတ္ေတြဆီေရာင္းစားဖို႔ပြဲစားဆီကတဆင့္ဆက္သြယ္ၾကတယ္”လို႔ ဆိုပါတယ္။ေနာက္တခ်က္ကလည္းအလုပ္အကိုင္ရဖို႔တ႐ုတ္ျပည္ထဲသြားေရာက္ၾကရာကဇနီးမယားအျဖစ္ တြန္းပို႔ခံရတာေတြလည္းရွိတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။“ကခ်င္အမ်ိဳးသမီးေတြတ႐ုတ္မွာအလုပ္လုပ္ဖို႔သြားတယ္။ အဲဒီမွာသတို႔သမီးအျဖစ္အတင္းအက်ပ္တြန္းအပို႔ခံရၿပီးဇနီးမယားျဖစ္သြားရတာေတြရွိတယ္”လို႔ KWAT ရဲ႕ ၂၀၀၈ အစီရင္ခံစာမွာေဖာ္ျပထားပါတယ္။“ပြင့္လင္းျမင္သာမႈနည္းပါးျခင္း”
ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြတ႐ုတ္ျပည္မွာတႏွစ္အတြင္း ဘယ္ေလာက္ လူကုန္ကူးခံေနရတယ္ ဆိုတာ အတိအက် မသိႏိုင္ပါဘူး။
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္အေမရိကန္အစီရင္ခံစာတခုမွာေတာ့၂၀၁၀ျပည့္ႏွစ္အတြင္း ျမန္မာအစိုးရဟာလူကုန္ကူးမႈ ဆိုင္ရာအမႈေပါင္း၁၇၃မႈကိုစစ္ေဆးခဲ့ၿပိီးျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူ၂၃၄ ဦးကိုျပစ္ဒဏ္မ်ား ခ်မွတ္ခဲ့ေၾကာင္းေဖာ္ျပထားပါတယ္။ဒါေပမယ့္ျမန္မာအစိုးရအဖြဲ႕မွာအရည္အေသြးျပည့္၀ၿပီး

ေလ့က်င့္မႈျပည့္၀တဲ့ရဲအဖြဲ႕ျဖစ္ဖို႔၊လုပ္ငန္းတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရာမွာပြင့္လင္းျမင္သာမႈေတြရွိဖို႔စတာေတြ လိုအပ္ေနေသးတယ္လို႔အစီရင္ခံစာမွာပါရွိပါတယ္။
မြန္းေနလီကျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြလူကုန္ကူးခံရႏႈန္းတိုးလာတာရဲ႕အေၾကာင္းရင္းထဲမွာအစိုးရနဲ႔ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡအေရးအခင္းေတြလည္းပါ၀င္တယ္လို႔ေျပာပါတယ္။
ယင္းကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ကတ႐ုတ္-ျမန္မာနားလည္မႈစာခြ်န္လႊာ လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ေသာ္လည္းေငြေၾကးနဲ႔ဥပေဒအရအေထာက္အပံ့ေပးမႈေတြလိုအပ္ေနဆဲျဖစ္တယ္လို႔ သူကဆက္လက္ေျပာဆိုပါတယ္။၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာပဲတ႐ုတ္ ျပည္သူ႔လုံၿခဳံေရး၀န္ႀကီးဌာနက ယူနန္ျပည္နယ္မွာအမ်ိဳးသမီးနဲ႔ကေလးငယ္ေတြလူကုန္ကူးခံရတာေတြတားဆီးဖို.အထူး႐ုံးခန္း ဖြင့္လွစ္ခဲ့ေပမယ့္ဒီလိုေဆာင္ရြက္ေပးတာဟာလုံေလာက္တဲ့ေဆာင္ရြက္မႈမဟုတ္ေသးဘူးလို႔ KWAT က ဆိုပါတယ္။ကခ်င္လႈပ္ရွားမႈအဖြဲ႕အစည္းေတြရဲ႕ညႇိႏႈိင္းေဆာင္ရြက္ေရးတာ၀န္ခံေနာင္လတ္ကေတာ့ တ႐ုတ္အစိုးရကအခုလိုအျပစ္ေပးအေရးယူမႈေတြလုပ္လာတာဟာေကာင္းမြန္လာတဲ့ အေျခအေနတရပ္ျဖစ္တယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ဒါေပမယ့္တကယ့္အျဖစ္မွန္တြန္းပို႔ခံရတာေတြကို အေရးယူတာျဖစ္ဖို႔လိုအပ္သလိုအက်င့္ပ်က္ျခစားတာေတြနဲ႔လည္းဆက္စပ္ေနေၾကာင္းသူက ေျပာပါတယ္။
“ျမန္မာအစိုးရအေနနဲ႔အေရးတႀကီးလိုအပ္ေနတာကလူကုန္ကူးမႈေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးလူထုအတြင္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔သိျမင္လာေအာင္လုပ္ေဆာင္ဖို႔၊အေထာက္အပံ့ေတြေပးဖို႔၊လူကုန္ကူးခံရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြနဲ႔ကေလးငယ္ေတြကိုအေထာက္အပံ့ေတြေပးအပ္ဖို႔ပါပဲ”လို႔လည္းေနာင္လတ္က ဆက္လက္ေျပာဆိုသြားပါတယ္။

                                                                                      ဧရာဝတီ

ေရႊမေလးေတြ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ ေနတဲ့အိမ္မ်ား (အထူးေဆာင္းပါး)

“သမီးကိုမိဘေတြကaက်ာင္းဆက္မထားႏိုင္ေတာ့တဲ့အျဖစ္ဆိုေတာ့လူပြဲစားကလည္းရပ္ကြက္ထဲမွာထိုင္းကို
သြားၿပီးအလုပ္လုပ္ဖို႔မက္လုံးေပးစည္း႐ုံးတာကိုအိမ္ကယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ထည့္လိုက္တာပါ။ စရိတ္ၿငိမ္းေခၚလာတဲ့အျပင္အိမ္ကိုလည္းက်ပ္တသိန္းခြဲႀကိဳေပးခဲ့ေတာ့အဲ့ဒီ္ကေနအစျပဳၿပီးမဲေဆာက္မွာ အေရာင္းစားခံရၿပီးဒီ္ဘ၀ကိုေရာက္လာရတာပါ။
ဒီအလုပ္လုပ္ဖို႔တခါမွမစဥ္းစားခဲ့ပါဘူး။အခုေတာ့လည္းမိသားစုအတြက္အနစ္နာခံရတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ေတာ့တယ္” ဟုေျပာသူမွာထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွအသက္(၁၆)ႏွစ္အရြယ္ ပဲခူးၿမိဳ႕သူတဦးျဖစ္သည္။
နအဖလက္ထက္စီးပြားေရးက်ပ္တည္းရာမွလူကုန္ကူးမႈ၏သားေကာင္မ်ားျဖစ္ေနၾကသူမ်ားထဲတြင္
ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးငယ္အမ်ားအျပားလည္းပါ၀င္၏။ဘ၀ပ်က္ကာျပည့္တန္ဆာဘ၀တြင္ နစ္မြန္းေနၾကရသူျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္းေသာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ရွိေၾကာင္း
ျမန္မာ့အမ်ိဳးသမီးေရးေလ့လာေနသည့္အဖြဲ႔မ်ားကေျပာသည္။
ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္မဲေဆာက္ေဒသအတြင္းျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းျဖင့္အသက္ေမြးေနၾကသည့္
ျမန္မာမိန္းမငယ္မ်ားေထာင္ႏွင့္ခ်ီရွိသည္။အမ်ားစုမွာမိသားစုစား၀တ္ေနေရးအခက္အခဲကို
ေျဖရွင္းႏိုင္ရန္အတြက္စြန္႔စားကာအလုပ္အကိုင္လာေရာက္ရွာေဖြၾကျခင္းျဖစ္၏။သို႔ေသာ္ အေတြ႔အႀကဳံမရွိဘဲေနရာေဒသအသစ္ကိုေရာက္ရွိလာသူတို႔ထုံးစံအတိုင္းလူကယ္ရီႏွင့္ပြဲစား မ်ားေၾကာင့္ျပည့္တန္ဆာဘ၀သို႔ေရာက္ရွိခဲ့ၾကရေၾကာင္းကာယကံရွင္မ်ားကေခတ္ၿပိဳင္သို႔ ရင္ဖြင့္ေျပာၾကားသည္။ျမန္မာပုိင္ျပည့္တန္ဆာ႐ုံမ်ားေပၚလာသို႔ေသာ္လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္(၂၀)ခန္႔က
မဲေဆာက္ေဒသတြင္းျပည့္တန္ဆာ႐ုံမ်ား (၃၀)ခန္႔ရွိရာနမ့္က်ိဳင္းဖိ၊ဒါလင္၊ပတၱျမား၊ႏႈတ္ခမ္းေမႊး႐ုံ၊ မီးစက္႐ုံမ်ားအပါအ၀င္ထိုင္းလူမ်ိဳးပိုင္႐ုံမ်ားသာရွိၿပီးျမန္မာျပည့္တန္ဆာ႐ုံဟူ၍သီးျခားမရွိဘဲ ထိုင္းျပည့္တန္ဆာမ်ားၾကားထဲတြင္အေရာအေႏွာသေဘာသာရွိခဲ့ၾကသည္။
လြန္ခဲ့သည့္(၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ကစတင္ကာမဲေဆာက္ေဒသအတြင္းရွိျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းမ်ားတြင္
ျမန္မာမ်ားသာအဓိကလုပ္ကိုင္ၾကသည့္အေနအထားသို႔ေျပာင္းလဲလာခဲ့သည္။
ေဒသခံထိုင္းႏိုင္ငံသားမ်ားသည္အျခားေဒသမွမိတ္ေဆြမ်ားအားမဲေဆာက္သို႔အလည္ေခၚရာတြင္ “မဲေဆာက္ကိုေရာက္ရင္ေတာ့မင္းတို႔ကိုျမန္မာမိန္းကေလးေတြနဲ႔ျပဳစုမယ္။တို႔မဲေဆာက္ဆိုတာက
ျမန္မာမိန္းကေလးေတြေပါတဲ့ၿမိဳ႕ဆိုတာတႏိုင္ငံလုံးသိၾကတယ္” ဟု
ေျပာဆိုစမွတ္ျပဳၾကသည့္အထိျဖစ္သည္။
လက္ရွိမဲေဆာက္ၿမိဳ႕လယ္ရွိျပည့္တန္ဆာ႐ုံတခုတြင္အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည့္မသဲသဲက “ဒီအလုပ္လုပ္တာေငြရလြယ္တယ္လို႔ေျပာေနၾကတယ္။မလြယ္ပါဘူးရွင္၊အလုပ္တခါလုပ္ရင္က်မတို႔႐ုံမွာ ဘတ္(၃၀၀)ရတယ္၊တခ်ိဳ႕႐ုံဆိုရင္ဘတ္(၂၀၀)ပဲရတယ္။အလုပ္ရွင္ကတ၀က္၊ကိုယ္ကတ၀က္ရတယ္။ ကိုယ္ရတဲ့အထဲကစားစရိတ္၊ေနစရိတ္၊မီးဖိုး၊ေရဖိုး၊ပုလိပ္ေၾကးကအစအျဖတ္ခံရတယ္။
က်မတို႔ဘ၀လည္းရရစားစားပါပဲ။ဖာ႐ုံဆိုတာကတရား၀င္ဖြင့္ခြင့္ရတာမဟုတ္ေတာ့ဟိုလူဒီလူ ဖားရတာေတြကလည္းရွိတယ္။ဒီ္ၾကားထဲအလကားလိုက္ေပးရတာမ်ိဳးလည္းရွိတယ္။အပိုင္ရဲေတြဆိုရင္ သူတို႔ကို႐ုံကပိုက္ဆံလည္းေပးရတယ္။သူတို႔လိုရင္အလကားလည္းလိုက္ေပးရတယ္။ဒီကရဲနဲ႔ဗမာရဲက စကားသာမတူၾကတာအက်င့္စ႐ိုက္နဲ႔႐ုိက္စားလုပ္တာကေတာ့အကုန္တူတယ္”ဟုေျပာသည္။
ဆက္လက္၍“အိမ္ကိစၥအေၾကာင္းတစုံတရာရွိလို.ျမ၀တီကိုသြားတဲ့အခါမွာရဲ၊လ၀က၊ျပည္သူ႔စစ္၊မီးသတ္နဲ႔ အျခားတာဝန္ရွိသူေတြဟာက်မတို႔ဘ၀ကိုသိေတာ့အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွာၿပီးစစ္ေဆးတယ္၊ရစ္တယ္။ အဲ့ဒါသူတို႔ရဲ႕အလိုဆႏၵကိုျဖည့္ေပးမွပဲသြားေရး၊လာေရးအဆင္ေျပေတာ့တယ္။
ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ရဲဂိတ္ထဲမွာသူတို႔နဲ႔အိပ္ရတာရွိသလိုတခ်ိဳ႕ဆိုေတြ႔ကရာမွာရွိတဲ့အိမ္သာထဲမွာပဲ သူတို႔နဲ႔သြားရတဲ့အထိႀကဳံဖူးတယ္။ေနာက္ကိုက်မတို႔ဆီကလူေတြဟာျမ၀တီကိုသြားရင္အေဖာ္(ကြန္ဒုံး) အၿမဲေဆာင္သြားရတယ္။ကိုယ့္အႏၱရာယ္ကိုလည္းကာကြယ္ရေသးတယ္။မဲေဆာက္မွာကျပည့္တန္ဆာမႈနဲ႔ တရားစြဲတာမရွိေပမယ့္ဗမာျပည္မွာကေတာ့ရွိတယ္၊ေထာင္က်ႏိုင္တယ္။ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ကုတ္ေသြးစုပ္ခံရတာကပိုၿပီးဆိုးတယ္”ဟုေျပာသည္။
ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိသူမ်ားလည္း ျပည့္တန္ဆာျဖစ္ျမန္မာျပည့္တန္ဆာမ်ား၏ ေျပာျပခ်က္မ်ားအရ ႐ုိး႐ုိးသားသားလုပ္ကိုင္စားေသာက္ရန္အလုပ္လာရွာၾကေသာ္လည္းအေျခေနအရပ္ရပ္၏ တြန္းပို႔မႈေၾကာင့္ျဖစ္သြားၾကရေၾကာင္း၊ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိျဖင့္လာေရာက္လုပ္ကိုင္ျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္းေျပာသူမ်ားလည္းရွိသည္။
အသက္(၁၈) ႏွစ္အရြယ္မႏွင္းဆီက“ဒီအလုပ္လုပ္တာ(၂) ႏွစ္ရွိၿပီ။ပြဲစားကသမီးကိုဘန္ေကာက္မွာ အိမ္ေဖာ္အလုပ္တလဘတ္ (၅,၀၀၀)ရမယ္ဆိုၿပီးက်ေလာက္ေအာင္ေျပာေတာ့အိမ္ကလည္း ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ထည့္လိုက္တာပါ။ဘန္ေကာက္မေရာက္ဘဲဒီဘ၀ကိုေရာက္ခဲ့ရတယ္။
ေရာက္စမွာစကားလည္းနားမလည္၊ဘယ္သူနဲ႔မွလည္းအေတြ႔မခံဘူး။သမီးကိုထိုင္းသူေဌးအဖိုးႀကီး
တေယာက္နဲ႔အိပ္ခိုင္းတယ္။ပြဲစားနဲ႔ေခါင္းကဘယ္ေလာက္ရသလဲေတာ့သမီးမသိဘူး။
သမီးတို႔အိမ္ကိုလူႀကဳံနဲ႔ဗမာေငြ(၃)သိန္းပို႔ေပးတယ္။အေမကစာပို႔လာတယ္။ပို႔လိုက္တဲ့ေငြရတဲ့အေၾကာင္း၊ သမီးလိမ္လိမ္မာမာနဲ႔အလုပ္ႀကိဳးစားဖို႔ေျပာတယ္။အေမ့စာဖတ္ၿပီးက်မ႐ူးမတတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့လည္းမထူးဇာတ္ပဲခင္းလိုက္ရေတာ့တယ္။ဒီအလုပ္လုပ္တာေနာက္ပိုင္းမွာအေမတို႔ေကာ၊ သမီးတို႔ၿမိဳ႕ကလူေတြလည္းသိကုန္ၿပီ၊အိမ္ျပန္ဖို႔လည္းမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။လူႀကဳံနဲ႔ေတာ့ေငြေလးဘာေလး ပို႔ႏိုင္တာပဲရွိတယ္။ဘ၀ေရွ႕ေရးကေတာ့သမီးတို႔႐ုံမွာအရင္ကလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့အစ္မေတြအဖြဲ႔အစည္းက လူေတြနဲ႔ဆက္သြယ္ၿပီးႏိုင္ငံျခားကို ေရာက္သြားတာေတြရွိတယ္။သူတို႔ေငြျပန္ပို႔လို႔ဗမာျပည္က သူတို႔မိဘေတြလည္းတိုက္နဲ႔တာနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။သမီးလည္းအဆက္သြယ္ရွာၿပီး ႏိုင္ငံျခားကိုသြားဖို႔ စဥ္းစားထားတယ္” ဟုေျပာသည္။
ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ျဖင့္မိဘမ်ားကိုျပန္လည္ေထာက္ပံ့ႏိုင္သူမ်ားအနည္းငယ္သာရွိၿပီးအမ်ားစုမွာ လက္ရွိဘ၀မွ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ဘဲေပ်ာ္ရင္းပါးရင္းျဖင့္အခ်ိန္ကုန္သူမ်ားလည္းအမ်ားအျပားရွိသည္။
သက္မြန္ျမင့္ႏွင့္တူသည္ဟုလူေျပာမ်ားသည့္မိန္းကေလးက“ညဖက္အလုပ္လုပ္ၿပီးေန႔ဘက္ တေရးတေမာအိပ္ၿပီးရင္မဲေဆာက္ေစ်းထဲသြားၿပီးဘီယာေသာက္၊စီးကရက္ေသာက္၊ထမင္းစား၊ ကာရာအိုေကဆိုၿပီးကိုယ့္ဘ၀ကိုေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ယူရတယ္။
က်မတို႔လုပ္အားခအျပင္ကိုလာလည္တဲ့ဧည့္သည္ေတြကတရာမ်ိဳး၊ႏွစ္ရာမ်ိဳး မုန္႔ဖိုးေပးသြားတာေတြရွိတယ္။အဲ့ဒီအပို၀င္ေငြေတြနဲ႔စားေသာက္ေပ်ာ္ပါးရတာေပါ့။
ဒီအလုပ္လုပ္ေနရေပမယ့္က်မတို႔လည္းႏွလုံးသားနဲ႔ပါ၊အျပင္မွာလည္းခ်စ္သူရည္းစားေတြ အသီးသီးရွိၾကတယ္။ညဘက္အလုပ္လုပ္ေန႔ဘက္သူတို႔နဲ႔အတူစားေသာက္ေနထိုင္သြားလာရတာေပါ့။ က်မတို႔ရည္းစားကက်မတို႔ကိုေန.ပဲပိုင္တယ္၊ညကိုေတာ့႐ုံကပိုင္တယ္။
ကိုယ့္ရည္းစားလည္းအျခားလူေတြရဲ႕ရည္းစားလိုတူတူတန္တန္ရွိေအာင္ အိမ္ခန္းငွားေပးရတယ္၊ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္၀ယ္ေပးထားရတယ္။ကိုယ္ကခ်စ္ေတာ့သည္လိုမွမလုပ္ရင္ သူမ်ားဆီပါသြားမယ္” ဟုေျပာသည္။
မဲေဆာက္ေစ်းမွကာရာအိုေကဆိုင္ရွင္ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတဦးကမူ“ဒီမိန္းကေလးေတြကိုပိုက္ဆံစုဖို႔၊ အိမ္ကိုေငြပို႔ဖို႔က်မတို႔လည္းေျပာပါတယ္။အထိန္းအကြပ္မရွိတဲ့ၾကမ္းလိုပရမ္းပတာျဖစ္ကုန္ၿပီ၊သူတို႔ညဘက္ လုပ္လို႔ရတာကိုေန႔ဘက္မွာလာျဖဳန္းၾကတယ္။သူတို႔ရည္းစားထားတဲ့သူေတြကလည္းမဲေဆာက္မွာ လက္ေၾကာတင္းေအာင္အလုပ္မလုပ္စားခ်င္တဲ့ေကာင္ေလးေတြကဒီကေလးမေလးေတြကိုျခဴစားေနၾကတာ။
သူတို႔ရည္းစားေတြကိုနာရီ၊လက္စြပ္၊ဆြဲႀကိဳး၊ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္အျပင္အိမ္ခန္းပါ ငွားေပးတဲ့အထိျဖစ္တယ္။ေယာက္်ားတေယာက္ကိုမိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ကအၿပိဳင္လုၿပီးက်မဆိုင္ထဲမွာ ရန္ျဖစ္ၾက၊ဆဲၾက၊ဆိုၾက၊႐ုိက္ၾက၊ပုတ္ၾကနဲ႔ခဏခဏႀကဳံရတယ္”ဟုေျပာသည္။
မဲေဆာက္ရွိတည္းခိုခန္းတခုတြင္အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည့္ကိုေအာင္က“ေခတ္စနစ္ကမေကာင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြလည္းစာရိတၱဆိုတာဘာလည္းမသိေတာ့ဘူး၊အဆိုးအေကာင္းလည္း မသိၾကေတာ့ဘူး။က်ေနာ္္တို႔တည္းခိုခန္းမွာဆိုရင္ဧည့္သည္ကျမန္မာမိန္းကေလးလိုရင္ေခၚေပးရတယ္။ လာပို႔တဲ့သူကဆိုင္ကယ္နဲ႔လာတယ္၊လာတာကသုံးေယာက္။
ကေလးက(၁)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲရွိေသးတယ္။မိဘေတြနဲ႔အတူလာတယ္၊ဆိုင္ကယ္ေမာင္းတာကအေဖ၊ အေမလုပ္သူကျပည့္တန္ဆာဆိုေတာ့ဧည့္သည္နဲ႔အခန္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာအေဖလုပ္တဲ့သူက ကေလးကိုႏို႔ဘူးတိုက္ၿပီးအျပင္ကေစာင့္တယ္။
ကေလးအေမအခန္းတက္ၿပီးတာနဲ႔သားအမိ၊သားအဖသုံးေယာက္ဆိုင္ကယ္နဲ႔အတူတူျပန္သြားၾကတယ္။
အဲလိုပဲအေမနဲ႔သမီးျပည့္တန္ဆာ႐ုံတ႐ုံထဲမွာအတူတူအလုပ္လုပ္ၾကတာလည္းရွိတယ္။မဲေဆာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြရဲ႕အျဖစ္ကေတာ့ေျပာလို႔ေတာင္ယုံႏိုင္စရာမရွိတဲ့အေျခအေနေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ” ဟုေျပာသည္။
ဆႏၵအေလ်ာက္ျပည့္တန္ဆာလုပ္သူမ်ားလာသို႔ေသာ္ထိုင္းႏိုင္ငံ၌ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ လာလုပ္ၾကသည့္ျမန္မာမိန္းကေလးအေတာ္မ်ားမ်ားမွာကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ လာလုပ္ၾကသူမ်ားလာသည္။ယခင္ကျပည့္တန္ဆာလူသစ္တေယာက္ရရန္အခက္ခဲရွိေသာ္လည္း လြန္ခဲ့သည့္(၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔မွစၿပီးမဲေဆာက္ႏွင့္ျပည္တြင္းမွပြဲစားမ်ားအခ်ိတ္အဆက္ လုပ္လာၾကသည့္အတြက္ယခင္လိုအေျခေနမ်ဳိးမဟုတ္ေတာ့သည့္အေၾကာင္းကိုျပည့္တန္ဆာ
ဘ၀မွနားၿပီး ျပည့္တန္ဆာ႐ုံေထာင္ထားသူျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတဦးကေျပာသည္။
သူမက“က်မဒီအလုပ္ကိုအသက္(၁၈)ႏွစ္ေလာက္ကလုပ္လာတာ၊အခု(၄၀)ေက်ာ္ၿပီ။က်မတို႔ေခတ္က လူသစ္တေယာက္ရဖို႔ဆိုတာမလြယ္ေတာ့အလုပ္ရွင္ေတြကလည္းနည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးသုံးၿပီး လူသစ္ရွာေဖြခဲ့ရတယ္။
အခုဆိုရင္ျမန္မာျပည္မွာစား၀တ္ေနေရးအက်ပ္အတည္းရွိေတာ့ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ပြဲစားကေနတဆင့္ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ပုံပန္းသဏၭာန္၊အရြယ္အစားအမ်ိဳးမ်ိဳးမွာလို႔ရတဲ့အထိျဖစ္သြားၿပီ။
က်မတို႔႐ုံကအထက္တန္းလႊာ႐ုံမဟုတ္ဘူး၊ေ၀ေနယ်ေတြအတြက္ဖြင့္ထားေတာ့သာမန္လက္လုပ္လက္စား အလုပ္သမားေတြအလာမ်ားတယ္။အခန္းတခါတက္ရင္ဘတ္(၂၀၀)ပဲယူတယ္။ က်မတို႔နဲ႔ေကာင္မေလးေတြကတေယာက္တ၀က္ယူရတယ္။
သူတို႔ကိုတလတခါေငြရွင္းေပးရတယ္။တခ်ိဳ႕ႀကိဳထုတ္တဲ့လူလည္းရွိတယ္။ေငြရွင္းတဲ့အခ်ိန္က်ရင္ အိမ္လခနဲ႔ပုလိပ္ေၾကးတေယာက္(၁,၀၀၀)ႏုတ္တယ္။သူတို႔ကိုထမင္းေပးတယ္၊ဟင္းဖိုး(၁) ေန႔ (၂၀) ေပးတယ္။မဲေဆာက္မွာတႏိုင္တပိုင္အိမ္႐ုံအပါ၀င္လက္ရွိဖာ႐ုံ(၂၀)ေလာက္ရွိတယ္။႐ုံတိုင္းပုလိပ္ကို လစဥ္ေၾကးေပးရတယ္။တလ(၈,၀၀၀)ကေန(၁၀,၀၀၀)ၾကားရွိတယ္။
လိုင္းေၾကးေပးထားေတာ့အဖမ္းအဆီးရွိရင္ႀကိဳေရွာင္လို႔ရတယ္။ဘန္ေကာက္ကလာတဲ့အထူးအဖြဲ႔တို႔၊ စီမံခ်က္အဖြဲ႔စုံတို႔က်ေတာ့သူတို႔လည္းဘာမွလုပ္ေပးလို႔မရဘူး။မႏွစ္ကက်မတို႔႐ုံကို၀င္ဖမ္းေတာ့ က်မေယာက်္ားကိုဖာ႐ုံေထာင္မႈနဲ႔႐ုံးတင္တာေထာင္(၂)ႏွစ္နဲ႔(၇)လက်သြားတယ္”ဟု ေျပာသည္။
ယခင္ကျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းကိုေဒသခံလူမ်ိဳးမ်ားကဦးစီးလုပ္ကိုင္ၾကရာမွယခုအခါ ျမန္မာမ်ား ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ျဖင့္နားလည္မႈယူကာ“အိမ္ဘိ”ဟုေခၚသည့္(ျပည့္တန္ဆာ)အိမ္႐ုံမ်ားေထာင္ၿပီး ကိုယ့္အဆက္သြယ္ႏွင့္ကိုယ္လုပ္စားၾကသည္ဟုလက္ရွိမဲေဆာက္ျပည့္တန္ဆာ႐ုံတခုမွ ေခါင္းတဦးျဖစ္သူ ကိုအာႏုိးကရွင္းျပသည္။
ကိုအာႏုိးက“ကိုယ့္ျမန္မာေတြအခ်င္းခ်င္းအိမ္႐ုံေထာင္ၿပီးလုပ္စားၾကေတာ့ပိုၿပီးတြက္ေျခကိုက္တယ္။ ဟန္ျပအေနနဲ႔အိမ္ေရွ႕မွာေစ်းဆိုင္ေလးဖြင့္ထားမယ္၊စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ဖြင့္ထားမယ္။ဟုိတယ္တို႔၊တည္းခိုခန္းတို႔၊ အျပင္ေအာ္ဒါတို႔သြားဖို႔ၾကေတာ့ဆိုင္ကယ္နဲ႔လုိက္ပို႔ေပးရတယ္။တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြက မိသားစုရွိေတာ့ေအာ္ဒါလာတဲ့အခ်ိန္မွာဖုန္းနဲ႔ပဲအဆက္သြယ္လုပ္ရတယ္ဟုေျပာသည္။
ညိဳညိဳဟုအမည္ရွိသည့္အသက္(၂၅)ႏွစ္၀န္းက်င္မိန္းကေလးကလည္းသူမအလုပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္ယခုကဲ့သို႔ ရွင္းျပသည္။
“ဧည့္သည္ေခၚလို႔ဟုိတယ္ကိုသြားရင္က်မေယာက္်ားကေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔လိုက္ပို႔တယ္။ အလုပ္သြားရင္တခါတေလကေလးပါေခၚသြားရတယ္။က်မသားေလးက(၁)ႏွစ္ခြဲပဲရွိေသးတယ္။ က်မဧည့္သည္နဲ႔အခန္းတက္ရင္က်မေယာက်္ားကကေလးကိုႏို႔ဘူးတိုက္ရင္းအျပင္ကေစာင့္တယ္။ လူေတြကက်မတို႔လိုလူေတြကိုအျပစ္ေျပာခ်င္ၾကတယ္။
က်မကခႏၶာကိုယ္ကိုပဲေရာင္းတာပါ၊က်မေမတၱာနဲ.ႏွလုံးသားကေတာ့လင္နဲ႔ကေလးေပၚမွာ အျပည့္အ၀ရွိပါတယ္။ပတ္၀န္းက်င္ကိုဂ႐ုမစိုက္ႏုိင္ဘူး၊ကိုယ့္ကိုထမင္းေကၽြးတာမွမဟုတ္ဘဲ။ က်မတို႔လိုျမန္မာမိသားစုမဲေဆာက္တခြင္မွာရာနဲ႔ခ်ီရွိပါတယ္။
က်မေယာက္်ားပန္းရန္လုပ္ရင္တေန႔(၁၀၀)ထက္ပိုမရဘူး၊မိဘေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြကိုကူညီဖို႔မေျပာနဲ႔၊ ကိုယ္ေတာင္ထမင္းနပ္မွန္ဖို႔မလြယ္ဘူး။အဲ့ဒီေတာ့ေယာက္်ားကကေလးထိန္း၊အႀကိဳအပို႔လုပ္ေပါ့။
ေအာ္ဒါတခါသြားရင္(၅၀၀)ရတယ္၊(၁)နာရီေတာင္မၾကာဘူး၊ညအိပ္ရင္(၁,၅၀၀)ရတယ္။
ဗမာျပည္ကမိသားစုေတြကိုမ်က္ႏွာမငယ္ေအာင္အိမ္နဲ႔ယာနဲ႔ျဖစ္ေအာင္ကူညီႏိုင္ခဲ့တယ္။က်မတို႔လို အိမ္ေထာင္သည္ေတြဒီအလုပ္လုပ္စားတာမဲေဆာက္မွာရာနဲ႔ခ်ီရွိတယ္။ဒီအလုပ္ကမိုးရြာတုန္းေရခံရတာ၊ အရြယ္ရလာရင္ဘယ္သူမွကိုယ့္ကိုသုံးေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။အဓိကကေတာ့လင္မယားခ်င္းနားလည္မႈ ရွိဖို႔ပဲလိုတယ္”ဟုေျပာသည္။

ပန္းဦးေစ်းကြက္

ပန္းဦးေရာင္းရာမွျပည့္တန္ဆာေလာကတြင္က်င္လည္ခဲ့ရသူအသက္(၁၉)ႏွစ္အရြယ္မေႏြးေႏြးက သူ႕အျဖစ္ကုိျပန္ေျပာင္း ေျပာဆုိရာမွာ“သမီးေက်ာင္း(၅)တန္းထိေနခဲ့ဖူးတယ္၊ေမာ္လၿမိဳင္ကပါ။ ဟိုမွာသမီးတို႔ေမာင္ႏွမ(၄)ေယာက္ရွိတယ္။သမီးကအႀကီးဆုံး၊အေမကသေဘၤာဆိပ္မွာ အေၾကာ္ေရာင္းတယ္။ေစ်းထဲမွာေန႔ျပန္တိုးယူၿပီးအရင္းအႏွီးလုပ္ရတယ္။
အေဖကေလျဖတ္ထားတယ္၊လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး။အေမ့လုပ္စာနဲ႔မိသားစုဘ၀ ဘယ္လိုမွရပ္တည္လို႔မရဘူး။ေန႔စားလုပ္ရင္(၁,၅၀၀)က်ပ္ထက္ပိုမရဘူး၊ဆန္(၁)ျပည္က (၁,၀၀၀)ေက်ာ္တယ္။က်မတို႔အိမ္မွာမနက္(၁)ျပည္၊ည(၁)ျပည္ခ်က္ရတယ္။ေနာက္ဆုံးအေမနဲ႔သမီး မဲေဆာက္မွာအလုပ္လာရွာတယ္။ႀကက္သြန္ခြာတယ္၊ပန္းရန္လုပ္တယ္၊အလုပ္ကအဆင္မေျပတဲ့ၾကားထဲ ပုလိပ္ကခဏခဏဖမ္းေတာ့ေနာက္ဆုံးမွာသမီးတို႔နယ္ကပဲေခါင္းလုပ္တဲ့လူနဲ႔ဆက္မိတယ္။အေမကက်မကို မိသားစုအတြက္က်မကုိေရာင္းဖို႔ေျပာေတာ့လက္ခံလိုက္တယ္။
ဘတ္(၁၅,၀၀၀)နဲ႔ ေစ်းတည့္သြားတယ္။ေခါင္းနဲ႔တ၀က္စီရတယ္။သမီးနဲ႔အိပ္တဲ့ထိုင္းသူေဌးက သနားလို႔ဆိုၿပီးမုန္႔ဖိုးဘတ္(၃,၀၀၀)ေပးတယ္။ရတဲ့ေငြေတြကိုအေမ့ကိုေပးၿပီးအိမ္ျပန္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ကိုယ့္ေအာက္ကလူေတြကေက်ာင္းေနေတာ့အိမ္ကိုလစဥ္ပိုက္ဆံပို႔ ေပးရတယ္။
ပါကင္ေဖာက္တဲ့ကိစၥကဒီလိုရွိပါတယ္။ပထမတႀကိမ္ေဖာက္ရင္(၁၅,၀၀၀)၊ဒုတိယအႀကိမ္မွာ(၈,၀၀၀)၊ တတိယအႀကိမ္မွာ(၃၀၀၀)ေလာက္ရတယ္။သုံးႀကိမ္စလုံးသမီးကိုလုပ္တဲ့အဖိုးႀကီးေတြ ကြန္ဒုံးမသုံးၾကဘူး။ေနာက္မွျပန္စဥ္းစားၿပီးေတာ္ေတာ္ေၾကာက္သြားတယ္။ မဲေဆာက္ေဆးရုံႀကီးမွာေဆးစစ္ေတာ့ဒီေန႔ထိဘာေရာဂါမွေတာ့မရွိ္ေသးဘူး”ဟုေျပာသည္။

ျမန္မာျပည့္တန္ဆာက်န္းမာေရး

မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရွိ ျပည့္တန္ဆာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ျပည့္တန္ဆာမ်ားသည္မဲေဆာက္ေဆး႐ုံႀကီးတြင္ (၃) လတႀကိမ္ေသြးစစ္ၾကရၿပီး(၁)ပတ္တခါသားအိမ္စစ္ေဆးမႈခံယူရသည္ဟုမဲေဆာက္ေဆး႐ုံႀကီးမွ အထက္တန္းသူနာျပဳတဦးကေျပာၾကားသည္။
ေဆး႐ုံႀကီးႏွင့္ျပည့္တန္ဆာ႐ုံမ်ားအၿမဲတမ္းအဆက္အသြယ္ရွိေၾကာင္း၊ လိင္မႈဆိုင္ရာေရာဂါမ်ားကူးစက္မႈမျဖစ္ရေအာင္ပညာေပးအစီစဥ္မ်ားကိုေဆး႐ုံႀကီးႏွင့္အစိုးရမဟုတ္ေသာ အဖြဲ႔အခ်ိဳ႕မွအကူညီေပးလုပ္ေဆာင္လ်က္ရွိေၾကာင္းရွင္းျပသည္။
ေဆးစစ္မႈႏွင့္ပတ္သက္၍သြယ္သြယ္အမည္ရွိမိန္းကေလးက“ေဆးပုံမွန္စစ္ရတာကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ပဲ။ေဆးလာမစစ္တဲ့လူကိုေဆး႐ုံကသူေဌးမဆီဖုန္းနဲ႔ဆက္ၿပီးတိုင္ၿပီဆိုရင္ အတိုင္ခံရတဲ့လူကိုေငြရွင္းတဲ့ရက္မွာဒဏ္ေငြ(၅၀၀) ျဖတ္တယ္။
ေရာဂါျဖစ္ၿပီးေသတဲ့လူေတြရွိေတာ့ရွိတယ္။ၾကာၾကာမွတခါျဖစ္တာပါ။ဧည့္သည္ေတြကိုကြန္ဒုံးစြပ္ခိုင္းဖို႔၊ ကြန္ဒုံးမပါဘဲမလုပ္ၾကဖို႔သတိေတာ့ထားရတယ္။
ဖာက်ိဳးရင္ေဆးထိုးလို႔ရေပမယ့္ေအအိုင္ဒီအက္စ္ျဖစ္ရင္ေတာ့ဘ၀ဆုံးၿပီ။တခ်ိဳ႕ဧည့္သည္ေတြကမူးမူး႐ူး႐ူးနဲ႔ အစြပ္ကိုမသုံးခ်င္ဘူး၊တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္းလုပ္ရင္းတန္းလန္းနဲ႔အစြပ္ကိုခိုးျဖဳတ္တာလည္းရွိတယ္။
အႏၱရယ္မ်ားေတာ့ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီးေျပာရတယ္။ေျပာလို႔မရတဲ့အဆုံးကိုယ္ပဲအမ်ိဳးသမီးကြန္ဒုံးသုံးရတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာအလုပ္ရမယ္၊လစာေကာင္းတယ္၊ေငြလည္းႀကိဳယူလို႔ရတယ္ဆိုၿပီး ပြဲစားက အိမ္ကို ျမန္မာေငြ(၂)သိန္းေပးခဲ့တယ္။ဒီေရာက္မွပဲဒီဘ၀ေရာက္ခဲ့ရတာပါ။အယုံမလြယ္ၾကဖို႔ဗမာျပည္က လူေတြကိုသိေစခ်င္တယ္” ဟုုေျပာသည္။
ရန္ကုန္သူျဖဴျဖဴကလည္း“သမီးကဒီအလုပ္ကိုရန္ကုန္မွာကတည္းကလုပ္တာပါ။မဲေဆာက္မွာက လိမၼာရင္ေငြစုၿပီးအိမ္ကိုေငြပို႔ႏိုင္ေသးတယ္။ရန္ကုန္မွာကျပည့္တန္ဆာလုပ္တဲ့လူမ်ားၿပီးေပ်ာ္ပါးႏိုင္တဲ့ လူေတြကနည္းေတာ့တြက္ေျခမကိုက္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္မဲေဆာက္ကိုလာတာပါ။ရန္ကုန္မွာကဆယ္အိမ္မႉး၊ရာအိမ္မႉး၊ရဲ၊မီးသတ္ေတြက အလကားေခၚတာကမ်ားေတာ့ဒီဘက္ထြက္လာတာကပိုေကာင္းတယ္ဆိုၿပီးမဲေဆာက္ကို အရင္ေရာက္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕အဆက္အသြယ္နဲ႔ေရာက္လာတာပါ။ဒီမွာက ပုလိပ္ေၾကးေလာက္ပဲေပးရတယ္။ဒါကိုက်မတို႔နားလည္ပါတယ္။ဖာသည္နဲ႔ရဲဆိုတာကကိုင္းကၽြန္းမွီ၊ ကၽြန္းကိုင္းမွီပဲ”ဟုေျပာသည္။
အလုပ္သမား ျမန္မာျပည့္တန္ဆာမ်ားလည္းရွိအေျခေနအရပ္ရပ္၏တြန္းပို႔မႈေၾကာင့္မဲေဆာက္ရွိ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံမ်ားမွအလုပ္သမမ်ားလည္းျပည့္တန္ဆာေလာကအတြင္းေရာက္ရွိမႈမ်ားရွိသည္။
ျပည္တြင္းရွိမိဘမ်ားမွာအလုပ္အကိုင္ႏွင့္စားဝတ္ေနေရးျပႆနာမ်ားအျပင္တရားမ၀င္ ထီေလာင္းကစားမႈမ်ားေၾကာင့္အုိးေပ်ာက္၊အိမ္ေပ်ာက္ျဖစ္ကာပို႔သမွ်ေငြအလ်ဥ္မမီျဖစ္ၿပီးေငြေနာက္ လိုက္ရင္းျဖင့္ျပည့္တန္ဆာျဖစ္သြားသူမ်ားလည္းအမ်ားအျပားရွိသည္ဟုအိမ္ရုံတြင္ လုပ္ကိုင္ေနသူတဦးကလည္းေျပာသည္္။မဲေဆာက္ရွိအႏွိပ္ခန္းမ်ား၊ကာရာအိုေကဆိုင္မ်ား၊ စားေသာက္ဆိုင္စားပြဲထိုးမ်ားတြင္ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားအမ်ားစုလုပ္ကိုင္ေနၾကသည့္အေၾကာင္းကို စားပြဲထိုးျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမႏြဲ႕က“တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္းေရာက္ခါစမွာရွက္ေတာ့႐ုိး႐ုိးစားပြဲထိုးပဲလုပ္တယ္။
အိမ္ကခဏခဏပိုက္ဆံမွာတာလည္းပါတယ္၊ကိုယ္ကလည္းမဲေဆာက္မွာေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အိမ္နဲ႔ ေနခ်င္တာလည္းပါတယ္။ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းအရင္ေရာက္တဲ့သူေတြကလည္းစည္း႐ုံးေတာ့၊ ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္မနက္(၂)နာရီဆိုရင္ဧည့္သည္ေတြနဲ႔လိုက္အိပ္ေတာ့တေခါက္ကို(၁,၀၀၀)ေလာက္ရတယ္။
ဆိုင္မွာရတဲ့လခက(၁)လသုံးေလးေထာင္ထက္မပိုဘူး။ဒီလိုပဲအတုျမင္အတတ္သင္ရာကေနျဖစ္သြားၾကတာပါ။ အႏွိပ္သည္ေလာကမွာလည္းေငြရလြယ္ေတာ့ဗမာျပည္ကလာတဲ့မိန္းကေလးေတြတေန႔ထက္တေန႔ ပိုပိုမ်ားလာတယ္။အႏွိပ္သည္ေတြက်ေတာ့တခါႏွိပ္ရင္(၂)နာရီကိုဘတ္(၂၄၀)ကိုယ္က(၁၀၀)ပဲရတယ္၊ က်န္တာကအလုပ္ရွင္ယူတယ္။ေနထိုင္စားေသာက္ေရးကိုေတာ့သူတို႔တာ၀န္ယူတယ္။အဲဒီကေန အစျပဳၿပီးေနာက္ဆုံးကိုယ့္ကိုယ္ကိုေရာင္းစားတဲ့ဘ၀ကိုေရာက္သြားတာေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္”ဟုေျပာသည္။

ဘြဲ႕ရမ်ား၊ ေက်ာင္းဆရာမမ်ားပါ ျပည့္တန္ဆာျဖစ္

ျမန္မာျပည့္တန္ဆာေလာကတြင္ဘဲြ႔ရေက်ာင္းသူမ်ား၊ ျပည္တြင္းတြင္ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ခဲ့သူမ်ား၊ သူနာျပဳျဖစ္ခဲ့သူမ်ား၊ဆယ္တန္းေအာင္သည့္မိန္းကေလးမ်ားမွာထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ၿမိဳ႕မ်ားျဖစ္သည့္ ရေနာင္း၊မဲေဆာက္၊မယ္ဆိုင္ေဒသမ်ားႏွင့္ဘန္ေကာက္တြင္အမ်ားအျပားလုပ္ကိုင္လ်က္ရွိသည္ကိုမိစန္းဟု အမည္ခံယူထားသည့္မဲေဆာက္ေရာက္အထက္တန္းျပဆရာမတဦးကလည္းရင္ဖြင့္ေျပာၾကားသည္။
သူမက ဒီအလုပ္ကိုဘယ္သူမွမလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ျမန္မာျပည္မွာဘြဲ႔ရၿပီးလုပ္စရာအလုပ္မရွိဘူး။ ရွိျပန္ေတာ့လည္း၀န္ထမ္းလစာနဲ႔ကုန္ေစ်းႏႈန္းကဘယ္လိုမွဆက္စပ္လို႔မရဘူး။ လက္ရွိျမန္မာျပည္အေျခေနနဲ႔ဆိုရင္လူေမႊးေျပာင္ဖို႔မလြယ္ဘူး။
စကားႀကီးစကားက်ယ္ေျပာတယ္လို႔ ေတာ့မထင္ပါနဲ႔၊က်မတို႔ကစနစ္ဆိုးႀကီးရဲ႕သားေကာင္ေတြပါ။ ဘြဲ႔ရ ေက်ာင္းဆရာမေတာင္လူေမႊးမေျပာင္ဘူးဆိုေတာ့သာမန္လူဆိုရင္ပိုဆိုးၿပီေပါ့။ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ၿပီး ဖာသည္လုပ္ရေကာင္းလားဆိုၿပီးက်မကိုအျပစ္ေျပာတဲ့လူလည္းရွိပါတယ္။က်မသူတို႔ကို နားလည္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဂ်င္မေလးဂ်မ္းသီခ်င္းထဲကလိုေပါ့၊ဂ်င္ဆိုတာသူ႔ဖာသာသူမလည္တတ္ပါဘူး။လည္ေအာင္ဖန္တီးေပးတဲ့ အဓိကတရားခံမရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္က်ရင္ဂ်င္မေလးေတြကံေကာင္းလာမွာပါ”ဟုေျပာသည္။

(ဤသတင္းေဆာင္းပါးပါ ကာယကံရွင္မ်ား၏အမည္ရင္းမ်ားကုိ လႊဲေျပာင္းထားသည္)
                               Myanmar Online News

ဒုစရိုက္လား သုစရိုက္လား

ငယ္ဘ၀ျဖစ္စဥ္တစ္ခုကိုေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနပါေသးတယ္။၁၉၆၃ ျပည္သူပိုင္သိမ္းေတာ့ မစ္ရွင္ေက်ာင္းေတြကေျပာင္းလာၾကရတယ္။ဗုဒၶဘာသာကိုဘာသာတစ္ရပ္အေနနဲ႔သင္ခြင္႔ရလိုက္တယ္။ ကေလးဘ၀မို႔မေျပာတတ္ခဲ့ေပမယ့္အေတာ္ကေလးၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့စရာေကာင္းတဲ့ဘာသာရပ္လို႔ခံစား ခဲ႔ရတယ္။ထားပါေတာ့အဲဒီအခ်ိန္က၁၀ႏွစ္သားေလာက္ပဲရွိဦးမလားမသိဘူး၊အဲဒီတုန္းက၀န္းက်င္ကို ခပ္ေရးေရးျမင္ၾကည့္မိတယ္။
အခုေနာက္ပိုင္းလူ႔ေလာကႀကီးကိုႏွစ္၅၀ေလာက္ထပ္ၿပီးျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးၿပီ။အခုရွိေနဆဲ ၀န္းက်င္ကေတာ႔
ျပတ္ျပတ္သားသားပံုရိပ္ေဖာ္လို႔ရတယ္။ငယ္စဥ္တုန္းက၀န္းက်င္ရဲ႕ပံုရိပ္နဲ႔အခုျဖတ္သန္းေနဆဲ၀န္းက်င္ရဲ႕ ပံုရိပ္ႏွစ္ခုကိုႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္မိတဲ့အခါအကြာအျခားဟာအေတာ္ကေလးသိသိသာသာပါပဲ။ တစ္ခ်ိန္ကျမန္မာေတြဟာယဥ္ေက်းပ်ဴငွာတတ္ၾကလုိ႔နာမည္ႀကီးခဲ့တယ္။႐ိုးသားၾကတယ္လို႔လည္း ဂုဏ္ျမင့္ခဲ့ဖူးတယ္။အခုျမန္မာေတြအဲဒီဂုဏ္ကိုပိုင္ဆိုင္ၾကပါရဲ႕လား။
ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာၾကပါရဲ႕လား။အထပ္ထပ္တစ္ကိုယ္တည္းေမးမိတယ္။၁၀ ႏွစ္သားတုန္းကကိစၥကေတာ့ ထားေတာ့၊လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္၂၀ေလာက္ကဘေမာင္တို႔၀န္ထမ္းဘ၀ပင္စင္ယူၿပီးစီးပြားေရးထဲစၿပီးအေျခခ် ခဲ့တယ္။အဲဒီႏွစ္၂၀ ဆိုတဲ့ကာလတြင္းမွာေတာင္အေျပာင္းအလဲေတြအေတာ္ႀကီးျဖစ္သြားတာ အေတာ္ကေလးသတိထားမိေနတယ္။
အရင္တုန္းက “ကတိ” တစ္လံုးဟာခါး၀တ္ပုဆိုးလိုပဲ။အခုေခတ္“ကတိ”ဆိုတာဟိုတယ္ေရခ်ိဳးခန္း ထဲကေျခသုတ္သာသာေလာက္ေတာင္တန္ဖိုးထားၾကေတာ့ရဲ႔လားမသိဘူး။အရင္တုန္းက စိမ္းစိမ္းက်က္က်က္၊“ကတိ”ဟာကတိပဲ။အခုဆရာတပည့္၊ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတာင္ယံုရင္ယံုတဲ့သူရဲ႕အျပစ္ တစ္ခုလိုျဖစ္ေနၾကၿပီ။အရင္တုန္းကလည္ပင္းဖက္ၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးဦးေကာင္းစားရင္၀ိုင္းၿပီး ဂုဏ္ယူေလ့ရွိၾကတယ္။အခုတစ္ဖက္အိမ္ကလင္ခ႐ူဇာစီးရင္က်န္တဲ့အိမ္ကေမးေငါ့တတ္ေနၿပီ။
အရင္ကရည္းစားထားၾကရင္ယူျဖစ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားၾကတယ္။အခုရည္းစားဘ၀မွာေတာင္တစ္ေနရာမွာ တစ္ေယာက္စီအခ်ိန္ခြဲၿပီးခ်ိန္းေတြ႕ၾကတယ္တဲ့။ယူၿပီးၾကေတာ႔လည္းဟုိဟုိသည္သည္ေနရာေတြကို သြားၾကတာထမင္းစား ေရေသာက္ပဲ၊ Living Together ဆိုတဲ့အတူေနဘ၀ဟာအရင္တုန္းက အေနာက္ဘက္ကမာၻမွာ ေလာက္သာရွိခဲ့ၿပီးအေရွ႕ကမာၻအတြက္ရွက္စရာတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္အခုအေရွ႕ ကမာၻအတြက္မဆန္းေတာ့တဲ့ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုျဖစ္လို႔ေနၿပီ။
စပြန္ဆာေတြသိပ္ေခတ္စားေနတာၾကားေနရတယ္။ဘာလုပ္လုပ္စပြန္ဆာနဲ႔၊စပြန္ဆာေကာင္းဖို႔ပဲ လိုတယ္ဆိုပဲ။အရည္အခ်င္းေတြ၊ႀကိဳးစားမႈေတြ၊လံု႔လေတြအားလံုးေျမာင္းထဲေရာက္ကုန္ၿပီလားမသိဘူး။ အရည္အခ်င္းနဲ႔သြားတဲ႔သူထက္စပြန္ဆာသမားကေရွ႕ေရာက္ေနတတ္ေတာ႔လည္းအေတာ္မ်ားမ်ားက သိပ္မႀကိဳးစားခ်င္ၾကေတာ႔ဘူး။စပြန္ဆာရွာတဲ့အလုပ္ပဲလုပ္ၾကေတာ့တယ္။အဲဒီလိုနဲ႔ပဲအရည္အခ်င္း
ျဖည့္တင္းေရးကေမွးမွိန္သထက္ေမွးမွိန္လာေတာ့တယ္။
သားသမီးေတြအရြယ္ေရာက္၊အိမ္ေထာင္က်ကုန္ၾကလို႔စိတ္ေအးရမလားမွတ္တယ္။ေျမးေတြကအရြယ္ မေရာက္တေရာက္ျဖစ္လာၿပီ၊ဘေမာင္တို႔ပူပန္ရဦးမယ္။ဗုဒၶရဲ႕အဆံုးအမကိုအေလးအနက္ထားတဲ႔ႏုိင္ငံ၊ ကုသိုလ္၊အကုသိုလ္ကို ေကာင္းေကာင္းခြဲျခားသိပါတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာဟာသိပ္မ်ားမ်ားစားစားရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ရွားပါးလွတဲ့ႏိုင္ငံထဲမွာျမန္မာႏိုင္ငံဟာထိပ္ဆံုးကလို႔သတ္မွတ္ျခင္းခံထားခဲ့ရတာပါ။ဘေမာင္တို႔ လုပ္ေနကိုင္ေန၊က်င့္ၾကံျပဳမူေနၾကတာေတြဟာဒုစ႐ိုက္သေဘာေဆာင္ေနသလား၊သုစ႐ိုက္သေဘာ
ေဆာင္ေနသလားဆိုတာမခြဲျခား၊သတိမထားမိၾကတဲ့သူေတြပိုပိုၿပီးမ်ားလာေနသလားလို႔။
“ဒုစရိတ” ကလာတဲ႔ ဒုစ႐ိုက္ဆိုတာ“ဒု”- မေကာင္းေသာ၊“စရိတ” - က်င့္ၾကံျပဳလုပ္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ မေကာင္းတဲ့ကိုယ္မႈ၊မေကာင္းတဲ့ႏႈတ္မႈ၊မေကာင္းတဲ့စိတ္မႈတစ္ခုခုနဲ႔ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ျခင္းဟာဒုစ႐ိုက္ မည္ပါတယ္။ငယ္ငယ္ကသင္ခဲ့ရတဲ့ဗုဒၶဘာသာမွာအေျခခံအေနနဲ႔ကိုပါလာတာပါ။

ဗုဒၶကဒုစ႐ိုက္၁၀ပါးကိုေဟာခဲ့တယ္။ထပ္ခြဲလိုက္ရင္ဒုစ႐ိုက္ကာယကံ၃ပါး၊ဒုစ႐ိုက္၀စီကံ၄ပါးနဲ႔ဒုစ႐ိုက္ မေနာကံ၃ပါးတို႔ ျဖစ္ၾကတယ္။ကာယကံေျမာက္ျဖစ္တဲ့ဒုစ႐ိုက္၃ပါးကေတာ့သူ႔အသက္သတ္ျခင္းဆိုတဲ့ (ပါဏာတိပါတ)၊ပိုင္ရွင္ကကိုယ္ႏႈတ္တို႔ျဖင့္မေပးအပ္ေသာဥစၥာကိုခိုးယူျခင္း(အဒိႏၷဒါန)၊ကာမဂုဏ္တို႔၌ မွားယြင္းစြာက်င့္ၾကံျခင္း(ကာေမသု မိစၧာစာရ)တို႔ျဖစ္ပါတယ္။ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္းသိထားၿပီးတဲ့ကိစၥလို႔ ထင္ပါတယ္။အေတာ္မ်ားမ်ားမက်ဴးလြန္ျဖစ္ၾကတဲ့ဒုစ႐ိုက္မ်ားလည္းျဖစ္တယ္။

ဒါေပမဲ့ဒုစ႐ိုက္၀စီကံ၄ပါးကိုေတာ့ဗုဒၶဘာသာပါဆိုတဲ့ဘေမာင္တို႔ျမန္မာေတြခပ္တြင္တြင္ေလးက်ဴးလြန္
ေနၾကပါတယ္။ဒုစ႐ိုက္ရယ္လို႔ေတာင္မွသတိထားမိၾကပါရဲ႕လားမဆိုႏုိင္ပါဘူး။မဟုတ္မမွန္ေျပာဆိုျခင္း (မုသာ ၀ါဒ)၊ကုန္းတိုက္စကားေျပာျခင္း၊ရန္တိုက္ေပးျခင္း(ပိသုဏ၀ါစာ)၊ဆဲေရးတိုင္းထြာ၊ၾကမ္းတမ္းေသာ စကားကိုေျပာဆိုျခင္း (ဖ႐ုသ ၀ါစာ)၊အက်ိဳးမရွိ၊အႏွစ္မဲ႔ေသာစကားကိုေျပာဆိုျခင္း (သမၹပၸလာပ) တို႔ျဖစ္ပါတယ္။
ဒုစ႐ိုက္၁၀ပါးလံုးဟာအကုသိုလ္အက်ိဳးေပးေတြပါ။မဟုတ္မမွန္တာေျပာတာနဲ႔၊ကုန္းတိုက္တာနဲ႔၊အႏွစ္မဲ့ စကားဆိုတာနဲ႔အကုသိုလ္ေတြစုၿပီးသားျဖစ္တတ္ပါတယ္။ၾကမ္းတမ္းစကားဆိုသူကေတာ့အနည္းစုပဲ
ျဖစ္မယ္လို႔ယူဆရပါတယ္။
ဒုစ႐ိုက္မေနာကံ၃ပါးကေတာ႔-သူတစ္ပါးပစၥည္းကိုငါ့ဟာျဖစ္ရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔မတရားၾကံစည္ျခင္း (အဘိဇၩာ)၊ သူတစ္ပါးေသေက်ပ်က္စီးေစလိုျခင္း(ဗ်ာပါဒ)နဲ႔အယူမွားျခင္း(မိစၧာဒိ႒ိ)တို႔ ျဖစ္ၾကတယ္။ အမွန္ကိုအမွားလို႔ထင္တာ၊အမွားကိုအမွန္လို႔ထင္တာဟာအယူမွားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။အက်ိဳးမရွိအႏွစ္မဲ့တဲ့ စကားကိုဆိုတာ၊အကုသိုလ္လို႔မျမင္တာဟာလည္းအယူမွား၊အမွတ္မွားတာပါပဲ။
ဘေမာင္အပါအ၀င္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာဒုစ႐ိုက္တစ္ပါးပါးကိုေန႔စဥ္က်ဴးလြန္ေနၾကသူေတြပါ။ အေတာ္ကေလးသတိထားေရွာင္ၾကဥ္ေနၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ဗုဒၶဘာသာစာေပေတြကိုဖတ္ၾကည့္ရင္ ဒုစ႐ိုက္၁၀ပါးဟာအျပစ္ႀကီးလွၿပီးအပါယ္ကိုေရာက္ေစတတ္လို႔ “အကုသလ ကမၼပထ” လို႔ လည္းေခၚပါတယ္။
ဒုစ႐ိုက္၁၀ပါးထဲမွာမိစၧာဒိ႒ိျဖစ္တဲ့“ကံ-ကံ”၏အက်ိဳးကိုမယံုၾကည္မႈဟာအျပစ္အႀကီးဆံုးျဖစ္တယ္လို႔ ဘုရားရွင္ကေဟာခဲ႔တယ္။မိစၦာအယူအစြဲသန္ရင္သန္သေလာက္၊အယူသီးရင္သီးသေလာက္အျပစ္ႀကီး ပါတယ္။အယူမွားတာဟာမိစၧာဒိ႒ိပါ၊ေကာင္းတာကိုမေကာင္းထင္တာဟာမိစၧာဒိ႒ိျဖစ္ၿပီး၊ မေကာင္းတာကိုေကာင္းတာထင္တာဟာလည္းမိစၧာ ဒိ႒ိပဲျဖစ္ပါတယ္။
သည္ေန႔ဘေမာင္တို႔၀န္းက်င္ကဟုိးငယ္ငယ္တုန္းက၀န္းက်င္ႀကီးနဲ႔အေတာ္ကြာသြားေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ အေကာင္းဘက္ကပိုအားေကာင္းလာသလား၊အဆိုးဘက္ကပိုအားေကာင္း လာသလားဆိုတာျဖစ္လာတယ္။႐ုပ္ ၀တၳဳပိုင္းဆိုင္ရာတိုးတက္လာမႈကေတာ့အေကာင္းဘက္ကလို႔
ေျပာရမွာပါပဲ။ဒါေပမဲ့စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာနဲ႔က်င့္၀တ္ပိုင္းေတြမွာေတာ့အေတာ္ကေလး ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းေအာင္ဆုတ္ယုတ္သြားတာေတြ႕ရတယ္။တိုးတက္မႈျဖစ္စဥ္တစ္ခုမွာအေကာင္းနဲ႔ အဆိုး ဒြန္တြဲေနတာရွိတတ္တဲ့သဘာ၀တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။အဆိုးနည္းၿပီးအေကာင္းမ်ားရင္ လက္ခံႏိိုင္ဖြယ္ရာျဖစ္ေပမယ့္အေကာင္းနည္းၿပီးအဆိုးမ်ားရင္ေတာ့၀မ္းနည္းစရာတစ္ခုျဖစ္လာပါ့မယ္။
အရင္ကေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ျမန္မာေတြရဲ႕လကၡဏာတစ္ရပ္ျဖစ္တဲ့ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာမႈဟာျဖဴစင္သန္႔ရွင္းၿပီး ရင္ထဲကလာခဲ့တဲ့အရာတစ္ခုပါ။သည္ေန႔၀န္ေဆာင္မႈေပးေနတဲ့ေနရာတခ်ဳိ႕ကလြဲရင္မလႊဲမေရွာင္သာ တဲ့ေနရာမ်ဳိးမွာသာေတြ႔ရေတာ့တဲ့အရာျဖစ္လို႔သြားပါၿပီ၊ႏႈတ္ခမ္းကအျပံဳးေတြမွာအသက္မပါေတာ့ပါဘူး။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲကအျပံဳးကိုလုပ္ငန္းခြင္ျပင္ပအထိဆက္ၿပီးသယ္မသြားႏိုင္ၾကေတာ႔ဘူး။အရင္ကတစ္ဦးဦး ဒုကၡေရာက္ရင္ေတြ႕တဲ့တစ္ဦးဦးကမေနႏုိင္ဘူး။အနည္းအမ်ားေတာ့ကူညီေပးေလ့ရွိတယ္။အခုေတာ့ ႐ိုင္းပင္းမႈ၊ကူညီမႈေတြဟာတစ္စံုတစ္ရာအင္အားနည္းပါးလာခဲ့ၾကၿပီ။
ပိုၿပီး၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာကယဥ္ေက်းပ်ဴငွာၿပီးစိတ္သေဘာေကာင္းလွပါတယ္ဆိုတဲ့ ျမန္မာေတြမွာ မစၧရိယ စိတ္ကိုတံခါးမရွိ၊ဓားမရွိလက္ခံေနျခင္းပဲ။ေနရင္းထိုင္ရင္းအယူအမ်ားဆံုးေသာအကုသိုလ္ လို႔ ျမင္တယ္။သူမ်ားအသက္သတ္တာ၊ခိုးတာ၊ကာမမွားတာေတြက ျဖစ္ခဲတဲ့ကိစၥေတြ။ဒါေပမဲ့စိတ္ကေလး မထားတတ္႐ံုန႔ဲ၊အကုသိုလ္လို႔မျမင္လိုက္႐ံုနဲ.အကုသိုလ္ေတြဒလေဟာ၀င္လာတတ္တာမစၧရိယ စိတ္ေၾကာင္႔ပဲ။သူမ်ားတကာစီးပြားျဖစ္ရင္မုဒိတာပြားရမယ့္အစားေမးေငါ့တတ္လာၾကတယ္။သူမ်ားေတြ တိုးတက္သြားရင္မဲ့ျပလာတတ္ၾကတယ္။အထူးသျဖင္႔ ဗုဒၶဘာသာကိုယံုၾကည္ကိုးကြယ္ေနတဲ့လူ႔အသိုင္း အ၀ိုင္းမွာျဖစ္ေနတာဟာပိုၿပီး၀မ္းနည္းစရာျဖစ္လာတယ္။
စူပါမားကက္ ေတြမွာလည္းေစ်းကေလးေမးလိုက္ရင္ေလသံက“အဲဒါကသိန္းေက်ာ္တယ္”ဆိုတဲ့ အေျဖမ်ဳိးကိုၾကားရသူေတြမနည္းဘူးလို႔ထင္တယ္။“၀ယ္ႏိုင္ပါ႔မလား”ဆိုတဲ့စိတ္အခံနဲ႔ေျဖမွန္း သိပ္သိသာတယ္။ဒါေတာင္မွလခနည္းနည္းေလာက္ပဲရၾကတဲ့သူေတြေနာ္။ပစၥည္းကိုျပခ်င္သလို၊မျပခ်င္ သလို၊တစ္ခုကေနေနာက္တစ္ခုကိုမ်ားေရြးရင္သိပ္မေက်နပ္တဲ့မ်က္ႏွာေလးေတြနဲ႔၊ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အမွတ္အသားေပ်ာက္ဆံုးေနၾကဟန္တူတယ္။
ဘေမာင္တို႔ကစီးပြားေရးနယ္ထဲကဆိုေတာ့အဲဒီကလူေတြနဲ႔ပိုၿပီးထိေတြ႕မႈရွိေနတယ္။ ဟုိးလူငယ္ဘ၀က စီးပြားေရးသမားေတြရဲ႕အမူအက်င့္လကၡဏာနဲ႔အခု၀န္းက်င္ကအေတာ္ႀကီးေျပာင္းသြားတာသတိထား မိလိုက္တယ္။အရင္တုန္းကတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးသိပ္ၿပီး႐ုိင္းပင္းၾကတယ္။စုေပါင္းလုပ္ရင္လည္းအဆင္ေျပတယ္။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးလည္းသံသယစိတ္ေတြနည္းပါးၾကေလရဲ႕။အခုေခတ္က်ေတာ့စုေပါင္းလုပ္ရင္သိပ္အဆင္ မေျပခ်င္ေတာ႔ဘူး။ဦးေဆာင္လုပ္သူကိုအျမဲသံသယစိတ္နဲ႔ၾကည့္ေနေလ့ရွိၾကတယ္။
ေ၀ဖန္တာေကာင္းေပမယ့္အျမဲတမ္းေ၀ဖန္မႈေတြက်ေတာ႔သိပ္မေကာင္းျပန္ဘူး။လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ကစီးပြားေရးသမားတစ္ဦးကအေတာ္ႀကီးကိုအဆင္တေျပျဖစ္တယ္။သိပ္ၿပီးဦးစားေပး ခံရတာေပါ့။သူနဲ႔သိတဲ႔လူႀကီးကိုသိဖို႔အတြက္၊ရင္းႏွီးဖို႔အတြက္၀ိုင္းၾကတဲ့သူေတြလည္းပါၾကရဲ႕။
အဲဒီစီးပြားေရးသမားကအခုေတာ့အေတာ္ကေလးအက်ပ္အတည္းနဲ႔ရင္ဆိုင္ေနရတယ္။ရွိတဲ့ကားေတြ ထုတ္ေရာင္းေနရတယ္။အဲဒီေတာ့ဘာေျပာၾကသလဲ။တစ္ခ်ိန္္က၀ိုင္းအံုေနၾကတဲ့အထဲေရွ႕ဆံုးက လူမ်ိဳးေတြကေျပာတာေနာ္။
“က်သြားမွာေပါ့ ရမ္းတာကိုး၊ နည္းေတာင္ နည္းေသးတယ္” တဲ့။
ေျပာလိုက္ၾကတာမ်ားရက္ရက္စက္စက္။အဲဒီလူနားသိပ္ကပ္တဲ့သူမရွိေတာ့ဘူး။ဘေမာင္တို႔ကေတာ့ပံုမွန္ပဲ ဆက္ဆံပါတယ္။အခုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာအားငယ္ႏိုင္တဲ့အတြက္သူ႔ဆီေတာင္ဖုန္းပိုဆက္ျဖစ္ေသးတယ္။
ေလာကႀကီးက အဲသလိုမ်ိဳး။
ေျမနိမ့္ရာ လွံစိုက္ ခ်င္ၾကတယ္။
ေရနည္းရာ မိုးမရြာ ၾကဘူး။
တစ္ေယာက္ေယာက္ေကာင္းစားရင္ေမးေငါ့တတ္ၿပီး၊တစ္ေယာက္ေယာက္လဲက်သြားရင္၀ိုင္းထူေပးမယ့္ အစားလက္ခုပ္၀ိုင္းတီးေပးေလ့ရွိၾကတယ္။မစၧရိယစိတ္ဟာဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႔ထင္ရေပမယ့္စုမိရင္ အင္အားႀကီးတဲ့အကုသိုလ္ျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာေမ႔ေနၾကတယ္နဲ႔တူတယ္။
တစ္ခ်ိန္ကျမန္မာေတြဟာယဥ္ေက်းပ်ဴငွာၾကတယ္။႐ိုးသားၾကတယ္၊ကူညီ႐ိုင္းပင္းၾကတယ္။တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ခ်စ္ခင္ၾကတယ္ဆိုတာနာမည္ႀကီးခဲ့ဖူးတယ္။သည္ေန႔ ျမန္မာေတြအဲဒီဂုဏ္ပုဒ္ကိုဆက္လက္ပိုင္ဆိုင္ ၾကပါရဲ႕လားလို႔ဘေမာင္မၾကာခဏေတြးၾကည့္မိပါရဲ႕။
ကၽႊန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတြးတာမဟုတ္ေပမဲ့သူမ်ားေရးထားတာဖတ္ရင္းႀကိဳက္လို.ကၽႊန္ေတာ္ Blog မွာတင္လိုက္တာပါဗ်ာ...                     

ဘ၀မွာ အထီးက်န္မႈမျဖစ္ေစဖို႔ လိုအပ္တဲ့ တုိးတုိးေဖာ္

"သူ .. ျပန္လာေတာ့မွာပါ"
စာေရးသူကိုလွမ္းေျပာရင္းသခင္တင္ျမတစ္ေယာက္ျပတင္းေပါက္ကေနဇနီးသည္႐ံုးကျပန္လာေနက် လမ္းထိပ္ဘက္ဆီလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည္လိုက္ပါတယ္။
"ေနာက္တစ္ေန႔စာအတြက္ပါ၊တစ္ခါတည္းေဈး၀င္၀ယ္တတ္ေတာ့တစ္ခါတေလ နည္းနည္းေတာ့ေနာက္က်တတ္တယ္" အားနာဟန္နဲ႔ေနာက္တစ္ႀကိမ္စကားဆိုတဲ့အခါမွာေတာ့
သူ႔ေလသံထဲမွာအျပန္ေနာက္က်တဲ့ဇနီးသည္ကို၊စိုးရိမ္ေနဟန္ခပ္ပါးပါးလႊမ္းလို႔။
တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးအဖြဲ႕၀င္သခင္တင္ျမဟာပထမဇနီးဆံုးပါးသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ဒုတိယအိမ္ေထာင္ကို ၿပီးခဲ့တဲ့၂၀၀၈ခုႏွစ္၊သူ႔အသက္ ၈၄ ႏွစ္မွာထူေထာင္ခဲ့ပါတယ္။အိမ္သူသက္ထားအသစ္ကေတာ့ ခုသူေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့အသက္ ၄၃ အရြယ္ေဒၚသန္းသန္းၫြန္႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။
"ဒီအရြယ္မွာခ်စ္တာ၊ျမတ္ႏိုးတာေတြကုိေဘးဖယ္ၿပီးတုိင္ပင္ေဖာ္တုိင္ပင္ဖက္၊ေဆးေပးမီးယူဆုိတဲ့သေဘာနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့တာပါ"လို႔ ေလး ေလးနက္နက္ဆိုတဲ့သခင္တင္ျမကပထမအိမ္သူနဲ႔၆၃ႏွစ္ၾကာေပါင္းသင္း ခဲ့ပါတယ္။အိမ္ေထာင္ရွင္မဟာအ႐ုိး၀ါေရာဂါနဲ႔အိပ္ရာထဲမွာ၁၃ႏွစ္ၾကာလဲေနခဲ့ရၿပီးလြန္ခဲ့တဲ့ေလးႏွစ္က ကြယ္လြန္ခဲ့တယ္လို႔သိရတယ္။"သားသမီးေတြလည္းတစ္ေယာက္မွမရွိၾကေတာ့ဘူးေလ။ အကုန္ဆုံးကုန္ၾကၿပီ။ေခြ်းမတစ္ေယာက္ရွိေပမယ့္သူကလည္းကုိယ္ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳတဲ့အေပၚ
ဘာမွမေျပာပါဘူး" လုိ႔သခင္တင္ျမကေျပာပါတယ္။
"တစ္ေယာက္တည္း ေနလုိ႔မရဘူးလားဆုိေတာ့ရပါတယ္။ဒါေပမယ့္ကိုယ့္ကိုဂ႐ုစိုက္မယ့္သူ ကုိယ္ေျပာတဲ့စကားေတြကုိ ေသေသ ခ်ာခ်ာနားစုိက္ေထာင္ေပးမယ့္သူကုိယ့္ကုိအားကုိးမယ့္သူ ကုိယ္ကလည္းအားကုိးရမယ့္သူေတာ့ရွိသင့္တယ္လုိ႔ထင္တယ္"လုိ႔သခင္တင္ျမက၊ေတြးေတြးဆဆဆိုတယ္။
"အခုေတာ့ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳလုိက္တာပဲေကာင္းတယ္လုိ႔ေျပာရမလားမသိဘူး။ အရင္ကထက္စာရင္ေနလုိ႔ေပ်ာ္လာတယ္။အခ်ိန္မွန္မွန္ေဆးေသာက္ျဖစ္လာတယ္။ ထမင္းစားျဖစ္လာတယ္။"အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲျခံ၀င္းထဲ၀င္လာတဲ့အိမ္သူသက္ထားကိုျမင္လိုက္တာမို႔ အျပံဳးေလးသန္းရင္း"ေဟာ..ျပန္လာပါၿပီ"လို႔ဆိုတယ္။
ေဒၚသန္းသန္းၫြန္႔ဟာပထမခင္ပြန္းဆံုးပါးၿပီးႏွစ္ႏွစ္အၾကာမွာခုလိုသခင္တင္ျမနဲ႔လက္တြဲခဲ့တာပါ။
"အန္တီအတြက္ကေတာ့အခုလုိအိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့တဲ့အတြက္ေနာင္တရတယ္ဆုိတာတစ္ခါမွ မေတြးဖူးပါဘူး"လို႔အစခ်ီရင္း"အန္တီအေနအထားနဲ႔တျခားသူတစ္ေယာက္ကုိလက္ထပ္တာထက္စာရင္ ဘဘလုိေလးစားစရာေကာင္းတဲ့ပုဂၢဳိလ္ကုိေရြးခ်ယ္ခဲ့တာအေကာင္းဆုံးပါပဲ"လုိ႔ေျပာပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္သူတို႔အိမ္ေထာင္ေရးမွာငယ္ရြယ္သူအခ်င္းခ်င္းဆိုေတြ႕ရႏိုင္တဲ့ကေတာက္ကဆျဖစ္တာမ်ဳိး၊ အႀကိဳက္မတူတာမ်ဳိးမရွိဘူးလုိ႔လည္းဆိုေလရဲ႕။
"ဘဘကအသက္ႀကီးသူျဖစ္ေတာ့ေဒါသလည္းမႀကီးဘူး။ခြင့္လႊတ္ႏုိင္တယ္။ ကုိယ့္အေပၚနားလည္မႈရွိတယ္လုိ႔ေျပာလုိ႔ရတာေပါ့ ေနာ္။ကုိယ့္အတြက္ကလည္း မိဘေနရာမွာေရာ၊ေကြ်းေမြးထားတဲ့ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ေရာသတ္မွတ္ထားပါတယ္" လို႔ေဒၚသန္းသန္းညႊန္႔က ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးဆိုပါတယ္။ဘ၀ရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြကိုအတူတူျဖတ္ေက်ာ္မယ္ဆိုၿပီးလက္တြဲခဲ့တဲ့ စံုတြဲကေတာ့စာေရးဆရာညီညီႏိုင္နဲ႔စာေရးဆရာမသက္ထားခင္(ေဒၚသီရိ)တုို႔ပါပဲ။
"သားသမီးေတြနဲ႔ေနခဲ့ေပမယ့္ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာကုိ သိပ္နားမလည္ၾကဘူး။ေနမေကာင္းရင္လည္းေဆးတုိက္၊ေဆး ခန္းပုိ႔ေပးမယ့္၊ကုိယ္ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြကုိဂ႐ုတစုိက္နားေထာင္ေပးမယ့္သူမရွိဘူး"လို႔ဆိုတဲ့အသက္ ၆၄ ႏွစ္အရြယ္ဦးညီညီႏိုင္ဟာ ပထမအိမ္ေထာင္ဆုံးပါးၿပီးရွစ္ႏွစ္အၾကာမွာစိတ္တူကုိယ္တူ၀ါသနာတူတဲ့စာေရးဆရာမသက္ထားခင္နဲ႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ေမလကအိမ္ေထာင္သစ္ထူေထာင္ခဲ့ပါတယ္။"လက္မထပ္ဘဲသူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြလုိ
ေနလုိ႔ရေပမယ့္တုိးတုိးေဖာ္ဆုိတာကုိယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္အခ်င္းခ်င္းမွျဖစ္မွာမုိ႔လုိ႔လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။"
ဒီလိုလက္ထက္လိုက္ျခင္းဟာသူ႔အသြင္အျပင္ကိုပိုၿပီးသပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္လာေစသလိုသူေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြကိုလည္းဂ႐ုစိုက္နားေထာင္ေပးမယ့္သူရွိလာတာမို႔စိတ္ခ်မ္းသာရၿပီးအရင္ကခံစားခဲ့ရတဲ့ စိတ္အားငယ္တာမ်ဳိးေတြလည္းမရွိေတာ့ဘူးဆိုပဲ။
ခင္ပြန္းသည္စကားေျပာေနတာကိုေဘးကေနထိုင္ၿပီးနားေထာင္ေနတဲ့ေဒၚသီရိကလည္း "အခုခ်ိန္အထိေတာ့စိတ္အခန္႔မသင့္တာ၊အႀကိဳက္မတူတာတုိ႔မၾကံဳရေသးပါဘူး။တကယ္လုိ႔ၾကံဳ လာရင္လည္းငယ္သူေတြမဟုတ္ေတာ့နားလည္ႏုိင္မွာပါ"လို႔ေျပာပါတယ္။
ဟိုးအရင္ကတည္းကတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္သိႏွင့္ၿပီးသားျဖစ္တဲ့သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ အခုခ်ိန္မွာေတာ့အတြဲညီညီနဲ႔သူတုိ႔ခ်စ္တဲ့စာေပလမ္းမွာေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကပါတယ္တဲ့။
"အန္တီတုိ႕ကဘ၀အတြက္ဘုရားစင္နဲ႔စာေပၾကားမွာပဲေနထုိင္သြားၾကေတာ့မွာဆုိေတာ့
ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလးနဲ႔တုိင္ပင္ေဖာ္၊အားေပးေဖာ္၊ကုိယ့္ကုိနားလည္ေပးမယ့္သူကိုပဲေရြးခ်ယ္တာပါ"လုိ႔ သူေနာက္အိမ္ေထာင္ထူျဖစ္ပံုကိုေျပာပါတယ္။
ဒီလိုအသက္ရမွေနာက္ထပ္အိမ္ေထာင္ျပဳၾကတဲ့အေပၚကိုစိတ္ပညာပါေမာကၡ၊ဌာနမႉး၊
ေဒါက္တာေအာင္ျမတ္ေက်ာ္ကလူေတြဟာအိမ္ေထာင္ကြဲလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊အိမ္ေထာင္ဖက္ဆုံးပါးလုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဲလိုမွမဟုတ္လူပ်ဳိႀကီး၊အပ်ဳိႀကီးအျဖစ္သီးသန္႔ေနခဲ့လုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါမွာ အထီးက်န္မႈေတြခံစားရတတ္တာေၾကာင္႔လို႔သံုးသပ္ေျပာျပပါတယ္။ဒါေပမယ့္အသက္ႀကီးမွေနာက္ တစ္ႀကိမ္လက္ထပ္သူရာခိုင္ႏႈန္းကအသက္ငယ္စဥ္လက္ထပ္တဲ့ႏႈန္းထက္နည္းပါးပါတယ္တဲ့။
"အေနာက္ႏုိင္ငံေတြကေနကူးစက္လာတဲ့ယဥ္ေက်းမႈသေဘာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ဩဇာေညာင္းတဲ့သူ၊ သားသမီးေတြအေပၚမမွီခုိရတဲ့သူ၊စိတ္ဓာတ္ခုိင္မာတဲ့သူေတြဆုိရင္ေတာ့အသက္ႀကီးလည္းလက္ထပ္ခ်င္ လက္ထပ္ၾကတာပါပဲ။အဲဒီအတြက္ကုိယ့္ဘာသာေရး၊လူမႈေရးမွာထိခုိက္သြားတာမွမဟုတ္တာ။"
ေဒါက္တာကစိတ္ပညာပိုင္းဆိုင္ရာအရလူတိုင္းဟာကုိယ္ေျပာတဲ့စကား၊အေတြ႕အၾကံဳေတြကုိ ဂ႐ုတစုိက္နဲ႔နားေထာင္ေပးမယ့္သူမ်ဳိးလိုခ်င္တတ္ၾကၿပီးအသက္ႀကီးမွအိမ္ေထာင္ျပဳၾကသူေတြဟာ လိင္မႈကိစၥ၊အိမ္ေထာင္ေရးကိစၥေတြထက္ကုိယ့္အေပၚနားလည္ေပးမယ့္သူကိုသာေရြးခ်ယ္ေလ့ရွိၾက တယ္လုိ႔လည္းရွင္းျပပါတယ္။"အိမ္ေထာင္ဖက္ေရြးခ်ယ္တဲ့ေနရာမွာကုိယ့္ထက္ပညာေရး၊အသိပညာ နိမ့္က်သူျဖစ္ေနေပမယ့္ကုိယ့္ကုိအားေပး၊ဂ႐ုစုိက္ႏုိင္တဲ့သူကိုေရြးခ်ယ္ၾကတယ္"လုိ႔ဆိုသလို
ပ်မ္းမွ်အားျဖင္႔အမ်ဳိးသားေတြကအမ်ဳိးသမီးေတြထက္စိတ္ဓာတ္ပုိေပ်ာ့ညံ့ၾကၿပီးေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳၾကသူ အမ်ားစုမွာလည္းအမ်ဳိးသားေတြပဲျဖစ္ၾကတယ္တဲ့။
"ေယာက်္ားေလးေတြကငယ္ငယ္ေလးထဲကအေမကုိအရမ္းခ်စ္တာတုိ႔၊မိသားစုကုိခင္တြယ္တာတုိ႔ ပုိမ်ားတယ္။မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္သူ႔အိမ္ေထာင္ဖက္မရွိေတာ့တဲ့အခါမွာ ဘာမွသိပ္မျဖစ္ေပမယ့္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့မုိးလင္းထဲကထမင္းစားလုိ႔မရတာတုိ႔၊ ႐ုံးကျပန္လာရင္လည္းဘာလုပ္လုိ႔ဘာကုိင္ရမွန္းမသိေတာ့တာတုိ႔ျဖစ္တတ္တယ္။၊ ဆရာကုိယ္တုိင္ေရာပဲေလ"လုိ႔မိန္းမနဲ႔ေယာက်္ားမွီခုိမႈ၊ခံစားခ်က္ခ်င္းမတူတဲ့အေပၚကုိ သုံးသပ္ျပျပန္ပါတယ္။အသက္အရြယ္ရမွေနာက္အိမ္ေထာင္ထပ္ျပဳျခင္းမွာေကာင္းက်ဳိးေတြရွိသလို
သင့္ေတာ္တဲ့ေရြးခ်ယ္မႈမျဖစ္တဲ့အခါအသက္ငယ္သူေတြထက္ဒုကၡပိုမ်ားေစတယ္လို႔လည္းဆရာက ဆိုပါေသးတယ္။"သာမန္အိမ္ေထာင္ေတြမွာရည္းစားဘ၀၊ဒါမွမဟုတ္ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုေလာက္ယူၿပီးေတာ့မွမတူညီတဲ့အရာေတြေတြ႕လာရတယ္။ ဒါေပမယ့္အသက္ႀကီးမွထပ္ျပဳတဲ့အိမ္ေထာင္ေတြကမတူညီတာေတြကုိခ်က္ခ်င္းေတြ႕ရတယ္။အဲဒီေတာ့ မွန္းထားတာေတြနဲ႔မကုိက္ညီတဲ့အခါစိတ္ခ်မ္းသာမႈမရႏုိင္ဘူး။အသက္အရြယ္နဲ႔ခံႏုိင္ရည္ကလည္း သိပ္မရွိေတာ့အႏၲရာယ္ရွိႏုိင္တယ္။" လို႔ေဒါက္တာေအာင္ျမတ္ေက်ာ္ကေျပာပါတယ္။
                                                                                                    ၿငိမ္းအိအိေထြး
                                                                                        အတြဲအမွတ္ (၂၄ ၊ အမွတ္ ၄၈၀)

ခံယူတတ္သူ၏ တန္ဘိုး

ၿမန္မာၿပည္ကိုအဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔ေခတ္ကအဂၤလိပ္အေရးပိုင္မင္းတစ္ေယာက္ဟာ၊မီးရထားလမ္း
ေဖာက္လုပ္ဖို႔အတြက္၊မာန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကိုေလွ်ာက္ထားခဲ႔ဖူးပါတယ္။ေဖာက္လုပ္မယ္႔ မီးရထားလမ္းဟာေက်ာင္းဝင္းနဲ႔မလြတ္တဲ႔အတြက္ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ေက်ာင္းေတာ္ကိုေရႊ႕ေပးဖို႕ကိစၥပါ ။ ဆရာေတာ္ႀကီးကေရႊ႕မေပးနိုင္ေႀကာင္းမိန္႔ေတာ္မူတဲ႔အခါမွာအေရးပိုင္မင္းက၊ဒီနိုင္ငံဟာအဂၤလိပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ႔နိုင္ငံၿဖစ္တဲ႔အတြက္ေရႊ႕ေပးရမယ္လို႔ဆိုပါတယ္။အဲဒီေတာ႔ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက .... " တကာေတာ္ရဲ႕မိခင္ကတကာေတာ္ရဲ႕ဖခင္ကိုမခ်စ္မနွစ္သက္ေတာ႔လို႔၊တရုတ္ကိုယူလိုက္တယ္ဆိုပါစို႔ ။ တကာေတာ္႕မိခင္ဟာတရုတ္ၿဖစ္သြားပါသလား....." "မၿဖစ္ပါဘူးဆရာေတာ္အေမကေတာ႔အေမပါပဲ ။ " " ဒါဆိုရင္တရုတ္ကလည္း၀က္သားစားလြန္းလို႕ဆိုၿပီးကုလားကိုေၿပာင္းယူလိုက္ေတာ႕ေရာ ၊ တကာေတာ္႔မိခင္ဟာကုလားၿဖစ္သြားေရာလား....." ။ "မၿဖစ္ပါဘူးဆရာေတာ္အေမကေတာ႔အေမပါပဲ ။ " " ေအး..... အဲဒီလိုပဲတကာေတာ္..... ဘယ္မင္းတက္တက္ဘယ္အစိုးရတက္တက္..... သာသနာ႔ နယ္ေၿမဟာသာသနာ႔ နယ္ေၿမသာၿဖစ္တယ္ " ။ေက်ာင္းကၿပန္အဆင္းမွာစိတ္ထဲမႀကည္လင္တဲ႔ အေရးပိုင္မင္းကဆရာေတာ္ႀကီးကိုေလွ်ာက္တယ္ ။" အရွင္ဘုရား..... ဒီအုတ္ေလွကားထစ္ေတြကိုလည္း အုတ္နဲ႔လုပ္တာပါပဲ၊ဟိုမွာၿမင္ေနရတဲ႔အိမ္သာကိုလည္းအုတ္နဲ႔လုပ္တာပါပဲ။ဘုရားဆင္းတုေတာ္ေတြကိုလည္း
အုတ္နဲ႕လုပ္တာပဲၿဖစ္လို႔၊အုတ္နဲ႔လုပ္ထားတဲ႔ေလွကားထစ္ေတြအိမ္သာေတြကိုရွိခိုးကန္ေတာ႕ရင္ေရာ၊ အတူတူပဲမဟုတ္ဘူးလားဘုရား။" "ေအး....တကာေတာ္.... တကာေတာ္႔မွာအေမရွိလား" " ရွိပါတယ္ ဆရာေတာ္ " " အမနွမေတြေရာရွိလား " " ရွိပါတယ္ဆရာေတာ္ " " ဇနီးမယားေရာရွိလား " " ရွိပါတယ္ ဆရာေတာ္ " " ေအး....ဒါဆိုရင္....အားလံုးဟာမိန္းမအမ်ိဳးအစားခ်ည္းပဲၿဖစ္တဲ႔အတြက္၊ဇနီးမယားအေပၚ ဆက္ဆံၿပဳက်င္႔သကဲ႔သို႔....အေမအမနဲ႔ နွမေတြကိုပါတစ္တန္းထားၿပီးဆက္ဆံၿပဳက်င္႔လို႔ရနိုင္ပါ႔မလား " " အဲဒီလိုေတာ႕မရပါဘူးဆရာေတာ္" " အေမကိုအေမလို....အမကိုအမလို.....နွမကိုနွမလို...သူ႕ေနရာနဲ႕သူ ဆက္ဆံရပါတယ္ " " ေအး..... အဲဒီလိုပါပဲတကာေတာ္ " " အုတ္ခ်င္းတူေပမယ္႔ဘုရားအုတ္သိမ္အုတ္နဲ႔ ၊ အိမ္သာအုတ္ေလွကားအုတ္တို႔ဟာလည္း၊သူ႔ေနရာနဲ႔သူတန္ဖိုးခ်င္းကြာတယ္တကာေတာ္"။                                 မာန္လည္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး

ေျမြေျခေထာက္မ်ား...

ကၽြန္ေတာ္သည္ကိုရင္၀တ္ျဖင့္ရြာကထြက္ခြာၿပီးရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကိုသြားေတာ့မည္ဆိုသည့္အခါကၽြန္ေတာ့္ဘႀကီး ဦးၾကာခိုင္ကသတိေပးစကားေျပာသည္။“ကိုရင္ရန္ကုန္ကိုေရာက္ရင္လိမ္လိမ္မာမာေန၊ပညာကို ႀကိဳးစားသင္၊ရြာမွာေနတုန္းကလိုမဟုတ္တာေတြေလွ်ာက္မလုပ္နဲ၊၀တ္ထားတဲ့သကၤန္းကို အားနာပါဦး”ကၽြန္ေတာ့္ကိုသတိေပးစကားေျပာသည့္ဘႀကီးဦးၾကာခိုင္၏စကားထဲမွာ၀တ္ထားသည့္ သကၤန္းကိုအားနာပါဦးဆိုေသာစကားပါသည္။လူတစ္ေယာက္သည္မိမိ၀တ္ထားသည့္အ၀တ္ႏွင့္ ထုိက္တန္ေသာသီလသိကၡာရွိရန္လိုအပ္သည္ဆိုေသာသေဘာကိုေျပာခ်င္ျခင္းျဖစ္သည္။သကၤန္း ၀တ္ထားသည့္ကိုရင္တစ္ပါးျဖစ္ေနပါလ်က္ရွင္က်င့္၀တ္ႏွင့္အညီမေနသည့္ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို သိေနသျဖင့္သတိေပးျခင္းျဖစ္သည္။

ႏိုင္ငံျခားေရာက္ မ်ိဳးဆက္သစ္ ျမန္မာကေလးအခ်ိဳ႕အေၾကာင္း

ျပည္သူ႕ေခတ္ဂ်ာနယ္၃၀ဇြန္၂၀၁၁မွာaဖာ္ျပခဲ့တဲ့ဆာင္းပါးကေလးပါ။၀လုံးဆိုတာကတကယ္ေတာ့ ထိုက္ရဲ႕အခ်စ္ေတာ္ေၾကာင္ကေလးနာမည္ျဖစ္တယ္။ထိုက္စာေရးတဲ့အခါက်ေတာ့၀လုံးလို႕ နာမည္ေပးထားတဲ့ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးကို သူငယ္ခ်င္းကိုေျပာသလိုေျပာျပေနဟန္ေရးထားတာျဖစ္ပါတယ္။ထိုက္ကေမာင္၀ံသရဲ႕သမီးႏွစ္ေယာက္၊ သားႏွစ္ေယာက္အနက္အႀကီးဆုံးသမီးပါ။သီဟပူရဒိုင္ယာရီ–၄၅ထိုက္ႏိုင္င္ငံျခားေရာက္ မ်ိဳးဆက္သစ္ျမန္မာကေလးအခ်ိဳ႕အေၾကာင္းဇြန္လ၁၈ရက္စေနေန႔ ရဲတိုင္လိုက္ရမလား၀လံုးေရ..ဘေလာ့တခုမွာဖတ္ဖူးတာတခုရွိတယ္။အမ်ိဳးသမီးေတြ စာနယ္ဇင္းသမားျဖစ္ခ်င္တာသတင္းသမားဆိုတာဟိုလူဒီလူကိုေမးခြန္းေတြထုတ္ျပီးသတင္းေရးရတာမို႔ အဲဒီအလုပ္လုပ္ရင္တရား၀င္စပ္စုခြင့္ရတာမို႔လုပ္ခ်င္ၾကတာတဲ့။ငါလဲကိုယ္က စပ္စုတာမဟုတ္ေပမဲ့ျပီးခဲ့တဲ့အပတ္ကအသိတေယာက္နဲ.စကားေျပာရင္းေခါင္းထဲမွာအေတြးေတြ၀င္လာျပီး ဒီဒိုင္ယာရီေရးျဖစ္တယ္။ျဖစ္ပံုအေသအခ်ာကိုေတာ့မမွတ္မိဘူးသူေျပာျပတာကသူ႔သားကကစားရင္း ဒဏ္ရာတခုရတယ္တဲ့။ေဆးခန္းသြားျပေတာ့ဆရာ၀န္ကလိမ္းဖို႔ေဆးေပးလိုက္တယ္။

မိခင္ဖခင္တို.ကိုျပစ္မွားေစာ္ကားလွ်င္

မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ႏွင္႔အြန္လုိင္းမွာစကားလက္စုံၾကမိရင္းသူကေတာင္းဆုိလာသည္။အေမ႔ေက်းဇူးကုိ

ဖြဲ႕ႏြဲ႕ေရးသားထားတဲ႔ေဆာင္းပါးမ်ဳိးေတြခဏခဏဖတ္ဘူးတယ္၊အေဖ႔ေက်းဇူးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ေရးသားတာ၊ ဖြဲ႕ႏြဲ႕တာမ်ဳိးေတြနဲပါးတယ္ဆုိတဲ႔အေၾကာင္းေျပာျပီးစာေရးသူကုိအေဖ႔ေက်းဇူးနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔

ေဆာင္းပါးေလးတခုေလာက္ေရးေပးဖုိ႔ေတာင္းဆုိလာသည္။ၾကဳိးစားၾကည္႔မည္ဟုေျပာလုိက္ေပမယ္႔

တကယ္ေရးမည္ဆုိေသာအခါဘာေရးရမွန္းမသိေတာ႔။မိဘေက်းဇူးတုိ႔မွာမိမိအတြက္ေတာ႔စကားလုံး

ျဖင္႔ထုတ္ျပဖုိ႔မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္မ်ားျပားလွသည္သာျဖစ္ပါသည္။မ်ားျပားလြန္းလွေသာမိခင္ဖခင္

တုိ႔၏ေက်းဇူးအနႏၱဂုဏ္အင္ကုိထုတ္ျပဖုိ႔ဆုိသည္မွာစာေရးသူအေနႏွင္႔တကယ္မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္လွပါ။

ထုိ႔ေၾကာင္႔မိဘေက်းဇူးဆုိတာကုိထုတ္ေဖာ္ေရးသားဖုိ႔မစြမ္းႏုိင္လွေပမယ္႔အမိအဖကုိေစာ္ကားလွ်င္

ေက်းဇူးရွင္ကုိျပစ္မွားလွ်င္ေတာ႔ရရွိႏုိင္မယ္႔အျပစ္ဆုိးက်ဳိးေတြကုိေတာ႔ထုတ္ျပခ်င္ေနမိသည္။

ျပီးခဲ႔ေသာရက္အနည္းခန္႔ကဘယ္မွမသြားျဖစ္ဘဲေက်ာင္းမွာေအးေအးေဆးေဆးေနျပီးသတင္းစာေစာင္

တစ္ခုကုိဖတ္ေနခုိက္အတူေနမိတ္ေဆြရဟန္းတစ္ပါးကျပည္ပႏုိင္ငံတခုမွာသားကအေဖကုိသတ္လုိက္

တယ္ဆုိတဲ႔အေၾကာင္းကုိစာေစာင္တစ္ခုမွာဖတ္လုိက္ရသည္ဆုိတဲ႔အေၾကာင္းလာေျပာသည္။ကုိယ္႔ႏုိင္ငံမွာ

ျဖစ္တာမဟုတ္တဲ႔အတြက္ေၾကာင္႔စာေရးသူအေနနဲ႔ထုိအေၾကာင္းအရာနဲ႔ပတ္သက္ျပီးဘာမွအက်ယ္တ၀င္႔

မေျပာျဖစ္ခဲ႔။အေတြးထဲမွာေတာ႔ငယ္စဥ္ကေတြ႔ျမင္ၾကဳံေတြ႕ခဲ႔ဘူးတဲ႔အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကုိအမွတ္ရမိသည္။

နာမည္ကေမာင္ဆန္းတဲ႔အမည္နဲ႔လုိက္ေအာင္ဆန္းတာေတာ႔ေတာ္ေတာ္ဆန္းသည္ေကာင္းတဲ႔ေနရာမွာ ဆန္းတာေတာ႔မဟုတ္ဆုိးတဲ႔ေနရာမွာသူမတူေအာင္ဆန္းျခင္းျဖစ္၏။မနက္မုိးလင္းတာနဲ႔အရက္နဲ႔

မ်က္ႏွာသစ္ျပီးေနျပီေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်မူးယစ္ေသာင္းက်န္းကာမိခင္ဖခင္တုိ႔အားမၾကား၀ံ႔မနာသာေအာ္ဟစ္ဆဲဆုိ

ေနသည္႔အသံကုိသူ႔အိမ္နားကျဖတ္သြားသူတုိင္းၾကားေနရသည္။ရပ္ရြာရွိလူအမ်ားမွအစတြင္

၀ုိင္း၀န္းဆုံးမတာမ်ဳိးရွိေပမယ္႔မည္သူမွဆုံးမ၍မရ။တရြာလုံး၏ေအာ္ေက်ာ႔လန္ျဖစ္လာျပီးအားလုံးက

၀ုိင္းက်ဥ္ထားလုိက္ၾကသည္။ေနာက္ဆုံးဘယ္ေလာက္ထိဆုိးလာသလဲဆုိရင္ဖခင္ကုိ ဓားနဲ႔လုိက္ျပီးသတ္ဖုိ႔

ၾကဳိးစားလာသည္။ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွလူအမ်ား၏၀င္ေရာက္ကူညီမႈ႕ေၾကာင္႔ဖခင္ၾကီးခဗ်ာေသေဘးမွ

လြတ္ရရွာ၏။ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်မိဘကိုအမ်ဳိးမ်ဳိးစိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္ျပီးေက်းဇူးရွင္ကုိျပစ္မွားေနေသာ

ထုိငမုိက္သားေမာင္ဆန္းလူ႕ဘ၀မွာၾကာၾကာမေနလုိက္ရငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ျဖင္႔အေသဆုိးႏွင္႔ေသကာ

လူ႕ေလာကၾကီးမွထြက္ခြါသြားရရွာပါသည္။ေမာင္ဆန္း၏အျဖစ္အပ်က္ကုိၾကည္႔ျပီးမိဘကုိေစာ္ကားလွ်င္

ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ေသဆုံးရတတ္ေၾကာင္း၊ေရာဂါဘယထူေျပာေၾကာင္း၊ေဘးဆုိးအႏၱရာယ္ဆုိး

ေတြနဲ႔ အျမဲၾကဳံေတြ႕ရေၾကာင္း စသည္စသည္.. ျဖင္႔လူၾကီးသူမမ်ားမွဆုိဆုံးမႈ႕မ်ားကုိျပန္လည္ျမင္ေယာင္

ေနမိသည္။

ဤသုိ႔ျဖင္႔စာေရးသူ၏အေတြးမ်ားကလြန္ခဲ႔သည္လကသြားေရာက္ခဲ႔သည္႔ ျမန္မာျပည္၏ေရွးေဟာင္းယဥ္

ေက်းမႈ႕ျမဳိ႕ေတာ္ၾကီးပုဂံသုိ႔ ေရာက္ရွိသြားျပန္သည္။စာေရးသူေရာက္ဖူးသမွ်ေနရာေဒသအားလုံးတုိ႔အထဲ

တြင္ပုဂံျမဳိ႕ေလာက္အႏွစ္သာရ၊ရသႏွင္႔ခံစားမႈ႕မ်ဳိးစုံေပးႏုိင္တဲ႔ေနရာဘယ္ေနရာမွမရွိေသးဟုထင္မိသည္

ေရွးျမန္မာဘုရင္မ်ား၏ အေတြးအေခၚ၊ ပညာရွင္မ်ား၏အႏုပညာလက္ရာမ်ားကျမင္ရသူတုိင္းမခ်ီးက်ဴးဘဲ

မေနႏုိင္ေလာက္ေအာင္ထူးျခားဆန္းျပားလွသည္။ဘယ္ေနရာၾကည္႔ၾကည္႔လက္ညဳိးထုိးမလြဲဘုရားေစတီ

ပုထုိးမ်ားကကမၻာ႔အလယ္တြင္ျမန္မာဟူ၍ဂုဏ္ယူ၀ံ႔ၾကြားစြာျပသေနေသာအဓိကေသာ႔ခ်က္တခုျဖစ္ေန၏။

မိမိကုိယ္ကုိလည္းျမန္မာျပည္မွာလူလာျဖစ္ရတာကုိဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္မဆုံးျဖစ္ေနမိသည္။

ပုဂံဘုရားမ်ားထဲတြင္ပုဂံေခတ္မွယခုအခ်ိန္ထိမျပဳမျပင္မပ်က္မစီးဘဲတည္ရွိေနေသာဓမၼရံၾကီးဘုရားသုိ႔

ေရာက္ေသာအခါေတြ႔ရေသာအႏုပညာလက္ရာမ်ား၊ဘုရားၾကီး၏ထုထည္၊ေဘးပတ္လည္တြင္ရွိေသာ

မဟာရံတံတုိင္းၾကီးကစာေရးသူအဖုိ႔ေတာ႔ေတာ္ေတာ္အံ႔အားသင္႔ေစခဲ႔၏။ဘုရားၾကီးကုိ တည္ေဆာက္ခဲ႔ေသာဘုရင္ကုိလည္းစိတ္၀င္စားမိသည္။ဘုရားဖူးရာတြင္အတူပါလာေသာမိတ္ေဆြ ကုိမင္းသူရိန္မွဓမၼရံၾကီးဘုရား၏တည္ေဆာက္ပုံ၊အႏုပညာလက္ရာမ်ား၊သမုိင္းေၾကာင္းစသည္တုိ႔ကုိ လုိက္လံရွင္းျပပါသည္။ဓမၼရံၾကီးဘုရားကုိတည္ေဆာက္သူဘုရင္နရသူသည္အေဖကုိသတ္တဲ႔မင္း၊ အကုိျဖစ္သူကုိသတ္တဲ႔မင္း၊ဘုရားၾကီးတည္ေဆာက္ရာတြင္လည္းအုပ္စီရာတြင္မေသသပ္ပါက

လက္ျဖတ္သတ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊နရသူလက္ထက္တြင္ေကာင္းတာဆုိ၍ဒီဘုရားတည္တာတခုသာရွိေၾကာင္း

ေျပာျပလာေသာအခါပုိ၍မင္သက္အံ႔ၾသမိသည္။ေနာက္ပုိင္းတြင္ဘုရင္နရသူအေၾကာင္းကုိေလ႔လာၾကည္႔မိေသာ အခါတြင္ေတာ႔အလြန္ဆုိးေသာမင္းဆုိးမင္းညစ္ျဖစ္ေၾကာင္းေတြ႔ရေပ၏။ဖခင္ကုိသတ္ေသာနရသူ၏

ဇာတ္သိမ္းခန္းတြင္အေသဆုိးနဲ႔ေသရေၾကာင္းေတြ႔ရေပ၏။ဓမၼရံၾကီးဘုရားကုိယခုလုိမ်ဳိးေပၚေပါက္လာေအာင္ တည္ေဆာက္သူမွာဘုရင္နရသူရဲ႕အေတြးအေခၚဥာဏ္ပညာျဖင္႔တည္ေဆာက္သေလာ၊သုိ႔တည္းမဟုတ္ ပညာရွိအမတ္အနႏၱသူရိယအမတ္ၾကီး၏ဥာဏ္ပညာတုိ႔ျဖင္႔တည္ေဆာက္ခဲ႔ေလသေလာဟုသုိ႔ေလာသုိ႔ေလာ

ႏွင္႔စာေရးသူ၏အေတြးမ်ားထဲယခုအခ်ိန္ထေ၀ခြဲမရဘဲရွိေနမိသည္။

ဓမၼရံၾကီးဘုရားကုိေလ႔လာလုိ႔ျပီးေသာအခါစာေရးသူတုိ႔အဖြဲ႕သည္ေနာက္ဘုရားတဆူသုိ႔သြားေရာက္ေလ႔

လာဖုိ႔ ထြက္ခဲ႔ၾကျပန္၏။ကားေပၚေရာက္ေသာအခါကုိလင္းေအာင္ျပည္႔မွယခုသြားေရာက္မယ္႔ဘုရားမွာ

ျပႆဒ္ၾကီးဘုရားျဖစ္ေၾကာင္း၊ျပႆဒ္ၾကီးဘုရားကုိတည္ေဆာက္ေသာဘုရင္မွာျမန္မာတုိ႔၏အယူအဆ

တခုျဖစ္ေသာရက္ရာဇာ၊ျပႆဒါးေန႔မ်ားကုိဆန္႔က်င္ျပီးအုတ္ဖုတ္ေသာေန႔၊ပႏၷက္ခ်ေသာေန႔၊စတင္တည္

ေဆာက္ေသာေန႔၊ေနကဇာတင္ေသာေန႔စသည္တုိ႔ကုိျပႆဒါးေန႔မွာခ်ည္းပဲလုပ္ေဆာင္ခဲ႔ေၾကာင္း

ေျပာျပလာေသာအခါစိတ္ထဲတြင္အလြန္ၾကည္ႏူးမိသည္။ဘုရားၾကီးဖူးေျမာ္ေလ႔လာအျပီးကားေပၚျပန္

ေရာက္ေသာအခါအတူပါလာေသာဒကာဒကာမမ်ားႏွင္႔ဘုရားၾကီးအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီးေဆြးေႏြးေျပာျဖစ္ၾကပါသည္။

“ ပုဂံဘုရားေတြထဲမွာဒီျပႆဒ္ၾကီးဘုရားကုိနာမည္နဲ႔သမုိင္းေၾကာင္းၾကားတာနဲ႔တင္ဦးဇင္းေတာ႔

ေတာ္ေတာ္သေဘာက်မိတယ္”

“ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဦးဇင္း၊ ဦးဇင္းကလည္း ျပႆဒါးေန႔ေတြဆုိတာမ်ဳိးကုိ အယုံအၾကည္မရွိလုိ႔လား”

“ဟုတ္တယ္ဒကာမၾကီး၊ရက္ရာဇာ၊ျပႆဒါးဆုိတဲ႔ေန႔မ်ဳိးေတြကုိငယ္ငယ္ကတည္းကအယုံအၾကည္

မရွိဘူး၊အလုပ္တခုကုိရက္ရာဇာေန႔မွာလုပ္ရင္ေအာင္ျမင္မယ္၊ျပႆဒါးေန႔မွာလုပ္ေဆာင္ရင္အဆင္

မေျပဘူးဆုိတဲ႔ျမန္မာေတြလက္ခံယုံၾကည္ထားတာမ်ဳိးကုိဦးဇင္းအေနနဲ႔သေဘာမက်မိဘူး၊ဘယ္လုိေန႔မ်ဳိး

မွာဘဲလုပ္လုပ္ေကာင္းတဲ႔အလုပ္မ်ဳိးလုပ္တယ္ဆုိရင္ အဲဒီေန႔မ်ဳိးဟာမဂၤလာရွိေသာေန႔ပဲေလ၊ျပႆဒါးေတြ

ရက္ရာဇာေတြေရြးေနစရာမလုိပါဘူး”

ဤသုိ႔ျဖင္႔ဘုရားအေၾကာင္းစသည္မ်ားေျပာလုိက္၊ဟုိဟုိဒီဒီေျပာျဖစ္ၾကရင္းနဲ႔ေနာက္ဘုရားတဆူသုိ႔ဆက္

လက္ထြက္ခြါျဖစ္ခဲ႔ၾကျပန္သည္။အာနႏၵာဘုရားသုိ႔ေရာက္ေသာအခါတြင္လည္းအာနႏၵာဘုရား၏အႏုပညာ

လက္ရာမ်ားကုိေလ႔လာျပီးအတူပါလာေသာမိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္သည္႔ ႏုိင္လင္း၊ျမဴငွက္တုိ႔နဲ႔ စကားလက္ဆုံ

ၾကမိျပန္သည္။
“ပုဂံဘုရားေတြကုိေလ႔လာၾကည္႔မိသမွ်ဘယ္ဘုရားပဲၾကည္႔ၾကည္႔တျခားေသာအယူ၀ါဒမ်ဳိးေတြေရာယွက္

ေနတာမ်ဳိးမေတြ႔ရဘူး။အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ၊ ျဂဳိလ္ေျပနံေျပဘုရားဆုိတာမ်ဳိးေတြလည္းမေတြ႔ရဘူး၊ဒါကုိ

ၾကည္႔ျခင္းအားပုဂံေခတ္ကaထရ၀ါဒဟာလုံး၀စစ္မွန္တယ္ဆုိတာပုဂံဘုရားေတြကသက္ေသျပေနတာပဲ”
“ဟုတ္တယ္ဦးဇင္း၊တပည္႔ေတာ္လည္းအဲဒါပဲစဥ္းစားေနတာ၊ဘယ္ဘုရားပဲၾကည္႔ဟုိဘက္ဒီဘက္

ေလးမ်က္ႏွာေလာက္ပဲထားတယ္၊အဲဒီေနရာေတြမွာလည္းဗုဒၶရုပ္ပြါးေတာ္ပဲရွိတာတျခားေသာအယူ၀ါဒ

ေတြ၀င္ေရာထားတာမ်ဳိးဘာမွမေတြ႔ရဘူး၊ဒါနဲ႔ဒီအာနႏၵာဘုရားမွာေျခေသၤ႕ေတြေတြ႔တယ္၊ဘုရားေရွ႕မွာ

ေျခေသၤ႕ကုိဘာျဖစ္လုိ႔ ထားၾကတာလဲ”

“အရင္ေရွးျမန္မာမင္းေတြလက္ထက္တုန္းကေပါ႔ကြာ၊ဘုရင္႔သမီးေတာ္တစ္ေယာက္ဟာေတာထဲမွာ

ေျခေသၤ႕နဲ႔အေၾကာင္းပါးျပီး၊သီဟဗာဟုလုိ႔အမည္ရတဲ႔မင္းသားေလးတစ္ပါးဖြါးျမင္ခဲ႔တယ္။

အဲဒီမင္းသားေလးၾကီးလာတဲ႔အခါေတာအရပ္မွာမေနခ်င္ေတာ႔လုိ႔ေျခေသၤ႕ၾကီးအစာရွာထြက္တဲ႔

အခ်ိန္မွာမိခင္ကုိေခၚျပီး၊သူ႔ရဲ႕ဘုိးေတာ္မ်ားရွိတဲ႔မင္းေနျပည္ေတာ္ဆီျပန္သြားတာေပါ႔။ေျခေသၤ႔ၾကီး

ျပန္လာတဲ႔အခါမွာသူ႔သားကုိမေတြ႔ေတာ႔လုိက္ရွာရင္းနဲ႔လူေတြေနတဲ႔ေနရာဆီေရာက္လာျပီးေသာင္းက်န္း

ေတာ႔တာပဲ။အဲဒီအခ်ိန္မွာသီဟဗာဟုမင္းသားဟာသူရဲ႕ဖခင္ေျခေသၤ႔ၾကီးကုိျပန္သတ္ေတာ႔တာပဲ။

သီဟဗာဟုမင္းျဖစ္လာတဲ႔အခါမွာေခါင္းကုိက္တဲ႔ေ၀ဒနာကုိၾကီးစြာခံစားရလုိ႔၊မင္းေနျပည္ေတာ္မွာရွိတဲ႔

အေကာင္းဆုံးသမားေတာ္ေတြနဲ႔ကုလည္းမေပ်ာက္ဘူးေပါ႔။အဲဒီေတာ႔ပညာရွိအမတ္ေတြကေျပာၾကတယ္

ဖခင္ေျခေသၤ႕ကုိသတ္လုိ႔ေခါင္းကုိက္တဲ႔ေ၀ဒနာကုိခံစားရတာပဲ။ေခါင္းကုိက္ေ၀ဒနာေပ်ာက္သြားေအာင္

ဘုရားရဲ႕ေရွ႕မွာေျခေသၤ႕ရုပ္ကုိတည္းထားကုိးကြယ္ျပီး၀န္ခ်ေတာင္းပန္မွဒီေ၀ဒနာေပ်ာက္မယ္ဆုိေတာ႔

အဲဒီသီဟဗာဟုကအစျပဳျပီးေျခေသၤ႕ေတြဘုရားေရွ႕မွာေပၚလာတာလုိ႔စာအုပ္ေတြထဲမွာေတာ႔ဖတ္ဘူး

တယ္။တနည္းအားျဖင္႔ မိဘရဲ႕ဂုဏ္ေက်းဇူးကုိ ေအာက္ေမ႔ႏုိင္ေအာင္ေပါ႔ကြာ။မိခင္ဖခင္ဟာဘာပဲျဖစ္ေန

ျဖစ္ေနသာသမီးကသတ္တယ္ဆုိရင္ေတာ႔မာတုဃာတကကံပိတုဃာတကကံထုိက္ျပီးေသရင္ေတာ႔

အ၀ိစိေရာက္မွာပါပဲ”ဟုရွင္းျပျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ဖခင္ကုိျပစ္မွားလွ်င္၊ဖခင္ကုိေစာ္ကားလွ်င္ ယခုဘ၀မွာလည္းေကာင္းက်ဳိးမေပး၊ဆုိးက်ဳိးေတြပဲၾကဳံေတြ႕ရတတ္ေၾကာင္း၊ေသလြန္သည္႔အခါမွာလည္း အ၀ိစိငရဲေရာက္ရေၾကာင္းကုိဘုရားရွင္လက္ထက္ကဖခင္ဗိမၺိသာရကုိသတ္ေသာအဇာတသတ္ မင္းသားကုိၾကည္႔၍လည္းသိႏုိင္ေပ၏။အဇာတသတ္သည္ယခုဘ၀တြင္ မဂ္ဖုိလ္ရႏုိင္ေသာသူျဖစ္ပါလွ်က္ေဒ၀ဒတ္ကုိဆရာတင္မွားမိေသာေၾကာင္႔၊ဖခင္ကုိသတ္

ကာအ၀ိစိငရဲသုိ႔သြားရရွာပါသည္။ဆရာအတင္မွားလွ်င္အပါယ္ငရဲေရာက္ႏုိင္တတ္ေၾကာင္းစာဖတ္သူ

မ်ားေကာင္းေကာင္းသတိခ်ပ္အပ္ပါ၏။ဗိမၺိသာရမင္းၾကီးကုိအဇာတသတ္သတ္သည္ဟုသာလူေတာ္

ေတာ္ေတာ္မ်ားကသိထားၾကပါသည္။အဇာတသတ္ကုိေကာဘယ္သူသတ္သလဲဆုိတာသိသူနည္းမည္

ထင္မိပါ၏။သာမညဖလသုတၱန္တြင္ေအာက္ပါအတုိင္းေတြ႔ရပါသည္…

“အဇာတသတၳဳ ဗိမၺိသာရံ ဃာေတသိ။ ဥဒေယာ အဇာတသတၳဳံ၊ တႆ ပုေတၱာ မဟာမု႑ိေကာ နာမ

ဥဒယံ၊ တႆ ပုေတၱာ အႏုရုေဒၶါနာမ မဟာမု႑ိကံ၊ တႆ ပုေတၱာ နာဂဒါေသာ နာမ အႏုရုဒၶံ။

နာဂဒါသံ ပန “၀ံသေစၦဒက ရာဇာေနာ ဣေမ၊ ကိ ံ ဣေမဟိ” တိ၊ ရဌ၀ါသိေနာ ကုပိတာ ဃာေတသုံ”

                                                                        (သီ၊ ဌ၊ သာမညဖလသုတၱ)

ဗိမၺိသာရ ကုိ အဇာတသတ္မင္းသားက သတ္၏။

အဇာတသတ္ ကုိ သားျဖစ္သူ ဥဒယဘဒၵ မင္းသားက သတ္၏။

ဥဒယဘဒၵ ကုိ သားျဖစ္သူ မဟာမု႑ိက မင္းသားက သတ္၏။

မဟာမု႑ိက ကုိ သားျဖစ္သူ အႏုရုဒၶ မင္းသားက သတ္၏။

အႏုရုဒၶ ကုိ သားျဖစ္သူ နာဂဒါသ မင္းသားက သတ္၏။

နာဂဒါသမင္းသား၏လက္ထက္တြင္မူတုိင္းသူျပည္သားမ်ားကဒီမင္းေတြကအႏြယ္ကုိဖ်က္တဲ႔မင္းေတြပဲ။

ဖခင္ကုိသတ္တဲ႔မင္းဆုိးမင္းညစ္ေတြပဲဟုဆုိကာတုိင္းသူျပည္သားအေပါင္းမွနာဂဒါသကုိသတ္ပစ္လုိက္

ၾကပါသည္။ထုိအခါမွစ၍အဇာတသတ္၏မ်ဳိးဆက္လည္းျပတ္သြားသည္ကုိေတြ႔ရေပ၏။

ဤသာဓကတုိ႔ကုိၾကည္႔ပါကဖခင္ကုိေစာ္ကားလွ်င္၊ဖခင္ကုိသတ္လွ်င္ယခုပစၥဳပၸန္ဘ၀တြင္လည္း

အေသဆုိးနဲ႔ေသရေၾကာင္းေတြ႔ရေပ၏။ေသလြန္သည္႔အခါတြင္လည္းအ၀ိစိငရဲသုိ႔မလြဲမေသြ

ေရာက္ရေၾကာင္းေတြ႔ရေပ၏။အခ်ဳပ္အားျဖင္႔ဆုိခ်င္သည္မွာစာဖတ္သူအေပါင္းသူေတာ္ေကာင္းမ်ားသည္

မိခင္ဖခင္တုိ႔၏ေက်းဇူးကုိမေပးဆပ္ႏုိင္လွ်င္ေတာင္မွမိခင္ဖခင္တုိ႔အေပၚတြင္မျပစ္မွားမိဖုိ႔၊

မေစာ္ကားမိဖုိ႔ စာေရးသူအေနနဲ႔ တုိက္တြန္းခ်င္ပါသည္။

မိခင္ဖခင္တုိ႔၏ဂုဏ္ေက်းဇူးကုိတတ္စြမ္းႏုိင္သမွ်ေပးဆပ္ႏုိင္ေသာသားေကာင္းရတနာ၊သမီးေကာင္း

ရတနာေလးမ်ား ျဖစ္ႏုိင္ၾကပါေစဟုလည္းဆုေတာင္းေမတၱာပုိ႔သမိပါ၏။
                                                                                      အရွင္၀ရသာမိ(မံုရြာ)

ကတိေပးပါ သူငယ္ခ်င္း...

သူငယ္ခ်င္း……..
မင္းတို႔ငါတို႔ ငယ္ငယ္က ကေလးဘ၀ကို ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း ငါအျမဲ ေပ်ာ္ေနမိတယ္။ ငါတို႔တစ္ေတြ ငယ္ငယ္က ကစားလည္းအတူတူ စားလည္းအတူတူ ေက်ာင္းသြားလည္းတတြဲတြဲ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္လည္း လက္မခြဲတမ္းပဲေလ။ ဘ၀ေပး အေျခေနေတြေျပာင္းလာေတာ့ မင္းကေတာ့ ေဆးတကၠသိုလ္တက္ဖို႔ ကံပါေပမယ့္ ငါေတာ့ ဆယ္တန္းျပီးတာနဲ႔ အလုပ္ထဲ တန္း၀င္ခဲ့ရတယ္ သူငယ္ခ်င္း။
ငါ႔ဘ၀က ခါးခဲ့တယ္ သူငယ္ခ်င္း။ “ပညာမတတ္ သူ၏၀န္ထမ္း” ဆိုသလိုပဲ ငါ ၾကံဳရာ က်ရာ အလုပ္ေပါင္းစံု လုပ္ခဲ့တယ္။ ဆယ္တန္းျပီးေတာ့ အေ၀းေျပးကားလိုက္တယ္ ရန္ကုန္-ပဲခူး၊ ရန္ကုန္-မႏၱေလး စသျဖင့္ေပါ့။ ခရီသည္တင္ကားလိုင္းဆိုေတာ့ သိပ္မပင္ပန္းဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ လခေတာ့ နည္းတယ္။ ရသမွ် လုပ္ရတာေပါ႔။ ေနာက္ အေပါင္းသင္းေတြေကာင္းမႈနဲ႔ ကုန္ကား အကူလိုက္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလလဲ ကိုယ္တိုင္ေမာင္း ခြင့္ ရတာေပါ႔။ အထူးသျဖင့္ လားရႈိးဘက္၊ မူဆယ္ဘက္ေတြ ကုန္ရရင္ ငါတို႔ ေငြရႊင္တယ္ေလ။ ေငြမ်ားမ်ားရရင္ အေပ်ာ္ရွာၾကတာေပါ႔ကြာ။ မင္းတို႔လို ပညာတတ္ေတြ မဟုတ္ေတာ့ ဥာဏ္ကလည္း နည္းတယ္ေလ။ ရရ စားစား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ႔ကြာ။ ေငြလံုးေငြရင္းေလး ရရင္ေတာ့ လက္စြပ္ေလး ဆြဲၾကိဳးေလး လုပ္လိုက္တယ္။ ငါ႔အိမ္ကိုလည္း ျပန္ေပးရတာေပါ႔ကြာ။ အိမ္မွာလည္း ငါ့ညီေတြ ညီမေတြက ေက်ာင္းသားေတြကိုး။ သံုးစရာ မရွိေတာ့လဲ လက္စြပ္ေလး ေပါင္ျပီး ဒီလိုပဲ လည္ပတ္ရတာေပါ႔ကြာ။ ကုန္ကားေနာက္လိုက္တဲ့ ဘ၀ဟာ ငါ႔အတြက္ အလြန္ပဲ ေအးခ်မ္းတယ္ထင္တယ္။ ခရီသည္ တင္ကားေတြလို စကားမ်ားမ်ားေျပာစရာ မလိုဘူး။ ကုန္ကို လိုတဲ့ေနရာ ေရာက္ေအာင္ပို႔မယ္။ အင္း.. ကားပ်က္ရင္ေတာ့ အခ်ိန္ပုပ္တာေပါ႔ကြာ။ ဒီလိုနဲ႔ ငါလည္း ပ်င္းလာတယ္။ အပ်င္းေျပ ရည္စားထားတာေပါ႔ကြာ။ ငါတို႔ဘ၀က လမ္းေပၚမွာပဲေလ။ လမ္းမွာစား၊ လမ္းမွာအိပ္၊ လမ္းမွာပဲ က်င္လည္ေနၾကရတာ မဟုတ္လား။ လမ္းေပၚက မိန္းကေလးကိုပဲ အေပ်ာ္တမ္း ရည္းစားထားရတာေပါ႔ကြာ။
လမ္းေပၚက မိန္းကေလးေတြဆိုေတာ့ သူတို႔ကလည္း အေပ်ာ္တမ္း ခ်စ္တမ္းကစားၾကတာပဲ။ ကားေပၚ လမ္းတျဖတ္လိုက္ရင္း ငါတို႔နဲ႔ အိပ္၊ ငါတို႔နဲ႔စား၊ ငါတို႔နဲ႔ ေပ်ာ္ပါးၾကတဲ့ ေကာင္မေလးေတြေလ။ သူတို႔လည္း လမ္းေပ်ာ္ မေလးေတြေပါ႔။ ငါတုိ႔အတြက္ေတာ့ သူတို႔က နတ္မိမယ္ေတြပဲကြာ။ ငါတို႔မွာ တူညီတဲ့ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းေတြ ရွိၾကတယ္။ ေခတ္ပညာေကာင္းေကာင္း မတတ္ဘူး၊ မိဘက မခ်မ္းသာဘူး၊ မိသားစု၀င္ေတြ မ်ားတယ္၊ မိသားစုကို လုပ္ေကြ်းေနၾကတယ္….ဒါေတြက ငါတို႔ရဲ႕ တစ္ေထာင့္တစ္ည လမ္းေပၚက လူေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြပဲ။ ေအး..တစ္ခ်ိဳ႕မွာေတာ့ အေခ်ာင္ႏႈိက္ အလစ္သုတ္ခ်င္တဲ့ ဓာတ္ခံေလးေတြရွိၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ကားသမားေတြကလည္း စားျပီးနားမလည္ လုပ္တတ္ၾကတာလည္း ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြက ငါတို႔ေလာကရဲ႕ မထူးေတာ့တဲ့ နိစၥဓူ၀ေတြေလ။
ငါမင္းနဲ႔ မႏွစ္ကေတြ႔တုန္းက အားရပါးရ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ခဲ႔မိတယ္ သူငယ္ခ်င္း။ မင္းလည္း အန္ဂ်ီအိုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာသိေတာ့ ၀မ္းသာမိတယ္။ ငါတို႔ေတြ ကြဲသြားၾကတာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေနျပီေလ။ ငယ္ငယ္တုန္း ကလို လက္သီးျပင္းျပင္းေလးႏွစ္ခ်က္ သံုးခ်က္ေလာက္ မင္းကို စျပီး ထိုးျပစ္လိုက္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းက လူအမ်ားေလးစားတဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီးျဖစ္ေနျပီေလ။ ငါ ငယ္မူျပန္ျပီး လက္သီးနဲ႔ ထိုးဖို႔ ဘယ္ျဖစ္ မလဲကြာ။ ငါမင္းအတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ငါ႔သူငယ္ခ်င္းထဲမွာ မင္းတစ္ေယာက္ ထူးထူးခြ်န္ခြ်န္ရွိေတာ့ အားရ ပီတိျဖစ္မိတယ္။ အားလည္း ကိုးမိတယ္ေလ။
ဒါေပမယ့္ ငါ႔ကို ကုန္ကားေမာင္းတဲ့သူလို႔ မင္းသိလိုက္တဲ့အခါ မင္းမ်က္ႏွာေပၚက အထင္ေသးဟန္ျပသြားတဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံုက ငါ႔ရင္ကို ဓားနဲ႔ထိုးသလိုပဲကြာ။ ငါ႔ဘ၀ေပး အေျခေနေၾကာင့္ ငါ ကုန္ကားေမာင္းတာ ငါသိမ္ငယ္ စရာျဖစ္သြားသလား သူငယ္ခ်င္း။ ငါကုန္ကားေမာင္းတာလည္း ငါ႔မိသားစုအတြက္ လက္ရွိဘ၀ စား၀တ္ေနေရးကို ေျဖရွင္းေပးဖို႔ လုပ္ျဖစ္သြားတာ ပဲေလကြာ။ လူဘံုလယ္မွာ မင္းေျပာလိုက္တဲ့ စကား တစ္ခြန္းကိုလည္း အခုထိ အမွတ္ရေနေသးရဲ႕…. “မင္းတို႔ Highway driver ေတြ၊ ေလးလံုးေရာဂါ ပိုင္ရွင္ေတြ၊ ဘယ္ေလာက္လုပ္ေပးေပး အလကားပဲ၊ မင္းလည္း သတိထားဦး” ဆိုတာေလ။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ ငါတို႔ လမ္းေပၚက ဘ၀ေတြမွာ ဒီလိုပဲ အဆင္ျခင္မဲ့ မွားခဲ့လို႔၊ အရက္ေသာက္ ေဆးခ်လို႔ မျဖစ္သင့္ပဲ ျဖစ္သြားတဲ့ သာဓကေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းရာ မင္းတို႔ highway driver ေတြ ဆိုျပီးေတာ့ ၀ါးလံုးရွည္နဲ႔ မရိုက္ပါနဲ႔။ ကုန္ကားေမာင္းေပမယ့္ လူတစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္းမွာ မင္းတို႔ေတြ မသိထားတဲ့ ေကာင္းတဲ့ အမူအက်င့္ေလးေတြ ရွိၾကပါတယ္။ မင္းတို႔ အန္ဂ်ီအိုေတြက ေ၀တဲ့ ကြန္ဒံုးေတြ၊ စာေစာင္ေတြကို တကယ္ဖတ္ျပီး တကယ္လိုက္နာတဲ့ လူေတြကိုေတာ့ မင္းအေနနဲ႔ အသိအမွတ္ျပဳသင့္တယ္ သူငယ္ခ်င္း။
ငါေလ ျပန္ေတြးမိတိုင္း မ်က္ရည္က်မိတယ္ကြာ…။ မင္းတို႔ အန္ဂ်ီအိုေတြကို ငါ ေက်းဇူးလည္း တင္ပါတယ္။ တကယ္လည္း ေလးစားတယ္သူငယ္ခ်င္း။ ငါတို႔လို လမ္းေပၚမွာ က်င္လည္ေနတဲ့ ဘ၀ေတြ အတြက္ ေလးလံုး ေရာဂါ မျဖစ္ရေအာင္ ပညာေပးတယ္၊ အသိေတြျဖန္႔တယ္၊ ေဆြေႏြးပြဲေတြ လုပ္တယ္။ ဒါေတြက ငါတို႔အတြက္ တကယ္အက်ိဳးရွိပါတယ္ကြာ။ သို႔ေပမယ့္ မင္းေျပာသလို ငါတို႔က ဒီေရာဂါ ပိုင္ရွင္ေတြ မဟုတ္ဘူး သူငယ္ခ်င္း။ ငါတို႔က ဒီေရာဂါကို လိုက္ျဖန္႔ေနတဲ့ လူတန္းစားလည္း မဟုတ္ဘူးေလ။ မင္းတို႔ေတြ လုပ္ေပးတာကို ငါတို႔သိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ “ဘယ္ေလာက္လုပ္ေပးေပး အလကားပဲ” ဆိုတာေတာ့ ငါနားမလည္ဘူး သူငယ္ခ်င္း။ မင္းတို႔ အန္ဂ်ီအိုေတြ ငါတို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ေပးခဲ့သလဲ ဆိုတာ မင္းတို႔ပဲ သိမယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ျပင္ပက အလွဴရွင္ေတြရဲ႕ ေဒၚလာေတြကို မင္းတို႔ ငါတို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ထိထိေရာက္ေရာက္ အသံုးျပဳၾကသလဲဆိုတာ မင္းကိုယ္မင္းသာ ျပန္ေမးၾကည္႔ေပေတာ႔ သူငယ္ခ်င္း။ မင္းတို႔အလုပ္ေတြက ပညာရွင္ဆန္လြန္းတယ္ေလ။ ငါ အတြင္း က်က် မသိႏိုင္ဘူးကြာ။ ဒါေပမယ့္ကြာ မင္းတို႔က စာေစာင္ေတြေ၀တယ္ ကြန္ဒုံးေတြေ၀ေပမယ့္ ငါတို႔ထဲမွာ စာလံုး၀ မတတ္တဲ့သူေတြ၊ ကြန္ဒံုးကို ဘယ္လို စနစ္တက် သံုးရမယ္ဆိုတာ မသိတဲ့သူေတြက ဒုနဲ႔ေဒးေလ။ မင္းတို႔ေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္တစ္ပိုင္း ျမန္မာတစ္ပိုင္း ေ၀ါဟာရေတြကလည္း ငါတို႔အဘိဓာန္မွာ ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏိုင္ဘူးေလကြာ။ ဒီေတာ့ ဘယ္ေလာက္လုပ္ေပးရမယ္ ဘယ္လို လုပ္ေပးရမယ္ဆိုတာ မင္းတို႔ ပညာရွင္ေတြ အၾကံထုတ္ၾကေပါ႔ကြာ။
မင္းငါ႔ကို သတိေပးတဲ့ အတြက္ ငါ တကယ္ေက်းဇူးတင္မိတယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ငါလည္း ဒါေတြကို သတိထားပါတယ္။ မိသားစုအတြက္ ေငြရွာေနတဲ႔ ငါတို႔ ဘ၀ေတြအတြက္ ဒီေရာဂါဆိုးၾကီးသာ ငါ႔မွာ ျဖစ္ခဲ႔ရင္ ငါ႔ညီေတြ ညီမေတြ မိဘေတြကို ငါဘယ္လိုမွ ေထာက္ပံ့နိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ျပီးေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာလဲ ငါ႔မိဘေတြ မ်က္ႏွာငယ္ အရွက္ၾကီးရၾကရမွာကိုး…။ ငါသတိနဲ႔ ဆင္ျခင္မွာပါ သူငယ္ခ်င္း။ ေအး…မင္းလည္း စကားေျပာ ဆင္ျခင္ပါ သူငယ္ခ်င္း။ မင္းလို အန္ဂ်ီအိုမွာလုပ္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ကေတာင္ ဒီလိုေျပာရင္ က်န္တဲ့ သူေတြလည္း ဒီလိုေျပာၾက ျမင္ၾကရင္ မင္းတို႔ ကတိေတြျပဳထားတဲ့ “ခြဲျခား ႏွိမ္ခ် ဆက္ဆံျခင္း” ဆိုတာ စာအုပ္ထဲမွာပဲ ရွိေပမေပါ႔။ ငါကတိေပးတယ္ သူငယ္ခ်င္း၊ ဒီေရာဂါမကူးစက္ေအာင္ ငါလဲ ဆင္ျခင္မွာပါ။ မင္းလည္း ကတိေပးပါ ငါတို႔ကို ခြဲျခားတဲ့ စကားမ်ိဳး မေျပာပါဘူးလို႔ေလ။
                                                                                                    လမင္းကို

ဆႏၵျပမႈမ်ားကို စိုးရိမ္သူမ်ားရွိလာ

ဒီမိုကေရစီစနစ္ကိုသြားေနသည့္ကာလတြင္ဆႏၵျပမႈမ်ားကိုစိုးရိမ္သူမ်ားရွိလာေနသည္။
ဆႏၵျပမႈမ်ားရွိလာျခင္းသည္ေနာက္ျပန္လွည့္ရန္စိန္ေခၚေနသည္ဟုခံစားရသူမ်ားရွိလာေနသည္။
ေနာက္ျပန္လွည့္ျခင္းသည္ဆႏၵျပမႈမ်ားႏွင့္အင္အားသံုးၿဖိဳခြဲမႈမ်ားထိပ္တိုက္ေတြ႕ရာ မွေပၚေပါက္လာႏိုင္ေသာေၾကာင့္အင္အားသံုးၿဖိဳခြဲမႈသည္လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီအေျခက်ရ
န္ အႀကီးဆံုးေသာ အဟန္႕အတားဟု မျမင္ဘဲ ဆႏၵျပျခင္းသည္ ထိုအင္အားသံုးျခင္းကို ဖိတ္ေခၚေသာေၾကာင့္ေနာက္ျပန္မလွည့္ရန္မလုပ္သင့္ဟုဆက္ၿပီး ခံစားၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ဆႏၵျပျခင္းအတြက္ဥပေဒေဘာင္အတြင္းသတ္မွတ္ထားေသာစည္းကမ္းမ်ားအတိုင္းလုပ္ေဆာင္ခြင့္ရွိသည္။ သတ္မွတ္ထားေသာစည္းကမ္းမ်ားကိုေပၚလာသည့္issueအလိုက္ဥပေဒအရမဟုတ္ဘဲႏိုင္ငံေရးအရ ခြဲျခားေသာအခါဥပေဒ၊နည္းဥပေဒမ်ားအတိုင္းဆႏၵျပသူမ်ားကမလုပ္ေဆာင္ၾကေတာ့။
ထိုသို႕ မလုပ္ေဆာင္ၾကသည့္ဆႏၵျပမႈမ်ားရွိေသာ္လည္းIssueအေပၚလိုက္ၿပီးအာဏာပိုင္မ်ားက အေရးယူသည့္ပံုစံမ်ားကြဲျပားလာသည္။ရခိုင္ျပည္နယ္အေရးတြင္ဘဂၤလားေဒ့ရွ္သံရံုးေရွ႕၃ႀကိမ္အထိ ဆႏၵျပျခင္းကိုမည္သည့္ရဲမွအေရးမယူသလိုပိတ္ဆို႕ဟန္႕တားျခင္းလည္းမရွိ။သို႕ေသာ္တရုတ္သံရံုးေရွ႕ ဆႏၵျပျခင္းကိုမူပိတ္ဆို႕ဟန္႕တားသည္။
နည္းဥပေဒခ်ဳိးေဖာက္မႈ၁၅ႀကိမ္ထက္မနည္းရွိသူမ်ားတရားရံုးတြင္ဥပေဒအတိုင္းေျဖရွင္းမႈရွိေနေသးသည့္ အေနအထားေအာက္တြင္ေၾကးနီစီမံကိန္းအေရးဆႏၵျပသူမ်ားကိုဆႏၵျပသည့္ေနရာတြင္ပင္ ရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္စြာဖမ္းဆီးသည္။
ဆိုလိုရင္းမွာဥပေဒခ်ဳိးေဖာက္ၿပီးဆႏၵျပျခင္းနဲ႕ထိုဆႏၵျပျခင္းကိုဖမ္းဆီးမႈမ်ားသည္ ဥပေဒအတိုင္းေဆာင္ရြက္ေနျခင္းလား၊Issue ေပၚမူတည္ၿပီးႏိုင္ငံေရးအရလုပ္ေနျခင္းလားဆိုသည္မွာ ဥပေဒစိုးမိုးေရးဆိုသည္ကို စိန္ေခၚေနျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုအခါ ေဘးမွရပ္ၾကည့္ေနသူမ်ားထဲမွအခ်ိဳ႕ကဆႏၵျပျခင္းသည္မေကာင္း။ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ လွည့္ႏိုင္သည္ဟုဆိုၾကသည္။ထိုအသံကိုက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ေအာ္လာၾကသည္။Animal Farm ထဲကသိုးမ်ားလိုေျခႏွစ္ေခ်ာင္းမေကာင္း၊ေျခေလးေခ်ာင္းသာေကာင္း၏ဟုေၾကြးေၾကာ္၀ါဒျဖန္႕မႈေအာက္ ပိတ္မိေနသည္ႏွင့္တူသည္။ဥပေဒကိုလက္တစ္လံုးျခားလုပ္ၿပီးလိုရင္လိုသလို လုပ္ေနသည့္ ျဖစ္ရပ္ကိုေထာက္ျပျခင္းမ်ဳိးအားနည္းသည္။
(လက္ပံေတာင္းေတာင္သပိတ္ကိုၿဖိဳခြဲမႈမွာ၁၄၄ပုဒ္မထုတ္ျပန္ထားသျဖင့္ဥပေဒအရသပိတ္ကို ၿဖိဳခြဲခြင့္ရွိသည္။သို႕ေသာ္အၾကမ္းဖက္ၿဖိဳခြဲမႈမွာလူယဥ္ေက်းတို႕၏လုပ္ရပ္မဟုတ္။ေထာက္ျပလိုသည္မွာ ဥပေဒအတိုင္းမည္သို႕တရားမွ်တေအာင္ေဆာင္ရြက္မည္ဆိုသည္ကိုIssue ေပၚအေျခမခံဘဲ လုပ္ဖို႕ျဖစ္သည္)
တရုတ္ႏိုင္ငံတြင္ဆႏၵျပျခင္းကိုခြင့္မျပဳေသာ္လည္းဂ်ပန္ႏွင့္အေမရိကန္ဆန္႕က်င္ေရးဆိုပါကလမ္းမေပၚ တရုတ္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူသိန္းနဲ႕ခ်ီဆႏၵျပသည္ကိုလႊတ္ေပးထားသည္။ တရုတ္ႏိုင္ငံႏွင့္ပတ္သက္လာပါကတရုတ္တို႕ လမ္းေပၚထြက္ခြင့္မရ။
ဆႏၵျပမႈမ်ားကိုျမန္မာျပည္တြင္စိုးရိမ္စရာျဖစ္သည္၊ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ဖို႕ဖိတ္ေခၚေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု ၀ါဒျဖန္႕ျခင္းသည္လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီရွင္သန္ေစရန္အားေပးျခင္းမဟုတ္ဘဲဥပေဒကို လက္တစ္လံုးျခားလုပ္ၿပီးၿဖိဳခြဲမည့္အာဏာပိုင္မ်ားကိုထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ျခင္းဟုနားလည္ေနၿပီး
ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ႏိုင္သည္ဟုစိုးရိမ္ျခင္းျဖစ္သည္။

ျမန္မာ့အသြင္ကူးေျပာင္းေရးသည္ ၂ႏွစ္အတြင္းဒီမိုကရက္တိုက္ေဇးရွင္းႏွင့္ ယွဥ္တြဲပံုေဖာ္ေနရသည္ကိုေမ့ေနၾကသည္။လစ္ဘရယ္လိုက္ေဇးရွင္းႏွင့္ဒီမိုကရက္တိုက္ေဇးရွင္း တၿပိဳင္တည္းပံုေဖာ္ရာတြင္အလႈပ္အရမ္းမ်ားသည္ကိုနားလည္ထားရမည္။
ထိုအလႈပ္အရမ္းကိုေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ႏိုင္သည္ဟု ယူဆေနပါကဒီမိုကေရစီအေျခက်ဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္။ႏိုင္ငံေရးခရိုနီႏွင့္ဥပေဒကိုလက္တစ္လံုးျခားလုပ္သူအာဏာပိုင္မ်ား၏မွားယြင္းမႈကို မေျပာၾကနဲ႕ဆိုသည့္ေခၽြးသိပ္ေသာအေတြးအေခၚသည္သာတကယ့္ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေနေသာ စိတ္ဓါတ္တို႕ျဖစ္သည္။
  ထိုသို႕ မျပည့္၀ေသာ အေတြးအေခၚတို႕သည္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ဖို႕ မ်ဳိးေစ့ခ်ေနျခင္းျဖစ္သည္။